In mijn vorige blog kwam gedeeltelijk naar voren dat de communicatie tussen je ex-partner en jou een belangrijk punt is. Hierdoor kan je samen de juiste beslissingen maken voor jullie kind of kinderen en daarmee voor jullie zelf. Zodra dit onmogelijk wordt om welke reden dan ook, is het belangrijk de rust te blijven bewaren. Als dit niet mogelijk is, gaat 1 van beiden over op een vernietigend voornemen om de ander te gronde te richten. Zonder daarbij de gevolgen voor het kind of de kinderen in acht te kunnen nemen. De focus om de ander te gronde te richten staat op nummer 1. Zo gebeurde dat ook bij ons.
Wat er gebeurde door een gebrek aan communicatie
Vanaf het moment dat een rechter uitspraak moet doen. De kinderbescherming bij de zitting wordt geroepen. Ging men op basis van wat men hoorde, dingen beslissen die voor ons kind het beste leken. Mensen die ons kind totaal niet kennen en uitgaan van de theorie. Bij ons gebeurde dat, zonder dat er door de kinderbescherming ook maar enig onderzoek was gedaan naar onze dochter. Of in ieder geval een gesprek met haar belangrijk vonden, over hoe zij zich in deze nachtmerrie voelde.
De enige instantie die echt moeite heeft gedaan een eenzijdig gesprek met haar te voeren was Stichting Veilig Thuis. Deze spraken na het gesprek met haar uit, dat zij adviseerden om haar vooral niet bij haar moeder weg te halen. Zij was altijd bij haar moeder geweest, door haar moeder opgevoed en verzorgd. Terwijl de vader vaak niet thuis was. Voor de rechter en de kinderbescherming was het alsof zij niet bestonden, hun uitspraak werd bestempeld als: niet geldig!
De andere, donkere kant van je ex-partner, die anderen al veel langer hebben gemerkt
De situatie waarin je terechtkomt, wanneer er een rechtszitting plaatsvindt omdat communicatie niet meer mogelijk lijkt, is verbijsterend en heel verdrietig te noemen. De hulp die daarmee in wordt geroepen, kost veel geld en lijkt op een wedstrijd waarmee er een winnaar en verliezers worden aangewezen. Ik besef me heel goed dat er geen enkele winnaar is, alleen maar verliezers.
Zo heeft de impact van de uitspraak ervoor gezorgd dat onze dochter geheel tegen haar wil weg werd gehaald bij haar moeder. En van de nieuwe school in Lochem, waar zij het het heel erg naar haar zin had. Ze werd uit een omgeving weggehaald waar zij zich op verheugde een nieuwe start te kunnen maken met haar mama. Daar waar zij al vele weekenden en vakanties had doorgebracht.
Het gedwongen verblijf bij haar vader heeft ervoor gezorgd dat zij het gevoel heeft dat niemand naar haar wil luisteren en dat haar mening er totaal niet toe doet. De hele verzorging van onze dochter is compleet veranderd. Haar ritme is helemaal in de war geschopt en het vertrouwen in haar vader is van dien aard, dat ook hij aan het rijtje met verliezers kan worden toegevoegd. De allergrootste verliezer is echter onze dochter.
Beangstigend is te noemen dat derden zo’n grote invloed mogen uitoefenen op een kind van twee ouders, waarvan de ene ouder besluit niet meer te willen praten met de andere ouder en hiermee denkt een voordeel te halen uit de hele echtscheiding. Evenzo beangstigend is wat iemand allemaal verzinnen mag om onder -bijvoorbeeld- de partneralimentatie uit te kunnen komen, terwijl we als gezin een goed leven hadden. Ik vernam via een uitzending op televisie dat men geoorloofd is te liegen tijdens een familiezaak…
Van full-time moeder naar een weekend per twee weken
Ik hoef niet duidelijk te maken waarom de periode na de uitspraak een regelrechte hel is geworden voor haar en voor mij. De oorzaak van non communicatie. Weer die rollercoaster van emoties, niet alleen die van je kind, maar ook weer die van jezelf! Je beeldt jezelf in dat aan de andere kant iemand zit die de hele dag in zijn vuistje lacht om het behaalde resultaat.
Maar na een lange periode kon ik ook zien dat er een andere tijd geweest was. Een tijd waarin hij mij de hemel in prees over mijn rol als moeder van ons kind. Zelfs bij de kinderbehartiger liet hij immers weten dat hij begreep dat we wilden verhuizen. Dat dit voor ons rust bracht en dat die rust ook belangrijk was voor ons allemaal. Hij kon dit niet blijven negeren door zijn kop in het zand te steken door zo krampachtig te bewijzen dat dit allemaal niet zo gemeend was. Elk bezoekweekend van onze dochter eindigt nog steeds in verdriet en ongeloof; ze wil niet terug naar haar vader. Ze wil bij mama wonen.
Nu is het zo dat er gekeken wordt naar wie er altijd het meest gezorgd heeft voor het kind. En de hoeveelheid tijd die het kind met de ouders doorgebracht heeft. In ons geval is dit dus overduidelijk niet onderzocht. Er zijn beslissingen genomen die vooral voor onze dochter veel verdriet veroorzaakt hebben. Ik denk dat een ouder dit niet altijd kan blijven negeren. en hier beslist een keer op een minder leuke manier mee geconfronteerd zal gaan worden. Ik zou willen dat hier over gepraat kan worden, maar hiervoor zijn twee partijen nodig.
Kinderbescherming, bijzonder curator, hulp met hele lange wachtlijsten
Nog meer hulp voor het kind, alsof je dat als ouders helemaal niet meer zelf kunt, waarom? Omdat een ouder meent niet meer te willen praten en niet meer verplicht is hierover te moeten praten met de andere ouder. Het gevoel dat je als ouder van je kind er niet meer toe doet, is echt een flinke trap na van degene waar je in tijden van geluk en liefde je vertrouwen op vestigde, om nog een mensje op de wereld te zetten van jullie allebei.
Dat dit kindje overgenomen wordt door de kinderbescherming en een bijzonder curator is een schrale troost. Inmiddels kwam er eind maart een schrijven dat er eindelijk een onderzoek zou worden ingesteld door de kinderbescherming en er een bijzonder curator speciaal voor onze dochter zou zijn.
Vier maanden later vroeg de kinderbescherming tot onze grote ontzetting dat ze graag 4 maanden uitstel wilden. Ik heb gezegd dat ik het daarmee niet eens ben en dat dit voor onze dochter allemaal veel te lang duurt. Het antwoord van de advocaat hierop, is ook nog niet in zicht. Je krijgt door al die termijnen het gevoel dat je kind en jij niet serieus worden genomen.
Dat de ene ouder het besef heeft dat dit voor ons kind niet de oplossing is en de andere ouder lijkt te denken dat hierdoor zijn band met haar versterkt, lijkt voor geen van de instanties een punt van belang. Er wordt waarachtig een heel groot beroep gedaan op het geduld van ons kind. En als ouder mag je alleen nog maar toekijken hoe lang het duurt voordat er een eind komt aan deze verdrietige situatie.
