Soms denk ik terug aan mijn huwelijk en vraag mezelf af waarom ik ooit met deze man getrouwd ben. Stel dat ik het niet had gedaan, stel dat ik na de eerste ruzie er meteen een punt achter had gezet. Hoe zou mijn leven dan gelopen zijn? Zou ik de man van mijn dromen zijn tegengekomen?
Als ik dit zo denk, schrik ik van mezelf. Nee, mijn ex is nooit echt de man van mijn dromen geweest. Natuurlijk vond ik hem leuk, erg leuk. Maar als ik er nu over nadenk was hij nooit de man waar ik van droomde.
Toch ben ik met hem getrouwd. Of ik er spijt van heb? Nee, dat niet. Uit mijn huwelijk heb ik twee prachtige kinderen overgehouden. Die zou ik voor geen goud willen missen. Nu is het de man van mijn verleden en mijn toekomst, want ook na de scheiding blijft hij onderdeel van mijn leven. Hij zal altijd de vader van mijn kinderen blijven.
Hoe kon ik zo lang getrouwd blijven?
Bijna 20 jaar zijn we samen geweest, waarvan 12 jaar getrouwd. Dat doe je natuurlijk niet met een man die je helemaal niet leuk vindt. En er was ook zeker liefde in het begin. We hebben leuke tijden gehad samen. We hebben schitterende reizen gemaakt en zaten met veel dingen op één lijn. Dat maakte het leven samen makkelijker, daar ben ik nu wel echter.
Als ik terugkijk op onze tijd samen heeft het nooit helemaal geklopt. Zolang we het met elkaar eens waren ging het goed, maar zodra ik ergens anders over dacht werd dat een probleem. Hij had er heel veel moeite mee en kon er niet tegen als ik niet braaf achter hem aanliep. Achteraf geeft me dat een vreemd gevoel, hoe heb ik dat al die tijd kunnen accepteren? Hoe heb ik het zo lang volgehouden bij iemand waar ik niet mezelf mocht zijn.
Ergens vind ik het nu zonde van mijn tijd. Ik heb zoveel tijd en energie gestoken in een man die in allerlei opzichten niet de ware was voor mij. Hoe kon ik ervoor kiezen mijn leven te delen met deze man? Schijnbaar is er een moment geweest dat ik het een goed idee vond en heb ik volmondig ‘ja’ gezegd tegen hem…
Trouwen leek een logische keus, toen
Ergens weet ik wel waarom ik aan deze man ben blijven hangen. Hij kwam op het juiste moment voorbij, niet meer en niet minder. Net voor mijn dertigste was ik wel klaar met het vrijgezellen bestaan. Om mij heen kregen vriendinnen vaste relaties en kinderen, dat wilde ik ook. En daar was hij, mijn ex.
Hij was toen al een knappe en charmante verschijning, zo iemand waar je makkelijk tegen praat en bij wie je snel op je gemak bent. Hij leek me een veilige keus om kindjes mee te krijgen en tot mijn vreugde wilde hij dat ook. Samen begonnen we onze toekomst op te bouwen. Zeker in het begin was alles rozengeur en maneschijn. Samen keuzes maken over onze toekomst ging soepel, want over veel dingen dachten we hetzelfde. Dat heeft ons waarschijnlijk zo lang bij elkaar gehouden.
Dat weet ik nu, na de scheiding. Want toen onze wegen gingen scheiden vond hij overal precies het tegenovergestelde van. Daardoor belande we bijna in een vechtscheiding. Er was geen land meer met hem te bezeilen. Met mij ook niet, want ik was op een gegeven moment alleen nog maar uit op wraak. Niet goed, ik weet het, maar ik was zo kwaad dat ik niet anders meer kon.
Toch uit elkaar
De laatste jaren van mijn huwelijk waren niet veel meer. Dat zie ik nu ook in. Waarschijnlijk heb ik het al die tijd al geweten, maar wilde ik het niet zien. Ik wilde dat het goed was, dat mooie plaatje. Voor de buitenwereld hebben we lang de schijn opgehouden. Een leuk gezin met gelukkige kinderen.
Wie hield ik voor de gek?
Eigenlijk had de mededeling van mijn ex helemaal niet als verrassing moeten komen. Achteraf weet ik dat ik het al zeker een jaar aan had zien komen. Blijkbaar kun je jezelf zo goed voor de gek houden dat je zelf gaat geloven dat het goed zit.
Gelukkig weet ik nu beter. Ik verdien meer dan dit en ben blij dat het zo gelopen is. Trouwen zal ik niet zo snel meer doen, tenzij ik toch de ware tegenkom.
