Ook na de scheiding blijf je samen ouders van je kinderen. Aan de ene kant lastig, want zo kom ik nooit echt van mijn ex los. Aan de andere kant heeft het ook wel iets fijns. Kinderen opvoeden is een hele verantwoordelijkheid. Soms is het gewoon fijn om belangrijke keuzes te bespreken met iemand die net zoveel om die kleintje geeft als ik zelf.
Toch werd mij pijnlijk duidelijk dat, hoewel we samen ouders zijn, ik de zorgen nu alleen moet dragen. Ik werd weer eens met mijn neus op de feiten gedrukt, niets wordt meer zoals voor de scheiding.
Zorgen om de kinderen
Al vanaf het begin heb ik me zorgen gemaakt om de kinderen. Wat doet zo’n scheiding met twee vrij kleine kinderen? Opeens is hun veilige thuis weg. Ze zijn volop bezig om zichzelf en de wereld om hen heen te ontdekken en hebben van de ene op de andere dag geen ‘eigen plek’ meer. Hoewel we na de beslissing om te gaan scheiden nog een tijd in één huis hebben gewoond, voelde niemand zich hier meer echt thuis. Er waren constante spanningen en ruzies waar de kinderen ook op hun eigen kamer het nodige van mee kregen.
Zeker het eerste jaar na de scheiding heb ik als een havik boven ze rondgecirkeld. Ik wilde er voor ze zijn als ze me nodig hadden. We praatten over alles, als ze iets dwars zat of als ze iets niet begrepen dan kwamen ze bij mij. Na een jaar nam deze drang bij mij wat af. Het leek goed met ze te gaan. Het waren twee vrolijke kindjes die op de nieuwe school al snel weer vriendjes hadden gemaakt en goed meekwamen.
Ouders, samen en toch alleen
Net toen ik dacht in rustiger vaarwater te komen, ging het mis. De scheiding was rond en alles geregeld toen mijn jongste opeens een rare tic ontwikkelde. In het begin zocht ik er nog niets achter. Jonge kinderen doen wel meer rare dingen in de ogen van volwassenen. Totdat de juf belde.
Het was de juf al meerdere keren opgevallen dat mijn zoontje de tic ook in de klas vertoonde. Ze had dit, net als ik, even laten gaan. Nu begon ze zich toch zorgen te maken, want ze had gemerkt dat hij op die momenten niet aanspreekbaar was. Toen ze het hem later vroeg zei hij dat hij haar niet gehoord of gezien had. Dat vond ze zorgelijk.
Met een licht opkomende paniek heb ik mijn ex gebeld om te overleggen. Hij had het ook gezien in de weekenden dat de kinderen bij hem waren. We besloten dat het beter was hier naar te laten kijken en ik maakte een afspraak bij de dokter.
Omdat mijn ex veel weg is voor zijn werk kwamen de doktersafspraken en later het ziekenhuisbezoek op mij neer. Het kleine ventje werd helemaal binnenstebuiten gekeerd. Als moeder zit je er maar wat verloren bij en ik voelde me machtelozer dan ooit. Wat zou er met hem aan de hand zijn?
Emotieloos zorgen delen
Natuurlijk hield ik mijn ex op de hoogte van alle medische taferelen, maar dat voelde toch anders dan vroeger, toen we nog getrouwd waren. Ergens weet ik dat hij hetzelfde voelt als ik, maar we delen die zorgen niet samen. Elk op ons eigen eiland maken we ons zorgen om hetzelfde kind, ons kind. Dat besef bezorgde me een enorm eenzaam gevoel, vooral als ik ’s avonds alleen op de bank zat.
Natuurlijk deelde ik mijn zorgen ook met anderen. Ik heb fijne vriendinnen waarmee ik goed kan praten, maar het is niet hun kind. Dat maakt het toch anders. Mijn ouders waren mijn steun en toeverlaat in die tijd. Het was dan niet hun kind, maar wel hun kleinkind en dat komt toch ook erg dichtbij.
Gelukkig hoefden we niet al te lang te wachten op de uitslagen van alle onderzoeken. Er blijkt lichamelijk niets met hem aan de hand te zijn. Hoe vervelend ik het altijd vind klinken, het zit tussen zijn oren. Hij heeft de afgelopen tijd veel meegemaakt en vindt het moeilijk om alles een plekje te geven. Soms sluit hij zichzelf af als het even teveel wordt, keert zich even helemaal naar binnen en wordt daarbij voor ons onbereikbaar.
De zorgen waren niet ongegrond
Mijn eerdere angst bleek dus niet ongegrond, mijn jongste heeft toch iets overgehouden aan de scheiding. Ik moet eerlijk zeggen dat ik mijn oudere dochter weer scherper in de gaten hou. Gelukkig is ze een open kind, wat makkelijk praat. Voor mijn jongste hebben we goede hulp. Hij krijgt speltherapie en de tics nemen al duidelijk af.
Het komt wel goed met ons, al moet ik deze ervaring wel een plekje geven. Ik heb hiervan weer iets geleerd, weer een stuk afgesloten van mijn vroegere leven. Want het ‘samen ouders zijn’ moet ik toch in een iets ander daglicht gaan zien. We blijven samen ouders in praktische zin, maar qua zorgen en emoties zal ik het echt alleen moeten doen.
