Mijn man verliet mij, en de kinderen, voor een andere vrouw. Een tijd lang heb ik gehoopt dat hij tot inkeer zou komen en zou inzien dat ik veel leuker was dan zij. Althans, was ik dat nog wel? De laatste jaren van ons huwelijk heb ik me in mijn werk en de opvoeding van onze kinderen begraven. Onze relatie kwam voor mij al lang niet meer op de eerste plaats. Maar zo gaat het toch overal, dacht ik.
Toch kwam dit als één van de eerste verwijten, toen hij vertelde dat hij wilde scheiden. Ik had totaal geen aandacht meer voor hem en zij wel. Die aandacht vond hij heerlijk. Begrijpelijk natuurlijk, maar zij had geen huishouden te runnen en geen kinderen die de nodige aandacht vroegen.
Ik dacht dat we het nog best leuk hadden samen. Natuurlijk was het allemaal niet meer zo spannend als in het begin, maar we hadden ook al jaren tussen de baby’s en kleuters achter de rug. Dat kost energie. Ons drukke sociale leven van vroeger was vervangen door relaxte afspraken met vrienden, het liefst vrienden die ook kinderen hadden, want dat was handig. Voor spontane acties en reizen, zoals vroeger, was geen ruimte meer.
Ik heb altijd gedacht dat het leven zo hoorde te lopen. Hij had daar blijkbaar een heel ander beeld bij. En zij? Zou zij er net zo over denken als hij? Waarschijnlijk wel, maar zij had makkelijk praten. Zonder gezin, drukke baan en huishouden kon ik ook leuk zijn. Vast veel leuker dan zij.
Ik werd gewoon vervangen, zo simpel was dat
Ik had altijd het idee dat mannen hun vrouw verlaten voor een jonger exemplaar. Maar nee, ik werd gewoon vervangen door ‘hetzelfde type’, zoals een vriendin het heel pakkend omschreef. Ongeveer dezelfde leeftijd, haarkleur en postuur. Was ze nu nog jong, slank en blond geweest dan had ik misschien begrepen dat hij aan iets anders toe was, maar zij leek eigenlijk best wel veel op mij.
Wat maakte haar dan zoveel leuker dan ik? Wat was er bij haar zoveel beter, dat hij mij en de kinderen daarvoor in de steek liet? Ik kon er niet bij.
Als hij zo graag meer aandacht had gewild, dan had hij dat toch gewoon kunnen zeggen? Of had hij dat wel gedaan… Ik durf het eigenlijk niet meer te zeggen.
We zijn langzaam uit elkaar gegroeid, zoals dat in veel huwelijken gebeurt. Misschien was dit gewoon onvermijdelijk en had elke inspanning van mijn kant sowieso geen effect gehad. Volgens hem was hij er al heel lang klaar mee. Had hij al maanden daarvoor de moed opgegeven en stond hij daardoor open voor andere vrouwen in zijn leven.
Maar ik had nooit verwacht dat ik vervangen zou worden door een evenbeeld van mezelf…
Zou hij spijt hebben?
Tijdens onze scheiding bloeide hun romance op. Dat stak mij enorm. Ik probeerde alle ballen hoog te houden en de kinderen zo goed mogelijk door deze moeilijke periode heen te begeleiden, terwijl hun vader op roze wolkjes door het leven leek te dansen.
Voor mijn gevoel leefde ze praktisch samen. Waardoor ik het nog moeilijker vond om mijn kinderen, volgens de omgangsregeling, met hun vader mee te geven. Werden ze meteen al met die nieuwe vrouw geconfronteerd? Dat vond ik echt niet kunnen.
Achteraf was het vooral een bevlieging geweest. De relatie heeft wel een tijd stand gehouden, maar ook op haar was hij snel uitgekeken. Misschien toch te veel overeenkomsten? Hoe dan ook, zijn liefde was niet meer voor mij bestemd. Of we nu samen waren gebleven of niet. Dat weet ik ondertussen wel.
Toch vraag ik me weleens af of hij spijt heeft van zijn beslissing. Zou hij nog terugdenken aan ons leven samen, als gezin. Zo slecht was het toch ook allemaal niet.
Geen weg meer terug
In het begin heb ik nog wel gedacht over de mogelijkheid dat hij bij ons terug zou komen, maar op een zeker moment heb ik de knop omgezet. Als dit zijn keus was, dan moest hij hiermee leven. En ik ook…
Dat was ook het moment dat ik alleen nog maar boos kon zijn, daardoor kwamen we al snel in een vechtscheiding terecht. Niet de meest optimale situatie voor de kinderen, zoals je zult begrijpen. Maar op dat moment kon ik niet anders reageren dan dit.
Achteraf ben ik blij dat het toch zo gelopen is. Met behulp van mediation waren de scherpe hoeken al snel weg en kwamen we van een vechtscheiding terug op het juiste pad, voor de kinderen.
Soms denk ik, had ik hem maar de ruimte gegeven die hij toen nodig had. Misschien was hij wel weer teruggekomen en waren we nu nog een gezin, maar als de liefde niet groot genoeg meer is, kun je zoiets niet vergeven. Voor mij is er na zo’n stap geen weg meer terug.
