De autonome relatie en symmetrische escalatie

Wat is een autonome relatie?

Er zijn veel redenen te benoemen waardoor een relatie gaat wankelen. Eén daarvan kan zijn dat de binding tussen de partners niet heel diep is. Misschien is die zelfs nooit echt sterk geweest. Beide partners leven in zo’n situatie hun eigen leven. Zo’n verhouding noemen we een autonome relatie of een ‘studentenhuwelijk’.

Bij dit type van samenwonen is weinig overleg nodig. Ieder gaat namelijk zijn eigen gang, zonder steeds met de ander te bespreken waarheen men gaat, met wie en hoe laat men terug is. Zo kan het voorkomen dat de één na een lange werkdag afhaaleten meeneemt, terwijl de ander net een magnetronmaaltijd heeft klaargemaakt.

Theorie vs. praktijk

In theorie kan dat heel goed werken, zolang je allebei gelukkig bent met deze vorm van samenleven. Heel vaak zien we echter dat deze onafhankelijkheid tot problemen leidt, bijvoorbeeld omdat het op den duur voor een van beide partners toch niet genoeg is om op deze manier samen te zijn. Als in een dergelijke relatie wrijving ontstaat, kan die snel ontaarden in ruzie. Die ruzie escaleert vervolgens vaak in onoverbrugbare verschillen.

Symmetrische escalatie

Je zou kunnen stellen dat beide partners altijd meer voor zichzelf geleefd hebben dan voor de ander of voor hen samen. Met dat gegeven in het achterhoofd is het zelfs vrij logisch dat de ex-partners enigszins rücksichtslos hun eigen wensen nastreven. Er weinig voeling met de situatie van de ander en ieder gaat voor zijn eigen ‘hachje’.

Dit wordt het model van de ‘symmetrische escalatie’ genoemd. De strijd gaat als het ware gelijk op: reageert de één boos, dan reageert de ander bozer, enzovoort.

Een voorbeeld in mediation

Partner 1: ‘Ik wil het huis overnemen. Ik heb al met de bank gesproken en ik heb een toezegging voor een hypotheek.’

Partner 2: ‘Ik wil de woning ook. Ik heb de stukken al naar de notaris laten sturen. Ik heb de offerte voor de hypotheek al getekend!’

Partner 1: ‘Jij denkt ook alleen aan jezelf!’

Partner 2: ‘Jij toch ook?!’