Ik weet nog goed dat ik het gevoel had dat mijn leven stilstond op het moment dat we gingen scheiden. Alles leek moeilijk en uitzichtloos. Ik schuifelde pasje voor pasje vooruit, een richting op die ik eigenlijk niet wilde. Natuurlijk kwam dit gevoel voort uit de heftige emoties die ik voelde. Alles in mij trapte op de rem. Ik wilde dit niet!
De maanden dat we nog samen in één huis moesten doorbrengen leken eeuwen te duren. Elke dag was een worsteling om er toch het beste van te maken, voor de kinderen. Pas toen ik zicht kreeg op het nieuwe huis kwam er beweging. Ik kwam in beweging. Ik zag een uitweg uit deze donkere en moeilijke situatie.
Natuurlijk wist ik wel dat het niet alles op zou lossen en dat ik nog heel wat emoties onder ogen moest komen, maar ik kon iets gaan doen. Op dat moment kwam mijn leven in een stroomversnelling.
Alles kwam in beweging
Waar in de maanden voor de verhuizing alles stil leek te staan, gingen we naadloos over in een complete stroomversnelling. De kinderen gingen kennismaken op de nieuwe school, mijn werk liep gewoon door en daarnaast moest er flink geklust worden. Ik was de hele dag bezig. Zelfs ’s avonds in bed was ik mijn to do lijstjes aan het bijwerken. Het was tijd voor een nieuwe start!
Ik zag het klussen en de verhuizing vooral als een leuk project, waardoor ik het drama rond de scheiding even kon vergeten. Mijn hoofd was de hele dag bezig met praktische dingen. Ik vond het heerlijk, want zo hoefde ik niet stil te staan bij mijn gevoel. Er moest het een en ander gesloopt worden in het nieuwe huis. Hoe heerlijk is dat. Met een grote hamer heb ik een complete muur eruit geslagen. Het voelde als een opluchting, een bevrijding.
Zodra ik de sleutel van ons nieuwe huis in mijn zak had, zijn we zo snel mogelijk verhuisd. Ik wilde zo vlug mogelijk weg uit het huis, want samenwonen met mijn ex was niet te doen. De situatie daar werd zowel voor ons als de kinderen onhoudbaar. Maar ons nieuwe huisje was nog lang niet klaar. Daarom nam ik zoveel mogelijk vrije dagen op, zodat ik kon klussen als de kinderen op school waren. Ook in de weekenden dat ze bij hun vader waren werd er flink op los geklust.
Alles nieuw, voor een nieuw begin
Hoewel het huis een stuk kleiner was dan we gewend waren, had het genoeg mogelijkheden. De kinderen hadden de eerste keus gehad bij het verdelen van de slaapkamers. Ze hebben zelf hun kamers geschilderd, iets wat ik vroeger nooit goed had gevonden. Maar wat een feest werd dat!
Het liefst wilde ik alles nieuw, echt een nieuw begin maken. Dat gaat natuurlijk flink in de papieren lopen, dus ik nam ook genoegen met leuke tweedehands spullen. Die knapte ik, vaak samen met de kinderen, op. Zo werd het echt ons huis.
Met elke muur die ik schilderde en elk nieuw meubelstuk wiste ik een stukje van mijn verleden. Althans, zo voelde het. Natuurlijk kon ik het verleden niet zomaar laten verdwijnen. Maar het voelde goed om een nieuw plekje voor mij en de kinderen te maken. Een plekje waar wij het voor het zeggen hadden, waar wij het gezellig konden hebben zonder ruzies.
Het voelde echt als een frisse start. De kinderen waren super trots op hun nieuw kamers, die ze zelf hadden geverfd en ingericht. Ook ik had het gevoel dat ik mezelf weer terugvond. Zolang ik aan het klussen was keek ik niet achterom. Ik leefde in het hier en nu.
Stroomversnelling met een draaikolk
Ik ging volle kracht vooruit vlak na mijn scheiding. Het voelde heerlijk, op dat moment. Ik had het heft weer in eigen hand, ik kon bepalen wat er gebeurde. Ik had mijn ex niet nodig om iets te bereiken in mijn leven.
Toen het einde van al het klussen in zicht begon te komen, vond ik dat ik best eens een avond mocht genieten van al mijn harde werk. Ik besloot een ontspannen avond voor mezelf te nemen, op onze nieuwe bank. Lekker onderuit met een goed boek, een grote mok thee en stuk chocolade. Ik keek er al naar uit.
De avond verliep heel anders dan ik had verwacht. Vanaf het moment dat ik ging zitten en om me heen keek voelde ik me opeens niet meer zo fijn. Daar zat ik dan helemaal alleen. De kinderen lagen al op bed, het was stil in huis…
Van lezen kwam weinig. Nu ik niet meer allerlei dingen hoefde te regelen kwam er ruimte in mijn hoofd voor de emoties die ik al die tijd had weggestopt.
Laat mij maar lekker verder kabbelen
Als ik terugdenk aan dat moment heb ik het nog weleens zwaar. Zo alleen op de bank drong het in alle hevigheid tot me door dat dit het gevolg van de scheiding was. Ik was alleen. Geen man om mijn verhalen en zorgen tegen te vertellen. Geen arm om me heen. Ik miste de warmte en gezelligheid, hoewel ik die in de laatste maanden van ons huwelijk al had moeten missen. Nu was het definitief.
Gelukkig heb ik de juiste hulp gehad om alles te verwerken. Ik kan nu makkelijker dingen laten voor wat ze zijn. Niet altijd makkelijk, maar wel goed. Zo raak ik mijn energie niet kwijt aan dingen die het niet waard zijn. Ik maak opnieuw stappen vooruit, maar nu op een veel rustiger tempo.
Ik ben van een stroomversnelling in een rustig kabbelend beekje terecht gekomen. En dat voelt goed. Het leven wordt nu geleefd, ik wil er niet meer aan voorbij rennen. Laat mij maar rustig kabbelen in het hier en nu, met de mensen waarvan in hou.
