Vanaf het moment dat mijn ex vertelde dat hij wilde scheiden stortte mijn wereld in. Ik had echt het gevoel dat mijn hele leven, alles wat ik in de afgelopen jaren had opgebouwd in één keer kapot was. Natuurlijk was dat niet zo, maar voor mij voelde het wel degelijk zo.
Ze hebben het weleens over de kracht van je eigen gedachten. Daar denk ik nu nog vaak aan terug. Want op het moment dat de scheiding in werking werd gezet viel het eigenlijk allemaal nog best mee. Ik had een uitdagende baan, waarmee ik genoeg verdiende om een fijn huis voor mij en de kinderen te kunnen kopen. Ik had een prima balans gevonden tussen werk en privé, dat ook na de scheiding goed vol te houden was. Eigenlijk had ik dus niet zoveel te klagen, behalve dat mijn relatie aan diggelen lag.
In mijn hoofd speelde zich hele andere taferelen af. Van een aanpakken en doorgaan type gleed ik af in een slachtofferrol. Zeker op mijn werk kwam er niets meer uit mijn handen. Ik was vooral passief aanwezig.
Baan kwijt door scheiding
De scheiding bracht heel veel stress met zich mee. Het voelde alsof ik overspoeld werd met allerlei dingen die ik moest regelen. De hele dag was ik bezig mijn to do lijstje bij te houden, want ik wilde niets missen. Ik stelde hele hoge eisen aan mezelf, alles moest tot in de puntjes geregeld worden.
Mijn baan was altijd al een uitdaging, maar dat vond ik leuk. Het was echt iets waarin ik mezelf kon verliezen, even geen moeder of huisvrouw zijn, maar die handige collega die overal een oplossing voor had. Tijdens de scheiding kon ik het niet meer opbrengen. Mijn hoofd zat al vol, er kon niet nog meer bij.
Ik liep op mijn tenen en liet steeds meer werkzaamheden overnemen door aardige collega’s die me wilde helpen. Met het gevolg dat ik mezelf buiten spel zette. Met de komst van een nieuwe collega werd ik overbodig en bij de eerstvolgende ontslag ronde stond ik op straat. Misschien wel mijn eigen schuld. Als ik bij mijn leidinggevende had aangegeven dat het niet goed met me ging, had het misschien heel anders gelopen.
Mijn leven brokkelde af…
Ondertussen was onze scheiding in volle gang. Eerst had ik nog de zekerheid dat ik snel een nieuw huis kon kopen voor mij en de kinderen, maar zonder baan werd dat een stuk lastiger. Door een goed woordje van een bevriende collega kreeg ik wel een mooie referentie mee. Daarmee kon ik al op korte termijn aan de slag bij een ander bedrijf.
Deze baan was een stuk minder uitdagend en minder goed betaald, maar ik had weer werk. Ik moest mijn eisen wat betreft een woning wat naar beneden bijstellen. Dat voelde weer als een verlies. Ik had net mijn zinnen gezet op een mooi huis, maar dat kon ik met dit salaris nooit kopen.
Stukje bij beetje brokkelde mijn leven verder af. Het ging als los zand door mijn vingers, ik had er geen grip meer op. Vroeger deelde ik deze gevoelens altijd met mijn man, gezellig samen op de bank, een arm om me heen. Ik kon altijd mijn hart bij hem uitstorten en hij had altijd een oplossing die mij gerust kon stellen.
Die arm was weg en die geruststelling kon ik mezelf niet geven. Mijn vriendinnen wilde ik niet lastig vallen met mijn verhaal. Die zouden het ondertussen ook wel een keer zat zijn, dacht ik.
Vasthouden aan wat ik nog had
Ik had mijn kinderen nog en ik ben helemaal voor hen gegaan. Als ik mijn eigen leven niet onder controle kreeg, dan moest ik er maar voor zorgen dat het hen aan niets ontbrak. En dat werkte, voor even. Ik kreeg het gevoel van controle weer even terug. Maar je kunt niet zonder jezelf leven…
Steeds weer liet ik over mijn grenzen lopen, ik gaf alles uit handen en cijferde mezelf helemaal weg. En dan kom je jezelf op een gegeven moment pijnlijk tegen, want dat houd je niet lang vol. Mijn gedrag, bedoeld om mijn eigen pijn te voorkomen, veroorzaakte juist nog meer pijn. Want als de kinderen er niet waren bleef er een groot, zwart gat over.
Ik moest mezelf terugvinden. Zelf mijn leven gaan leiden en niet domweg doen wat anderen van me verwachten. Stoppen met leven vanuit een schuldgevoel en pijn. Dat is de enige manier om weer gelukkig te worden met mezelf. Want zonder liefde voor mezelf, kan ik ook geen liefde geven aan anderen.
Tijd voor een nieuw leven na de scheiding
Tot dit inzicht ben ik niet alleen gekomen. Ik had gelukkig liefhebbende familie en vrienden achter me staan, die er alles aan hebben gedaan om me uit het zwarte gat te houden. Op hun aanraden ben ik ook met een psycholoog gaan praten, nooit gedacht dat ik dat ooit zou doen, maar het hielp!
Ik heb mezelf weer in de armen gesloten. Nog één keer achterom gekeken naar de brokstukken van mijn kapotte leven en daarna mijn blik op de toekomst gericht. Hoe moeilijk het ook is geweest, het was ook een leerzame periode. Ik kan er nu met dankbaarheid op terugkijken.
Mijn leven ging kapot, werd tot de laatste steen afgebroken, maar dit gaf wel de ruimte om te bouwen aan een prachtig nieuw begin…
