Een scheiding verandert je. Daar kom je niet onderuit. Toen ik begon met therapie dacht ik nog heel optimistisch “nu ga ik weer mezelf worden”, maar ‘mezelf’ bleek een heel ander persoon te zijn dan ik van tevoren dacht. Is dat iets negatiefs? Nee, dat niet meteen. Misschien ben ik al die tijd niet mezelf geweest? In een gezin pas je jezelf aan als vrouw, als moeder. Vaak cijferde ik mezelf weg. Ik deed er alles aan om alle ballen hoog te houden. Mijn man en kinderen tevreden houden leek mijn levensdoel te zijn geworden.
En toen werd ik opeens met mijn neus op de feiten gedrukt. De man waar ik zoveel jaren voor geleefd had, zette me aan de kant. Hij had me niet meer nodig, dus ik kon gaan. Waar heb ik al die moeite voor gedaan? Waarvoor heb ik al die jaren mezelf weggecijferd?
Wie ben ik na de scheiding
Nu ben ik ‘de gescheiden vrouw’. Die stempel voelde ik soms letterlijk op mijn voorhoofd staan. Vooral in het begin. Als ik naar de supermarkt ging, voelde ik de blikken van buurvrouwen. Achter mijn rug hadden ze elkaar opeens heel veel te vertellen. Eén keer heb ik me omgedraaid en ben ik naar ze toe gelopen. Ik was er zo klaar mee. Als ze iets over me te roddelen hadden konden ze dat ook gewoon in mijn gezicht doen. Dat had ik liever dan dat gefluister achter mijn rug.
Het bleek geen goed plan. De weken erna liepen ze met een grote boog om me heen. Waarschijnlijk hadden ze door mijn uitspatting alleen maar nog smeuïgere verhalen te vertellen. Ik kwam er al snel achter dat je er weinig aan kunt doen. Mensen hebben een mening, ze maken hun eigen verhaal. Of het nu klopt of niet.
Je moet een hele gladde rug hebben, wil je dit van je af laten glijden, zonder je er iets van aan te trekken. Het kostte mij veel moeite. Ik word graag aardig gevonden door iedereen. En nu stond ik opeens vol in de belangstelling. Ik was de hoofdpersoon in een niet heel positief verhaal.
Mijn oude ‘ik’ was er niet meer
Na de scheiding heb ik op een gegeven moment letterlijk afscheid moeten nemen van mijn oude ‘ik’. Die was er niet meer. Ik was niet meer de vrouw met gezin. Mijn partner was weg, mijn gezin kapot. De band met schoonfamilie, vrienden en kennissen veranderde drastisch.
Sommige mensen, waarvan ik het niet verwacht had, namen afstand. Vrienden die me na stonden zag en hoorde ik opeens niet meer. Dat doet pijn. Ze vonden het blijkbaar te ingewikkeld, of hadden ze partij gekozen voor mijn ex?
Ik miste de stabiliteit van een gezin, de zekerheid en houvast van een eigen huis en de goed geregelde financiën.
Toch kwam er ook hulp uit onverwachte hoek. Mensen waarvan ik het niet verwacht had stonden onvoorwaardelijk voor me klaar. Een afstandelijke vriendschap bloeide op tot iets heel bijzonders. Mijn oude ‘ik’ had hier blijkbaar nooit de ruimte voor gegeven.
Werken aan mezelf
Net na de scheiding was ik vooral bezig met het regelen van allerlei praktische zaken. Ik moest een huis vinden voor mezelf en de kinderen, de scheiding moest geregeld worden en alles in dozen gepropt. Het voelde goed om continue door te rennen en bezig te zijn.
Achteraf weet ik dat ik daardoor niet naar mijn gevoel hoefde te luisteren, daar was ik te druk voor.
Maar dit kon niet blijven duren. Toen het meeste geregeld was en we in ons huisje zaten stortte ik in. Ik kon alleen nog maar huilen. Zo kon het niet langer, voor mezelf en zeker niet voor de kinderen. Ik ben ik therapie gegaan. Vroeger vond ik dat zo’n onzin. Therapie was voor zwakkelingen. Nu zat ik er zelf… En het was heerlijk. Eindelijk iemand die naar me luisterde en goede tips kon geven over hoe ik verder kon komen. Iemand die bevestigde dat ik niet gek was dat ik me zo voelde, maar juist de positieve kanten liet zien.
Ik leerde om weer mezelf te zijn, mijn nieuwe zelf. Ik werd iemand waar ik graag bij in de buurt was. Ik bouwde mijn leven weer op. Mijn emoties mochten er zijn, ook al was het soms zwaar. Ik leerde opnieuw grenzen stellen, nee zeggen en oude patronen doorbreken. Het was soms echt confronterend om te zien hoeveel ik mezelf naar de achtergrond verplaatst had, al die jaren.
Een nieuw leven na de scheiding
Het duurde een aantal jaren, maar ik ben echt een nieuw leven begonnen na de scheiding. Ik ben nu anders, ik ben niet meer de vrouw die ik was. Hierdoor paste sommige mensen niet langer in mijn leven. Met pijn in het hart heb ik dat geaccepteerd. Moeizame relaties met vrienden heb ik beëindigd. Ik pas niet meer in het gezinsplaatje. Net als dat ik niet meer de schoondochter ben, maar de moeder van de kleinkinderen.
Mensen vinden dingen van je, wat je ook doet. Dat is pijnlijk en soms ontzettend confronterend. Zeker als het komt van mensen die je als vrienden beschouwde. Je hebt al verdriet door de hele scheiding en dan komt dat er ook nog bij. Die reacties veranderen je als mens. Ze schaden je vertrouwen in de mensheid, zeker als je kwetsbaar bent net na je scheiding.
Ik voelde me eenzaam en door iedereen verlaten, maar kon door de therapie mijn veranderde ‘ik’ accepteren. Daardoor kwam er ruimte in mijn leven voor nieuwe mensen. Mensen die mijn tijd en energie wel waard zijn. Die mij accepteren zoals ik ben. Die achter mij staan, welk pad ik ook kies.
Het is mijn leven en ik moet er het beste van maken.
