De scheiding is alweer even achter de rug. We zitten in ons nieuwe huis en ons leven lijkt zijn gangetje te gaan. Voor de buitenwereld lijkt het alsof we alles weer op de rit hebben.
Emotioneel gezien is het een heel ander verhaal, ik ben continue in conflict met mezelf…
Voor de buitenwereld doe ik alsof alles goed gaat. Ik speel de hele dag mooi weer, doe alsof er niets aan de hand is… Maar als er niemand kijkt, ben ik dagelijks in conflict met mezelf. Waarom heb ik deze beslissing genomen. Waarom ben ik weg gegaan. Rare vragen stel ik mezelf, want ik was niet degene die wilde scheiden. Maar heb ik dan te makkelijk toegegeven? Had ik langer moeten vechten,was er nog iets te redden?
Ik zie de pijn van mijn kinderen. De moeite die ze moeten doen om ‘gewoon’ verder te gaan met leven. Dat doet nog het meeste pijn. Wat heb ik ze aangedaan?
Ben ik schuldig aan de scheiding?
Mijn man wilde ‘opeens’ bij me weg. Althans, zo voelde het. Volgens hem was het al jaren kommer en kwel. Met andere woorden, het ligt aan mij? Ik voel me schuldig, door en door schuldig. Hoe kon ik nu al jaren niet door hebben dat onze relatie zo slecht was?
Hoe heb ik ons huwelijk laten mislukken? We waren altijd zo gelukkig samen. Ik wist zeker dat we samen oud zouden worden. Maar blijkbaar is het ergens misgegaan. En ik heb het helemaal niet gezien.
Stel dat ik het wel gezien had, zou ik de scheiding dan hebben kunnen voorkomen? Zou ik dan nu nog met de kinderen en mijn man in ons heerlijke huis wonen? Het schuldgevoel dat ik mezelf aanpraat doet pijn, ongelofelijk veel pijn.
Ergens voelt het alsof ik deze pijn verdien, want het is mijn schuld.
Ik ben schuldig aan de pijn van mijn kinderen
Als moeder waak je als een leeuwin over je kinderen. Je zorgt dat ze niets gebeurt. Verdriet en pijn wil je ze zoveel mogelijk besparen. En dat gebeurt er dit. Een scheiding is voor kinderen zo’n beetje het ergste wat er kan gebeuren. In één klap hun hele onbezorgde leventje voorbij.
Verscheurd hangen ze tussen twee ouders in. Ouders van wie ze allebei houden, maar waarbij ze niet allebei kunnen zijn. Zijn ze bij mij dan missen ze hun papa, zijn ze daar dan missen ze mij. Waar ze ook zijn, ze zullen nooit meer helemaal compleet zijn.
Dat besef komt hard bij me binnen. Zo heb ik de scheiding nog niet eerder bekeken. In het begin dacht ik dat het beter zou worden. Geen last meer van ruziënde ouders. Dat deed ze ook zichtbaar pijn. Maar deze pijn is nog veel erger, veel intenser.
Maar kan ik de schuld echt helemaal bij mezelf leggen? Is dat eerlijk tegenover mezelf? Had ik nog wel kunnen vechten?
Vechten voor je relatie doe je samen en van een samen was al geen spraken meer.
Had ik anders kunnen beslissen?
Lange tijd blijf ik mezelf verwijten maken, maar het helpt allemaal niets. Mijn kinderen willen gewoon een vader en een moeder die samen voor hen zorgen. Zoals dat hoort in een gezin. Een normale opvoeding waarin ze van zowel de vader als moeder normen en waarden meekrijgen.
En dat kan ik ze niet bieden.
Had ik erop kunnen staan om ons huwelijk in stand te houden voor de kinderen? Was dat beter geweest? Ik wil daar hard ‘JA’ op roepen, maar ik weet wel beter. Van een gezamenlijke opvoeding was ook weinig sprake meer de laatste tijd. We stonden vaak lijnrecht tegenover elkaar. Als ik vond dat iets wel moest kunnen, vond hij dat we strikt moesten zijn. De eindeloze discussies die daarop volgende waren een hel voor de kinderen, die niet meer wisten waar ze aan toe waren.
De beslissing is genomen, daar moet ik me bij neerleggen. Nu alleen nog van dat schuldgevoel afkomen… Dat is makkelijker gezegd dan gedaan.
Stop het conflict met jezelf na de scheiding
Als mens zijn we geprogrammeerd dat we liever geen pijn of verdriet voelen. Daar rennen we voor weg. Maar na een scheiding kun je rennen wat je wilt, de negatieve emoties halen je net zo hard weer in. Schaamte, schuldgevoel en eenzaamheid zijn maar enkele van de gevoelens die voorbij komen.
Voor de buitenwereld hou ik de schone schijn op. Als er iemand vraagt hoe het gaat, weet ik er een mooie draai aan te geven. Maar ondertussen sleep ik me door de dagen heen. Ik maak me overal zorgen over. Lopen de kinderen geen blijvende schade op door de scheiding? Hoe regel ik de balans tussen werk en privé?
Ik slaap slecht, ben continue gestrest, ben kwaad op mijn ex en ben bang om eenzaam en alleen achter te blijven. Al die emoties zijn dodelijk vermoeiend.
Me neerleggen bij mijn beslissing stopt het conflict in mijn hoofd
Al was het niet helemaal mijn beslissing, ik was er zelf bij. Zodra ik kan accepteren dat het nu eenmaal zo is, keert er rust terug in mijn hoofd. Er is geen schuldige. We kunnen gewoon niet samen verder en zullen allebei iets goeds van de situatie moeten maken, al is het maar voor de kinderen.
