Reizen met de kinderen na de scheiding blijkt nog niet zo makkelijk. Ik heb het ze beloofd, dus moet ik het ook doen. We zouden, zodra de scheiding rond was en we in ons nieuwe huisje zaten, op vakantie gaan. Dat heb ik gezegd. Met het vliegtuig naar het buitenland.
Het leek mij een leuk idee, er even tussenuit en gezellig samen zijn na de hectische tijd die de scheiding met zich meebracht. Toen wist ik nog niet dat het zo ingewikkeld zou worden.
Ik dacht, ik boek een reisje naar de zon. Hotel met zwembad en de kids zijn gelukkig. Maar we moeten er ook nog naartoe en daarvoor is toestemming nodig van mijn ex. Ik was net blij dat ik even niet meer met hem in discussie hoefde, dat alles geregeld was, en nu dit.
Toch zal ik moeten, want zonder zijn toestemming kan ik niet met de kinderen naar het buitenland. We hebben gezamenlijk ouderlijk gezag, dan heb ik toestemming nodig van de andere ouder om op reis te gaan. Alsof ik van plan ben om mijn eigen kinderen te gaan ontvoeren.
Toestemming van mijn ex vragen
Tijdens de hele scheiding heb ik me steeds gericht op mijn zelfstandigheid. Ik heb mezelf steeds voorgehouden dat ik na de scheiding alles zelf zou moeten beslissen. Ik moest leren onafhankelijk te zijn van mijn ex. Ik heb hem niet meer nodig.
Vroeger vond ik het altijd erg fijn om even met hem te overleggen. Over de kinderen, over mijn werk, over belangrijke beslissingen of dingen waarover ik mijn twijfels had. Dat zou na de scheiding niet meer kunnen, dan stond ik er alleen voor. Ik moest mijn mindset veranderen, hoe moeilijk ik dat ook vond.
Tijdens de scheiding heb ik wel geleerd dat ik er niet helemaal alleen voor sta. Ik heb nog steeds lieve vriendinnen en mijn ouders die mijn verhaal aan willen horen en advies geven. Maar toch viel het me zwaar toen ik hoorde dat ik mijn ex om toestemming moest vragen om met de kinderen op vakantie te gaan. Dat klonk helemaal niet zo zelfstandig. Opeens had ik mijn ex nodig om op vakantie te kunnen gaan, terwijl ik net van hem af was…
Weer in discussie met mijn ex
Ik kan er lang omheen blijven draaien, maar het moet toch gebeuren. Ik zie er als een berg tegenop. Dit gaat ongetwijfeld weer een discussie worden. Waarom moet ik opeens met de kinderen op vakantie, kan ik dat wel betalen. Waarschijnlijk komt hij met allerlei excuses waarom ik het niet moet doen. Gaat hij mij proberen aan te praten dat het niet slim is om als vrouw alleen naar zo’n land te gaan. Dat ik niet zonder man kan…
Tsja, dan had hij mij maar niet moeten verlaten. Dan had ik dit probleem niet gehad en hoefde hij niet jaloers te zijn dat ik alleen met de kinderen op vakantie ga, zonder hem. Terwijl ik onderweg ben naar mijn ex spoken er allerlei mogelijk scenario’s door mijn hoofd. Ik probeer op elke mogelijk tegenwerping van mijn ex een weerwoord te verzinnen, zodat ik straks goed voorbereid ben. Al weet ik zelf ook wel dat het gesprek altijd anders loopt dan ik nu kan bedenken.
Uiteindelijk valt het gesprek alles mee. Het lijkt alsof mijn ex moe is van alle discussies die we de afgelopen tijd hebben gehad en mij zo snel mogelijk de deur weer uit wil hebben. Gelukkig had ik me verdiept in wat ik nodig heb en alles bij me, zodat we het in één keer kunnen regelen.
Klaar voor de reis zonder mijn ex
Even later loop ik opgelucht naar buiten, de papieren als een trofee in mijn handen. Ik ben nog steeds verbaasd over hoe makkelijk het eigenlijk ging. Zouden we ooit nog leren om als volwassenen met elkaar om te gaan, wie weet. De voorpret kan in ieder geval beginnen, nu kan ik echt de reis gaan boeken. Wat zullen de kinderen blij zijn!
Ook al duurt het nog een paar weekjes voor we echt gaan, ik zet toch alvast de koffers neer. Elke keer als de kinderen bedenken dat ze iets graag mee willen nemen op vakantie, dan kunnen ze het er alvast in doen. Dat scheelt straks tijd en het geeft nu al een vakantiegevoel.
In mijn eigen koffer leg ik vol trots een stapel papieren. De papieren die het mogelijk maken om straks samen met mijn kinderen in het vliegtuig te stappen:
• Het toestemmingsformulier wat ik samen met mijn ex heb ingevuld.
• Een kopie van het paspoort van mijn ex.
• Het uittreksel uit het gezagsregister van elk kind.
• Een kopie van het ouderschapsplan.
• Kopieën van de geboorteaktes van beide kinderen.
• Een kopie van de retourtickets.
Niet al deze documenten zijn verplicht, maar omdat mijn kinderen de achternaam van hun vader hebben leek het mij handig om te kunnen bewijzen dat ze mijn kinderen zijn.
Ik ben zo blij dat ik zonder moeite toestemming heb kunnen krijgen van mijn ex voor deze reis. Anders had ik een advocaat moeten nemen om een vervangende toestemming te regelen via de rechtbank, ik moet er niet aan denken.
Ik hoef er gelukkig ook niet meer aan te denken. We hoeven nu alleen nog maar uit te kijken naar onze vakantie. Ik kan bijna niet wachten, laat die zon, zee en strand maar komen!
