Soms wordt er een onderzoek gedaan waarvan de uitkomsten verbazingwekkend zijn. Zo ook bij het onderzoek van Centraal Bureau voor de Statistiek naar de ontwikkeling van de koopkracht van gescheiden mannen en vrouwen na scheiding uit 2004.
Koopkracht vrouwen na scheiding daalt
Je zou verwachten dat er tussen de bestedingsruimte van mannen en vrouwen na uiteengaan niet veel verschil is. Het tegendeel is waar. De koopkracht van een gescheiden vrouw met kinderen daalt 21%. De koopkracht van de gescheiden man gaat er niet op achteruit maar juist op vooruit. Met 33%. Na het betalen van de eventuele alimentatie. En ook als hij één van de kinderen in huis neemt stijgt de koopkracht van de man. Zelfs de koopkracht van vrouwen zonder kinderen valt terug na de scheiding en wel met 27%.
Wat zeggen deze cijfers? De Nederlandse vrouw is anno 2004 voor het levensonderhoud nog steeds afhankelijk van de man met wie zij samenwoont. Zij teert op zijn beurs. Na de scheiding heeft de man deze last niet meer of in ieder geval minder en hij krijgt dus meer ruimte. De vrouw mist de financiële ondersteuning van de man en valt niet zelden terug tot op de bijstandsnorm. De emancipatie is dus niet voltooid.
emancipatiebureau
Gisteren zat ik met mijn zoontje bij het consultatiebureau (door mijn zoontje steevast het emancipatiebureau genoemd). Er is weinig geëmancipeerdst aan bleek aldaar. Van de vier ouders met kinderen die ik aantrof, geen vader. Twee moeders raakten aan de praat. “Nee, ik werk niet meer… dat is niet te doen. Veel te druk. Dat moet je ook niet willen.” Verbaasd keek ik op van mijn IPhone waarop ik even snel mij werkmail aan het checken was. “Ik ook niet” antwoordde de andere moeder. “Dat gaat echt niet”.
Of een gesprekje dat ik laatst op het schoolplein had toen mijn zoontje ging oefenen op de basisschool. Een andere moeder zei tegen mij “Wat leuk dat hij nu ook naar school gaat! Nou het is wel even wennen hoor. In het begin mis je ze erg en weet je niet wat je met je tijd aan moet…”. Ja. Ik viel stil. Wat ik met mijn tijd aan moet? Nou werken. Dacht ik zo.
koopkracht probleem opgelost door een nieuwe relatie aan te gaan
Vandaag de dag heeft de groep gescheiden vrouwen zeven à acht jaar nodig om weer op het koopkrachtniveau te komen van voor de scheiding. Ironisch genoeg wordt het koopkrachtprobleem in de meeste gevallen niet opgelost door meer te gaan werken maar door een nieuwe relatie aan te gaan. Deze cijfers en de realiteit van de beperkte emancipatie zijn zorgelijk als wordt gekeken naar de plannen om de partneralimentatie te beperken. Hoewel ikzelf een voorstander ben van economische zelfstandigheid is dit in Nederland voor veel vrouwen niet de realiteit. En een nieuwe emancipatiegolf zie ik er niet van komen. De vrouwen en mannen vinden het wel goed zo. De parttime of niet werkende vrouw die voor huis en haard zorgt. Meer moet je toch ook niet willen?
