Vaak komt de aankondiging van de echtscheiding toch nog onverwacht, hoewel de voortekenen er al wel waren. Er was geen “ander” in het spel. En dan sta je plotseling alleen, met je kind. Alsof de grond onder je voeten weg wordt geslagen. Op dat moment kon ik alleen maar aan mijn eigen verdriet denken en zorgden alle vragen, die ik had ervoor, dat de gevoelens waar mijn partner al die tijd mee heeft rondgelopen, geheel op de achtergrond verdwenen.
Ik had het gevoel te verdrinken in de bak met emotie waarin ik terechtkwam.
Wat nu? Wil ik dit wel en is dit wat hij wil? We hebben een lief meisje samen, hoe gaan we haar dit vertellen? En daarnaast alles wat er geregeld moet worden om samen als ouders voor haar, haar wensen en mening zoveel mogelijk te respecteren. Ik wilde in gesprek met hem, vond het belangrijk om toch vooral voor haar zo goed mogelijk contact te blijven houden. Maar ook, waar ga ik wonen? Ik zal weer aan het werk moeten. Waar wil ik wonen, waar voel ik me veilig, waar heb ik de meeste kans op een leuke baan, na fulltime moeder en echtgenote te zijn geweest? Kan onze dochter wennen aan een nieuwe omgeving, zowel school, vriendinnetjes als woonomgeving. Wat wil zij eigenlijk? Ik had het gevoel te verdrinken in de bak met emotie waarin ik terechtkwam.
Mijn ouders kwamen lange tijd uit Lochem, mijn geboorteplaats, bij ons in Nieuwegein, voor emotionele en financiële ondersteuning. Ik ben ze zo dankbaar dat ze dit voor ons gedaan hebben en nog steeds doen. Ik moest proberen om in gesprek te komen, maar hij weigerde en het leek of alle deuren dichtgegooid werden om ook maar een paar minuten gesprek los te kunnen peuteren. Dat hij hiervoor koos, begreep ik niet. Ik wilde zijn verdriet proberen te begrijpen, maar werd volledig buitengesloten..
Het besef dat je verder moet, er niet alleen voor staat
Door steun van mijn ouders en een dierbare vriendin, leek ik uit die diepe put van allerlei emoties naar boven te kruipen, tijdelijk helaas. Door het verdriet van onze dochter, die bang was dat ik ook weg zou gaan, liep ik de meeste tijd met mijn ziel onder mijn arm. Ik zou haar nooit in de steek laten, alleen de gedachte daaraan, zorgde voor maagpijn. Het viel me zwaar, vooral door de druk die werd opgevoerd om naar iets toe te werken, zonder over de gevolgen te hebben gesproken. Voor haar, maar ook voor mezelf. Ik moest sterk zijn. Als ik ’s-ochtends onze dochter naar school bracht en haar weer ophaalde. Iets leuks deed met haar, of als vriendinnetjes af en toe bij ons kwamen spelen. We samen aten en ik een verhaaltje voorlas, na het douchen en tandenpoetsen. Het leven ging door.
Ik moest vaak mijn tranen bedwingen als ze vroeg:”Mama, jij laat me toch niet in de steek hè?” Ik kuste haar en knuffelde haar zo stevig en zei:”Lijkt het erop dat ik dat zou kunnen?” En dan zei ze:”Nee mama, dat weet ik. Kom je dan zo bij mij slapen en hou je mijn handje vast?” Ik beloofde haar dat, terwijl mijn ouders beneden alles weer hadden opgeruimd en koffie gezet hadden. Het zou allemaal weer goed komen. Zij waren het ook, die me deden beseffen dat ik verder moest en sterk moest zijn. Boven in bed nam ik haar handje in de mijne en kuste haar nog een keer goedenacht en vielen hand in hand in slaap, elke avond. Het gaf haar kracht, maar mij ook!
