Toen mijn man mij aan de kant zette, voelde dat voor mij als een regelrechte afwijzing. Ik voelde mij tot op het diepste niveau gekwetst. Nog nooit had ik zo’n emotionele pijn gevoeld. Ik had hem het mooiste gegeven wat er naar mijn idee op de wereld kon bestaan, onze twee schatten van kinderen. En hij zette ons zomaar aan de kant, hij hoefde ons niet meer.
Ik kon er met mijn hoofd niet bij. Hoe kon hij dit doen? Waarom wilde hij niet meer vechten voor ons huwelijk, voor wat wij samen hadden opgebouwd? Voor hem was het klaar. Hij had genoeg geprobeerd en zag het niet meer goed komen.
Ik heb nooit overgelopen van zelfvertrouwen, maar deze afwijzing was wel de grootste afbreuk aan mijn identiteit. Ik wist niet meer wat ik moest doen. Ik wilde koste wat het kost ons huwelijk redden, onze kinderen redden van een leven met gescheiden ouders. In alles ging ik over mijn eigen grenzen heen, uit angst hem te verliezen.
Omgaan met de pijn door afwijzing
Al snel werd het ook mij duidelijk dat het geen zin had om tegen de beslissing van mijn ex in te gaan. Hij wilde scheiden en daarmee was het gesprek klaar. Maar dit gevoel van afwijzing deed zo enorm veel pijn. Hoe kon ik daarmee omgaan?
Het bleef maar door mijn hoofd spoken “Waarom heeft hij mij verlaten?”, “Waarom wil hij niet meer bij ons zijn?”, “Houdt hij ook niet meer van zijn kinderen?”, “Waarom wil hij het niet meer proberen, we hadden toch bijna nooit ruzie?”.
Het was bijna onmogelijk om positief over mezelf te blijven denken. Een vriendin zei dat de reden dat hij wilde scheiden helemaal niet aan mij hoefde te liggen, dat hij zich er gewoon niet meer goed bij voelde. Toch vatte ik het persoonlijk op. Hij zette mij aan de kant, dus moest het aan mij liggen.
Deze gedachte hield mij gevangen. In mijn denkpatroon kon er maar één reden zijn dat mijn man mij ging verlaten en dat was dat ik niet goed genoeg meer voor hem was.
Afwijzing geeft zo’n machteloos gevoel
Het moment kwam steeds dichterbij dat we de scheiding definitief gingen regelen. Alles in mij verzette zich daartegen. Het gaf mij zo’n machteloos gevoel dat ik hier niets in te zeggen had. Mijn verdriet sloeg om in boosheid, waardoor we in eindeloze discussies verzeild raakte. Er zijn heel wat dingen gezegd waar ik later spijt van heb gekregen. Ik reageerde puur vanuit frustratie en dacht niet meer na bij wat ik zei.
Toch was het niet eerlijk om mijn ex zich nog slechter te laten voelen. Achteraf weet ik dat hij het ook heel moeilijk heeft gehad met de hele situatie, maar op dat moment zag ik het niet. Mijn ex is altijd tegen scheiden geweest. Bij ons huwelijk verzekerde hij mij keer op keer “dit is voor altijd”, dat was zijn overtuiging. Dat hij toch wilde scheiden voelde voor hem als iets heel slechts. Hij viel ook zichzelf hiermee af, wat de beslissing nog moeilijker maakte.
Afwijzing niet persoonlijk aantrekken
In het begin bleef ik mijn ex vragen het toch nog opnieuw te proberen, al was het maar voor de kinderen. Het werd bijna een obsessie voor mij. Elke dag stond in het teken van mijn ex voor mij terugwinnen. Toen de laatste scheidingspapieren getekend waren, was onze scheiding definitief. Er brak iets in mij. Ik was nu echt als persoon afgewezen, aan de kant gezet.
De toekomst zag eruit als een groot zwart gat. Ik moest op eigen benen leren staan én mezelf op de been houden voor de kinderen. Ik moest leren dat ik ook kon leven zonder mijn ex, dat ik hem niet nodig had om gelukkig te zijn. Zodra ik deze emotionele afhankelijkheid kon overwinnen kon ik verder gaan met mijn leven.
Ik moest leren deze afwijzing niet persoonlijk op te vatten. Het was de beslissing van mijn ex en die moest ik accepteren.
Accepteren dat ik ben afgewezen
Hoewel de afwijzing ongelofelijk veel verdriet deed, leerde ik mezelf steeds beter staande te houden. Voor de buitenwereld leek het alsof ik al snel weer mijn leven op kon pakken, als was ik emotioneel nog een wrak. Ook mijn ex viel dit op. Hij had verwacht dat ik nog lang zou proberen hem terug te winnen, wat er juist voor zorgde dat hij mij harder bij hem vandaan duwde. Dit zorgde voor verwarring bij mijn ex en een verandering in zijn gedrag. Hij zocht weer toenadering en gesprekken gingen soepeler.
Voorzichtig heb ik in een van deze gesprekken nog eens gevraagd waarom hij bij ons wegging. Eigenlijk kon hij daar geen goed antwoord op geven. Er speelde zoveel emoties en verwarring mee, hij had vooral rust en ruimte nodig om zichzelf weer terug te vinden.
Ik leerde steeds beter te accepteren dat ik was afgewezen. Daardoor kon ik mijn ex laten zien dat ik de dingen nu in een heel ander perspectief zag. Dit gaf de ruimte die hij nodig had om gesprekken over de kinderen beter te laten verlopen. We konden eindelijk zonder al te veel meningsverschil beslissingen maken.
Ik ben nu eenmaal afgewezen en daarmee is het klaar
Het klinkt zo makkelijk. Gewoon accepteren hoe het is en verder gaan met je leven. Natuurlijk werkt dat in de praktijk niet zo. Het gevoel van afwijzing is zo sterk en pijnlijk dat dit niet zomaar slijt. Maar stukje bij beetje weet ik mijn leven weer op de rails te krijgen. Het lukt mij steeds beter om te leven zonder mijn ex. Er is ook een leven voor mij na mijn huwelijk, ik moet het alleen zelf opbouwen.
