Of ik spijt heb van mijn huwelijk, vroeg een vriendin mij laatst. Ze had zelf net haar relatie verbroken en vond het zonde van haar tijd, dat ze zo lang bij deze man was blijven hangen. Ik ben ruim 15 jaar getrouwd geweest, of ik dat niet zonde vond van mijn tijd. Ik was er even stil van. Daar had ik nog niet eerder op deze manier over nagedacht.
Ik was vooral bezig met wat ik miste. De gezelligheid van een compleet gezin. Iemand om tegenaan te praten, ’s avonds op de bank. De back-up die hij me gaf bij moeilijke beslissingen. En het gemak van samen voor de kinderen zorgen, nu moest ik werkelijk overal oppas voor regelen.
De tijd dat ik met mijn ex getrouwd was, had ik ook met een ander door kunnen brengen, dat is waar. Iemand waarmee ik nu misschien nog steeds samen was geweest. Is dat een reden om nu spijt te hebben van mijn huwelijk?
Hadden we beter niet kunnen trouwen?
De vraag zette me wel aan het denken. Ik was een groot deel van mijn leven getrouwd geweest met een man die me nu, zonder pardon, aan de kant gezet had. Was hij mijn tijd wel waard geweest? Of hadden we beter niet kunnen trouwen. Ik heb de beste jaren van mijn leven aan hem gespendeerd. Althans, zo noemen ze dat. Ik voel me nu beter thuis in mijn lijf dan 15 jaar geleden om eerlijk te zijn.
Als ik terugdenk aan het begin van onze relatie, dan waren we wel echt verliefd op elkaar. We konden niet wachten om elkaar weer te zien, een werkdag duurde eigenlijk al te lang. We hebben mooie jaren met elkaar doorgebracht. Geweldige dingen samen beleefd en prachtige plekken op de wereld bezocht. Als ik daaraan terugdenk, had ik het voor geen goud willen missen.
Huwelijk met ups en downs
Zoals in elk huwelijk hadden ook wij te maken met ups en downs. Toen we bij elkaar kwamen, waren we allebei net van school. De wereld lag aan onze voeten, alles was mogelijk. We hebben het er dan ook flink van genomen. Verre reizen, veel uit eten en andere leuke uitjes. We kochten ons eerste huis samen en maakte veel nieuwe vrienden.
Natuurlijk kon dit leven niet te lang duren, er moest ook gewerkt worden. We hadden allebei een gezonde prestatiedrang en werkte veel. Soms iets te lang, maar daardoor konden we wel onze luxe levensstandaard blijven volhouden. Dat we hierdoor elkaar uit het oog begonnen te verliezen hadden we niet meteen door.
Ik herinner me nu een periode, nog voor de komst van de kinderen, waarin we elkaar bijna nooit zagen. We hadden ons beide opgewerkt tot een topfunctie, met bijbehorende verantwoordelijkheid. We vonden dat we op onze gezondheid moesten letten en gingen daarom sporten. Ik ging naar de sportschool, maar dat vond hij saai. Dus ook op onze sportavonden, die niet altijd tegelijk vielen, zagen we elkaar niet. De korte momenten dat we wel samen waren, werden er vooral praktische zaken besproken. Tijd om echt samen te zijn, was er niet meer. Het gebrek aan intimiteit werd steeds duidelijker merkbaar in ons huwelijk. We kregen ruzie om stomme dingetjes.
Prachtige kinderen, dankzij ons huwelijk
Op een gegeven moment kon het zo niet langer. Er was geen ‘samen’ meer, dat besefte we allebei. We begonnen onze sportavonden zo te plannen dat we weer tijd samen door konden brengen. Ook kwam er een ‘date-night’, een avond waarop we samen iets leuks deden en alleen tijd voor elkaar hadden. Dat deed ons goed. De liefde bloeide weer op en kinderen kwamen ter sprake.
We wisten allebei dat we kinderen wilde, maar we hadden het er nooit over gehad wanneer. Nu leek het ons een goed moment. We zouden beide minder gaan werken, zodat we tijd als gezin door konden brengen. In de praktijk kwam het erop neer dat ik twee dagen minder ging werken en hij niet.
Als ik niet met deze man getrouwd was, had ik nu deze twee prachtige kinderen niet gehad. Alleen al daarom, heb ik geen spijt van mijn huwelijk. Doordat mijn ex een hele goede baan had, kon ik minder gaan werken en veel tijd bij mijn kinderen zijn. Dat vind ik nu een voorrecht. Gelukkig zijn de kinderen nu zo groot dat ze zichzelf goed kunnen redden, ook als ik wat later thuiskom. Ik moet nu full-time werken om alle kosten te kunnen betalen, dan hadden ze veel tijd in de opvang gezeten. Dat had ik mijn kinderen niet willen aandoen. Wat dat betreft ben ik nog best ouderwets, een moeder moet beschikbaar zijn voor haar kinderen, zeker als ze klein zijn. Die mogelijkheid had ik bij mijn ex.
Wat ik geleerd heb van mijn huwelijk
Alles bij elkaar kan ik niet zeggen dat ik spijt heb van mijn huwelijk. Ik heb een moeilijke tijd gehad, op het einde, maar ook hele mooie tijden. De mooie momenten overheersen gelukkig, al moet ik nu alleen met de kinderen verder.
Ik heb vooral heel veel geleerd van mijn huwelijk. Ik weet nu beter wat ik wil en wat vooral niet. Ik heb naar mezelf leren luisteren, iets was ik al jaren niet meer had gedaan. Ik was vooral voor anderen bezig. Het is een waardevol inzicht dat ik tegelijk voor mezelf en anderen kan zorgen. Daar ben ik een stuk gelukkiger van geworden.
Spijt heb ik dus zeker niet. Mijn huwelijk was grotendeels een mooie tijd en ik heb er twee prachtige kinderen aan overgehouden.