Toch kwam er een emotioneel gesprek onder vier ogen
Ik wilde geen beslissingen nemen zonder daar met hem persoonlijk over te kunnen spreken. De herhaaldelijke afwijzingen, als hij zijn spullen kwam ophalen, zorgden ervoor dat het voor mij onmogelijk werd om zijn verdriet ook proberen te begrijpen. Maanden later werd pas duidelijk dat hij zichzelf liet leiden door derden, die met mij nooit een diepgaand gesprek hadden gevoerd en mij niet kenden. Hij vertelde in een gesprek onder 4 ogen, op zijn verzoek, dat hij wel in gesprek wilde, maar werd tegengehouden. Ik ontmoette in die maanden voor ons gesprek, onverwacht, een nieuwe partner, iemand die me waardeerde, die mijn oeverloze emotionele gesprekken zonder enige moeite, geduldig aanhoorde. Zo iemand die ik in de vader van ons meisje dacht te hebben gevonden.
Ik wilde geen beslissingen nemen zonder daar met hem persoonlijk over te kunnen spreken.
Direct dacht ik eraan dat het voor mijn nieuwe partner beslist geen makkelijke opgave moest zijn om ook in die bak met emoties mee te willen varen. Daarnaast plaatste ik de vader van mijn kind, die mij voortdurend afwees en niet meer met me wilde spreken. Het werd me duidelijk dat ik niet meer terug wilde. Er kwam even rust. Ik kreeg de kans uit te leggen dat ik begreep dat hij in een zware depressie, beslissingen had genomen, waar hij spijt van had. Het had er echter voor gezorgd, dat mijn vertrouwen om het weer opnieuw te proberen, zacht gezegd, was uitgewist. Ik zag niet hoe wij ooit weer partners zouden kunnen zijn. Hoe ik ooit weer vertrouwen kon hebben in een man, die in het heetst van de strijd, zijn spullen pakt, ons in de steek laat en mij maandenlang negeert. Het feit dat ik zelf zoiets niet zou kunnen, betekent echter niet dat een ander hier wel toe in staat zou kunnen zijn.
Begrip dat er twee zielen waren die met hun ziel onder hun arm hadden gelopen, al die tijd
Na iets meer dan een half jaar leek er eindelijk wederzijds begrip te zijn. We hadden afgesproken de strijd vooral niet over het hoofd van onze dochter te zullen uitvoeren. Ik merkte wel dat hij niet begreep dat mijn vertrouwen in hem verdwenen was en dat ik een nieuwe weg wilde inslaan om mijn nieuwe relatie een kans te geven. Het leek mij te mooi om waar te zijn, na al die maanden genegeerd te zijn. Ik richtte mijn hoop op een vooruitgang.
Ik wilde geloven in wat hij beloofd had. Er zou een rechtszitting komen over de partneralimentatie en onze verhuizing naar mijn geboorteplaats, Lochem. Ook zou het ouderschapsplan waarover we het eens waren geworden, bij een hele lieve kinderbehartiger, worden vastgelegd. Onze dochter verheugde zich erop, het was haar tweede thuis, ze wilde graag bij mama blijven wonen! Ik had afgesproken dat hij haar zoveel mogelijk kon blijven zien. De vakanties van 1 week, kon hij desgewenst met haar doorbrengen. We zouden daar wel uitkomen. Een opgelucht gevoel, na al die maanden onzekerheid voor ons.
Het is belangrijk om niet te vergeten dat ook de ander met zijn ziel onder zijn arm heeft gelopen of loopt.
Ik wil graag duidelijk maken dat, ondanks de vreselijke rollercoaster waarin men terechtkomt, er uiteindelijk altijd weer een tijd komt, waarin men weer kan glimlachen en hoop krijgt dat alles goed komt. Dat men weer een lichtpuntje in die donkere tunnel te zien krijgt. Het is belangrijk om niet te vergeten dat ook de ander met zijn ziel onder zijn arm heeft gelopen of loopt wanneer een scheiding onvermijdelijk is of lijkt te zijn. Tijdens de rechtszittingen bleek dat hij zijn mening compleet had veranderd en weer een periode van non-communicatie volgde. De uitspraak van de rechter zorgde voor veel verdriet bij onze dochter, ik was bozer dan ooit, zachtjes gezegd! Hij blijkbaar ook. Er is niets veranderlijker dan een mens.
