De redder in nood zijn klinkt misschien heel romantisch maar als Mediator de held spelen is funest. De Mediator mag niet redden, je moet juist onpartijdig zijn en blijven. Soms is dat een hele kunst. Je hebt situaties waarbij een partij sterker lijkt dan de andere partij. Sterker lijkt benadruk ik want schijn bedriegt niet zelden.
De man wilde scheiden
Een man en een vrouw komen binnen. De man een directeur in een groot bedrijf, gewend om de mensen te vertellen wat ze moeten doen, vertrouwd met het laten horen van zijn mening, bekend met financiën, alleen in dit geval niet heel erg met die van het huishouden want dat deed zijn vrouw altijd. De vrouw, timide, verdrietig, stil, niet gewend om haar eigen mening te geven. De man wilde scheiden. De vrouw niet maar alleen kan je nu eenmaal niet getrouwd blijven dus zij heeft de afspraak met mij gemaakt.
In het gesprek lijkt de man de sterkste van de twee. Hij vertelt, doet voorstellen, geeft aan waarom die zo goed zijn, hij is assertief. De vrouw niet. Zij lijkt hulpeloos, niet goed in staat voor zichzelf op te komen. Zij is passief. Maar wie van de twee bepaalt het tempo? Niet de man. Alleen kan je niet getrouwd blijven maar alleen kan je ook niet komen tot een convenant, het doel van de Mediation.
De vrouw te hulp te schieten
De verleiding lokt om de vrouw te hulp te schieten. Voor haar te gaan praten. Niet doen! Voor je het weet denkt de man dat je een bondje met haar hebt gesloten en dan kan je het verder wel vergeten. Wat wel: de vrouw de ruimte geven om met voorstellen te komen. Als ze dat niet doet, uitzoeken waarom niet. Kan ze het niet zelf, dan kan ze eigen advies inwinnen om haar in de Mediation te helpen haar wensen te formuleren. Kan ze het wel maar doet ze het niet, dan is de vrouw niet enkel passief maar passief-agressief. Dat vergt een heel andere aanpak. We moeten dan terug naar af om te kijken of partijen wel echt bereid zijn om aan het Mediationtraject deel te nemen.
Zo ja dan kunnen we door en is iedereen als het goed is weer aan boord. Zo niet dat stopt de Mediation. Dit is een typisch voorbeeld van een stel dat vroeger een taakgerichte relatie had, ieders taken waren helder. Weinig communicatie is dan nodig om alles op rolletjes te laten lopen. Bij een ruzie krijg je dwang en terugtrekgedrag. Eén wil de ander dwingen in de oude rol, de ander reageert niet met overleg of weerwoord maar door terug te trekken.
Je vooral niet laten meeslepen
Stellen die juist heel autonoom waren tijdens hun relatie; van die stellen die op maandagavond allebei met afhaaleten voor twee thuiskomen omdat ze niet overleggen maar ook geen vaste taken hebben; die escaleren als er ruzie komt. De één schreeuwt heel hard om zich verstaanbaar te maken en de ander schreeuwt zo hard dat hij niets kan horen. Deze stellen richten hun peilen op elkaar maar kunnen ook ineens samen boos worden op de Mediator. Zijn ze het toch nog ergens over eens, denk ik dan maar. De aanpak hier is rust brengen en temperen en als ze boos worden op mij dan zelf rustig blijven en je vooral niet laten meeslepen.
Drie soorten relaties
Er zijn drie soorten relaties, de taakgerichte, de autonome en de overlegrelatie. Bij deze laatste relatie wordt niets besloten dan na uitgebreid en rijp beraad. Bij een ruzie doen ze eigenlijk hetzelfde. Het gaat maar door en een onderwerp is bijna niet af te sluiten met een beslissing. Hier moet de Mediator grenzen stellen en steeds terugkomen op de hoofdlijn: wat willen ze. Deze mensen wil je allebei wel redden door het convenant maar vast op te stellen. Maar dat mag natuurlijk niet.
