“Ik wil niet meer met je verder, we gaan scheiden….” De woorden die jaren geleden alle vaste grond onder mijn voeten wegsloegen. De vechtlust om te redden wat er te redden viel. De teleurstelling in mijn ex en mensen in het algemeen. De angst om wat komen ging, voor mezelf en de kinderen. De donkere tunnel waarvan ik toen pas aan het begin stond…
De jaren na mijn scheiding ben ik door een diep dal gegaan. Allerlei negatieve emoties zijn de revue gepasseerd en als je mij toen verteld had dat het ooit beter zou worden had ik je niet geloofd. Hoe zou ik ooit weer gelukkig kunnen zijn? Hoe zou ik al dit onrecht kunnen accepteren en weer rust vinden?
Met vallen en opstaan heb ik mij door deze moeilijke tijd heen geworsteld en eindelijk, eindelijk kwamen er steeds meer blauwe stukjes aan de diepgrijze lucht. Nu, jaren later, voel ik de rust en acceptatie waarvan ik dacht ze nooit te voelen. En wat voelt dat goed!
Mijn scheiding accepteren? Nooit!
Hoe blind was ik, vraag ik me nu weleens af. Toen het hoge woord eruit was ging ik direct in de verdediging. Dit ging ik wel even fiksen. Hier kwamen we wel weer uit, niets om me zorgen over te maken. Ik kon niet zomaar accepteren dat hij wilde scheiden. Wat een onzin! We hadden toch een gezin, daar moest je voor vechten.
Maar er zat weinig vechtlust meer in mijn ex. Die was er schijnbaar al heel lang geleden mee opgehouden. En als iemand er niet meer in gelooft dan kun je op je kop gaan staan, je komt niet verder. Accepteren was het enige wat ik kon doen. Makkelijker gezegd dan gedaan natuurlijk.
Toen het besef tot me doordrong dat dit niet meer goed zou komen voelde ik vooral teleurstelling. Waarom vochten we er niet samen voor? Waar was het fout gegaan?
De scheiding werd in werking gezet en ik ging op zoek naar een woning voor mij en de kinderen. Nog steeds voelde het als iets tijdelijks. Het was allemaal zo onwerkelijk, dit kon nooit lang duren. Hij zou vast tot inkeer komen en dan konden we weer terug naar huis.
Onrust en bakken emoties
De scheiding maakte van mij een ander persoon. Waar ik normaal fungeerde als rots in de branding voor mijn kinderen was ik nu vaak onzeker, onrustig en vreselijk emotioneel. Ik weet nog goed dat ik een van de eerste ouderavonden in huilen uitbarstte bij de juf aan tafel, om niks.
En zo ging het vaker. Ik werd boos om de meest onbenullige dingen. Voelde regelmatig diepe teleurstelling als vrienden het af lieten weten en de tranen vloeide rijkelijk. Het leek wel of alle gevoelens, die ik in de eerste tijd na de scheiding had weggestopt, er met dubbele kracht uit wilde. Ik kon het niet meer tegenhouden.
Rond die tijd begon ik ook met therapie. Eigenlijk op aandringen van een vriendin. Ik heb het altijd onzin gevonden. Ik was toch niet gek of zo? Ik kon het zelf wel regelen, ik kwam er wel weer overheen.
Maar na een tijdje zag ik ook wel in dat ik hier niet zonder hulp uit kon komen. De gevoelens waren zo overweldigend en kwamen zo onvoorspelbaar opzetten dat ik er geen raad mee wist.
Van overleven naar leven
Jaren heb ik in de overlevingsmodus gezeten. Continue was ik alert. Alles regelen voor mijn kinderen, zodat ze niets tekort kwamen. Vooral niet naar mezelf luisteren, mijn gevoelens waren niet belangrijk. Maar dat is niet de manier, dat weet ik nu ook.
Door de hulp van mijn therapeut en diverse lieve vrienden heb ik de switch kunnen maken van overleven naar leven. Eindelijk voel ik weer wat rust in mijn leven. We hebben een leuk huisje, onze familie in de buurt, goede vrienden die er voor ons zijn, leuke hobby’s en niet te veel zorgen. Zelfs financieel red ik het aardig.
Hoewel ik nu alles alleen moet doen en regelen in huis voelt het anders dan vroeger, toen ik nog getrouwd was. Het voelt makkelijker. Ik weet wat ik aan mezelf heb en wat ik aankan.
Ik mag er zijn!
Door mijn ex zo aan de kant gezet worden, heeft mijn zelfvertrouwen geen goed gedaan. Een tijd lang had ik het gevoel dat ik er niet (meer) mocht zijn. Vooral toen ook mijn zoon zich tegen mij begon af te zetten. Hij vond dat het mijn schuld was dat zijn vader en ik uit elkaar waren. Emotioneel was ik zo instabiel dat ik hem bijna geloofde. Naast al het verdriet kreeg ik er ook nog een enorm schuldgevoel bij.
We zijn nu jaren verder en het heeft lang geduurd voor ik voluit durfde te zeggen dat ik er mag zijn, dat ik dat ook echt zo voel. Dat ik me op mezelf mag en ga richten en mijn eigen leven opbouw. Want naast moeder ben ik ook een vrouw, een mens met wensen en dromen.
En ik heb net zoveel recht om die dromen uit te laten komen als ieder ander.
