Afgelopen week was het Valentijnsdag. Mijn dochter kreeg op school een roos, van een ‘stille aanbidder’. Toen ze ermee thuis kwam, kreeg ik een spontane déjà vu. Hoe ik op haar leeftijd vol spanning had toegeleefd naar het moment dat de rozen uitgedeeld werden en hoe dolblij ik was als ik er eentje kreeg.
Met de grootste zorg zette ik hem in het water, waarna hij het mooiste plekje kreeg op mijn kamer. En als hij dreigde uit te bloeien, dan probeerde ik hem nog te drogen, zodat ik er nog langer naar kon kijken.
Ik herinnerde me de gesprekken met vriendinnen. Het giechelen en dromen over onze ‘prins op het witten paard’ en van wie we verwachtte dat ze verkering zouden krijgen. We geloofden heilig in de liefde. Hoe meer, hoe beter. We kregen er geen genoeg van.
Mijn dochter gooide de roos op tafel en keek er niet meer naar om…
Mam, liefde is niet voor mij
Toen ik de arme bloem van een vroegtijdige dood had gered, vroeg ik mijn dochter of ze wist van wie ze de roos had gekregen. Daar had ze blijkbaar nog niet over nagedacht. En, volgens haar, wilde ze het ook helemaal niet weten. De liefde was niet voor haar weggelegd.
Ik schrok een beetje van haar opmerking. Hoe kon een meisje van haar leeftijd nu niet met jongens en verliefdheid bezig zijn? Dat hoorde er toch allemaal bij?
Maar zelfs na veel doorvragen bleef ze vastberaden, liefde was niet voor haar. Ze was niet verliefd en zou dat ook nooit worden. Niet op jongens en ook niet op meisjes. Want liefde, daar kwamen alleen maar slechte dingen van. Au, dat kwam hard aan.
Niet het beste voorbeeld van liefde
Opeens had ik het door. Mijn dochter had alle hoop in de liefde verloren. En ik was haar voorbeeld. Het slechtste voorbeeld van liefde en hoe het je kapot kan maken, was haar eigen moeder. Nu snapte ik wat ze bedoelde en waarom ze niets van liefde moest hebben. Als ik het levende voorbeeld was van hoe liefde in zijn werk ging, dan zou ik er ook niets meer mee te maken willen hebben.
Al was ik dan op dit moment het slechtste voorbeeld, als het gaat om liefde en verliefdheid, ik wist ook dat het anders kan gaan. Niemand wordt geboren zonder vertrouwen in de liefde. Je ouders houden onvoorwaardelijk van je. Dat voel je in een liefdevol gezin, maar ons gezin was uit elkaar gevallen.
De kinderen werden, zeker in het begin, nog net niet gebruikt als onderhandelpositie. Ja, ik schaam me er nog voor. Het beeld dat mijn dochter van de liefde heeft gevormd lijkt in niets meer op de onbevangen, hartjes tekenende puber die ze zou moeten zijn.
Hoeveel harten breken er tijdens een scheiding?
Dat mijn eigen hart gebroken is door de scheiding was mij wel duidelijk. Ik twijfel nog steeds of ik ooit nog opnieuw verliefd kan worden. Natuurlijk heb ik vaker mislukte relaties meegemaakt, maar toen ben ik nooit zo gekwetst als bij de scheiding. Mijn hart deukte niet in, het kon niet meer terugveren in zijn originele vorm, maar het brak… in duizenden stukjes.
Wat ik niet had verwacht, was dat ook het hart van mijn dochter zou breken door de scheiding van haar ouders. Ik had er niet bij stilgestaan dat een kinderhart kon breken en niet meer open zou staan voor de liefde.
Liefde bestaat vooral in je hoofd
Nu ik er zo over nadacht, realiseerde ik me dat liefde vooral iets is dat in je hoofd bestaat. Het is een gevoel wat je toestaat, omdat je erin gelooft. Maar wat als je niet meer in de liefde gelooft? Dan voel je het dus ook niet meer. De hele voorstelling die mijn dochter van de liefde had, klopte niet. Ze was erachter gekomen dat wat ze ook deed, de liefde niet terug zou komen tussen haar ouders.
Hoe kan ze dan nog geloven, dat er in dit leven iemand is die echt van haar kan houden?!
Geloven in de liefde
Hoe kan ik mijn dochter nog laten geloven in de liefde? Ik geloof er, op dit moment, zelf ook niet meer in. Maar voor mij maakt dat niet zoveel meer uit, vind ik zelf. Ik heb twee prachtige kinderen, waar ik al mijn liefde aan kan geven. Zou mijn dochter die liefde wel accepteren?
Dat leek me de enige ingang om met mijn dochter over liefde te praten. Gelukkig vond mijn dochter het niet meer dan normaal dat ik, als haar moeder, van haar hield. Maar dat was anders dan een jongen die ze verder helemaal niet kent. Die werden even verliefd en lieten je daarna weer stikken, ze had het bij vriendinnetjes al zien gebeuren. Een paar dagen hadden ze verkering en dan was het weer uit.
Ik legde haar uit dat het volkomen normaal was op haar leeftijd. Liefde moet vooral leuk zijn. Die vlinders in je buik, daar ging het om. De liefde van haar leven zou ze nu nog niet tegenkomen, daar heeft ze nog járen voor!
Ze keek me aan en lachte. Die ene jongen, die was eigenlijk best leuk…
