Opeens was ze weg. Mijn ex-vrouw verliet mij van de ene op de andere dag, zonder daarvoor een reden te geven. Op een avond kwam ik thuis van mijn werk om te ontdekken dat mijn vrouw haar spullen had gepakt en vertrokken was. Na wat rondbellen kwam ik erachter dat ze bij een vriendin zat, ze had de scheidingspapieren op de eettafel achtergelaten. Schijnbaar had ze alles al voorbereid.
Ik viel in een zwart gat, wist niet wat mij overkwam. Dit had ik nooit verwacht. Normaal hoor je van stellen dat er uitgebreid gepraat wordt, voor er besloten wordt om te gaan scheiden. Bij ons ging het totaal anders. Geen “we moeten praten”, “het spijt me, ik wil niet met je verder” zelfs geen “ik heb een ander”…
Aan het begin van onze relatie was mijn ex-vrouw erg afhoudend. Ze was bang gekwetst te worden, zoals in vorige relaties gebeurd was. Ze liet me toe in haar hart, onder één voorwaarde. Ik mocht haar hart niet breken, in plaats daarvan brak zij mijn hart.
Gescheiden op papier, maar niet in mijn hoofd
Ondertussen zijn we officieel al jaren gescheiden, maar in mijn hoofd voelt dat niet zo. Ik kan het niet afsluiten. Ik weet nog steeds niet wat ik verkeerd gedaan heb. Waarom ze opeens bij mij weg wilde. Het verleden blijft mij kwetsen. Als een onopgeloste misdaad blijft het mij achtervolgen.
Mijn huwelijk is als een verhaal zonder einde, alleen is er in werkelijkheid wel degelijk een einde aan gekomen. Ik heb nooit echt afscheid van haar kunnen nemen. Zeker in het begin verwachte ik haar elk moment weer binnen te zien stappen, elk geluidje uit de gang klonk als haar sleutel in het sleutelgat, maar dat gebeurde niet. Ze is nooit meer in ons huis geweest.
Van de ene op de andere dag was ze verdwenen. Ik heb altijd gedacht dat we een diepe emotionele band hadden, zij dacht daar blijkbaar anders over.
Ik blijf zoeken naar het waarom
Er gaat geen dag voorbij of ik vraag je af waarom ze mij dit aangedaan heeft. Iemand zei eens: “Ze is je toch niet verplicht te vertellen waarom ze je verlaten heeft?”. Ergens is dat zo, maar toch had ik dat een meer volwassen manier gevonden om uit elkaar te gaan. We hebben meer dan 10 jaar ons leven gedeeld. Betekende dat dan helemaal niets voor haar?
Er zijn geen vaste regels over hoe je een relatie hoort te verbreken, maar dit wens ik niemand toe. Een scheiding is hoe dan ook een emotioneel zware periode. Er volgt een tijd van rouw, waarin je wat geweest is afsluit. Ik heb dit ook geprobeerd, maar het is mij niet gelukt. Doordat ik de reden niet weet, kan ik er geen vrede mee hebben dat het over is.
Nog dagelijks bezig met de scheiding
Hoewel het niet meer zo erg is als in het begin, ben ik nog dagelijks bezig aan de scheiding. Het eerste jaar na de scheiding heb ik meerdere keren geprobeerd contact met haar te zoeken. Ik wilde haar zien om dit uit te praten, al was het maar één keer. Elke poging mislukte.
Ook haar vriendinnen heb ik opgezocht, maar hier kwam geen bruikbare informatie uit. Zelfs de familie die hier woont, kon mij weinig tot niets vertellen. Een neef wist dat ze tijdelijk terug was naar het land waar haar zus woont. Ze was dus zelfs niet meer in de buurt. Dit leidde bij mij tot angst en wanhoop, waardoor het onmogelijk voelde om verder te gaan.
Ik voelde me steeds schuldiger en had echt het gevoel dat ik de oorzaak was van haar gedrag. De aanhoudende twijfel ging over in frustratie en wantrouwen. Dit reageerde ik vooral af op de mensen om mij heen. Mijn familie, vrienden en collega’s moesten het ontgelden.
Hoe kom ik over haar heen?
Zo kon het niet langer. Niet alleen de mensen in mijn directe omgeving stonden onder druk. Ik wist met mezelf geen raad. Als ik ooit nog een gezonde, liefdevolle relatie wilde hebben moest er iets gebeuren. En snel ook.
Ik ben in therapie gegaan. Ik moest leren aanvaarden wat er was gebeurd. Het kan nog lang duren voor ik echt over haar heen ben, maar ik kom er wel. Het laatste hoofdstuk van ons huwelijk zal ik alleen moeten schrijven, zodat ik het af kan sluiten.
Fred
op 14 Mar 2024