Behoefte bij partneralimentatie

Partneralimentatie is het bedrag dat de ene partner na de scheiding moet betalen aan de andere partner. De reden daarvoor is, dat het welstandsniveau van beiden na de scheiding ongeveer gelijk moet blijven. Zo wordt voorkomen dat de meestverdienende ex er goed afkomt, terwijl de ander (die wellicht meer tijd aan gezin en huishouding besteedde) berooid achterblijft. Daarom is de behoefte bij partneralimentatie een belangrijk begrip.

Behoefte bij partneralimentatie

De behoefte bij partneralimentatie houdt in: het bedrag dat de partner met de miste draagkracht nodig heeft om in zijn of haar levensonderhoud te kunnen voorzien. Er bestaat er een standaard voor de berekening voor de hoogte van dat bedrag: de 60%-regel. De behoefte wordt eenvoudigweg vastgesteld op 60% van het besteedbaar gezinsinkomen ten tijde van het huwelijk. De kosten voor de kinderen gaan daarvan af, omdat kinderalimentatie altijd voor partneralimentatie gaat. Meer over de behoefte bij kinderalimentatie lees je hier.

Een (sterk vereenvoudigd) voorbeeld: koppel X gaat scheiden. Partner A verdient ten tijde van de scheiding € 1100 per maand. Partner B heeft een inkomen van € 2500. Het gezamenlijk salaris is dan € 3600 per maand. Omdat ze drie kinderen hebben, gaat daar 34% af (€ 1224). De behoefte van partner A is dan € 3600 - € 1224 = € 2376, minus het eigen inkomen. Zo blijft een bedrag van € 1276 over.

(Dit voorbeeld is overigens alleen bedoeld om een aardig beeld te geven van hoe de berekening in elkaar steekt. In werkelijkheid zijn ze een stuk complexer.)

Hoe wordt de alimentatie verder bepaald?

Bij het bepalen van de hoogte van de partneralimentatie is niet alleen de behoefte van de aanvrager van belang. Minstens zo belangrijk is welke last de betalende partij kan dragen. Als alle vaste kosten van de betalende partij zijn ingehouden van zijn of haar netto-inkomen, is wat overblijft de zogenaamde draagkrachtruimte. De hoogte van de  partneralimentatie bedraagt 60% daarvan. In de praktijk kan het echter zo zijn dat dat bedrag lager is dan de behoefte van de ontvangende partij.