Conflicten op een grote schaal en conflicten op een kleine schaal. Zoals alles komt het in het groot en in het klein. De aanslagen in Brussel zijn voor ons dichtbij en hierdoor groot. Wat groot is en wat klein hangt af van je perspectief. Een vechtscheiding is een microgeschil. Maar voor een kind dat hier midden in zit is het alles overschaduwend, alles omvattend, onontkoombaar.
Het ontstaan van een conflict, de vechtscheiding
Een conflict, hoe groot of klein het ook is, ontstaat en groeit stapsgewijs. Eerst alleen een verschil van mening over iets. Daarna een steeds groter wordende en steeds persoonlijker wordende ruzie. Op elk moment kan het tij nog worden gekeerd. Hoe eerder hoe beter!
Vanaf een bepaald moment gaat de ruzie niet meer over het ‘iets’ waarom het allemaal begon. Het gaat dan om de persoon of personen waarmee de strijd gaande is. De ander is onbetrouwbaar, leugenachtig, erop uit je kapot te maken. En om dat te voorkomen moet de hele wereld weten dat die ander slecht is.
Bondgenootschappen en propaganda
Pacten worden gevormd. Bij een vechtscheiding zie je dat vrienden en vooral familie deel worden van de strijd. Partijen doen elk hun best om instanties als school en huisarts voor hun kar te spannen. Landen doen in strijd een beroep op elkaar en op de media. Propaganda in het klein en in het groot. En alle partijen lijken hun eigen boodschap heilig te geloven. Zij zijn goed. De ander is slecht.
De ander moet kapot
Uiteindelijk gaat het zelfs niet meer om het winnen. Het enige doel dat rest is de totale vernietiging van de ander. Presidenten geven persconferenties en roepen dat de tegenpartij van de aardbodem geveegd zal worden. Ouders verklaren in rechte dat zij hun kinderen tegen de tegenpartij moeten beschermen. Coûte que coûte. Hoeveel collateral damage ook wordt veroorzaakt.
En dan?
Het kind met een jeugdtrauma omdat papa en mama de strijd niet konden keren. Gaten in families en gebouwen omdat de vijand uitgeroeid moest worden, zowel hier als elders op de wereld. Uit strijd is nog nooit iets goeds gekomen. Alleen wonden en lege plekken en soms het voornemen achteraf om het nooit weer zo te doen. Wanneer beseffen we dat strijd alleen maar leidt tot leed?
Wat werkt wel?
De ouders die vechten voor de veiligheid van hun kinderen hebben aan het eind van de strijd ernstig beschadigde kinderen. Dat hebben ze samen gedaan. De strijd om veiligheid heeft een onveilige en schadelijke situatie voor de kinderen opgeleverd. Oorlogen kan ik niet oplossen. Scheidingsleed kan ik wel voorkomen. En daarvoor zet ik mij in. Misschien als iedereen zijn microgeschillen vreedzaam oplost ook de macrogeschillen ooit zonder geweld kunnen worden beslecht.
Imagine all the people
Living life in peace.
