Verhuizen na de scheiding, aan de ene kant kon de dag niet snel genoeg komen, maar aan de andere kant zie ik er tegenop als een berg. De dag breekt aan dat ik met de kinderen naar ons nieuwe huis vertrek. Ik merk dat ze het spannend vinden, misschien zelfs een beetje leuk. Maar afscheid nemen van het oude huis, hun oude kamer, het is hartverscheurend.
Niet alleen voor de kinderen, maar ook voor mij. Ze zijn allebei in dit huis geboren en opgegroeid. Er liggen hier zoveel herinneringen. “Waarom heb ik deze beslissing genomen”, schiet het door mijn hoofd. Meteen gevolgd door “Ja, maar ik heb deze beslissing niet genomen. Die beslissing is voor mij gemaakt!” Ik voel woede opkomen. Hoe durft hij dit onze kinderen aan te doen.
Verhuizen na de scheiding
Ik zucht even diep en probeer te kalmeren. Boos worden helpt niet. Dit is de situatie en hier moeten we het mee doen. We zullen er samen het beste van moeten maken. Onze hulptroepen staan al klaar. Familie en lieve vriendinnen zijn massaal op komen draven om onze verhuizing zo vlekkeloos mogelijk te laten verlopen.
Ik heb speciaal gevraagd of mijn ex deze dag niet aanwezig wilde zijn. Ik vond het al moeilijk genoeg, daar kan ik geen discussies bij gebruiken.
We hebben van tevoren goed besproken wat er mee gaat en wat blijft. Want de kinderen krijgen zowel bij hem als bij mij een eigen kamer. Er zullen dus veel spullen gekocht moeten worden.
Gelukkig hoeven we niet ver en al snel hebben we alle spullen op ons nieuwe adres staan. Het ziet er nog kaal en troosteloos uit. Hoe ga ik hier een gezellig huis van maken? Dit moet ons thuis worden, ik zie het nog niet voor me.
Kamperen in ons nieuwe huis
Een van mijn vriendinnen is zo lief geweest luchtbedden en slaapzakken te regelen. Want de nieuwe bedden zijn er nog niet. Eigenlijk is er nog heel weinig. Er is zelfs nog niet geverfd. Ik wilde meteen verhuizen zodra ik de sleutel kreeg. Achteraf niet zo’n handige beslissing, nu ik zo om me heen kijk.
Maar de kinderen vinden de eerste nacht in ons nieuwe huis toch een soort feestje. De jongste noemt het kamperen in ons nieuwe huis. En dat is het helemaal. Al vroeg, moe van een dag sjouwen, liggen we midden in wat ooit de woonkamer moet worden, tussen alle dozen en een paar meubels, op onze luchtbedjes.
De oudste raakt in de knoop met zijn slaapzak waardoor we spontaan de slappe lach krijgen met z’n alle. De spanning is gebroken. Misschien gaat het toch wel goed komen in dit huis.
Samen ons nieuwe huis inrichten
Nu weet ik weer waarom ik nooit kampeerde. Slapen op een luchtbed is niet mijn ding. De kinderen hebben gelukkig een betere nachtrust gehad. Het is weekend. Vandaag gaan we verven en zorgen dat de meubels die bezorgd worden in elkaar worden gezet.
Het bezoekje aan de bouwmarkt, voor wat potten verf, wordt een ramp. Bouwmarkten zijn mannendingen, vind ik altijd. Maar nu moet ik het alleen doen. Al die potten verf, wat een drama. Welke moet ik kiezen? Mijn zoon vindt dat ik papa moet bellen, maar daar zit ik niet op te wachten. Ik moet dit toch zeker zelf ook wel kunnen?
Al snel krijg ik een gigantische aanvaring met mijn zoon. Alles is stom en ik kan er niks van. Huilend rent hij de winkel uit, daar sta ik met mijn geschrokken dochter. Ik wil wel achter hem aan, maar kan haar niet alleen laten. En een goed gesprek met hem voeren waar zijn zusje bij is, dat is ook geen goed plan. Hoe los ik dit nu weer op.
Gelukkig vind ik mijn zoon vlug weer terug. Het hoge woord komt er al snel uit. Hij mist papa. Samen naar de bouwmarkt gaan was altijd hun ding. Dat is waar ook, dat was ik even vergeten.
Een nieuwe kamer, een nieuw huis
Ik heb de kinderen veel vrijheid gegeven bij het inrichten van hun nieuwe kamers. Ze hebben zelf de kleuren uitgekozen. Ze hebben zelfs een stuk geverfd. Dat had ik vroeger nooit gedaan. Toen wilde ik altijd alles netjes en tot in de puntjes geregeld hebben. Heb ik dan nog steeds het idee dat dit tijdelijk is?
Langzaamaan begint het huis vorm te krijgen. We krijgen er steeds meer plezier in. We hebben zelfs een paar oude kastjes op de kop getikt die we samen opgeknapt en geverfd hebben. Ze verdienen niet de schoonheidsprijs, maar bijzonder zijn ze wel. En nog belangrijker, de kinderen zijn er super trots op.
Is dit nu thuis?
Op een avond vraagt mijn dochter, terwijl ik haar instop, “Is dit nu thuis?”. Ze weet niet goed waar nu thuis is. En dat gevoel heb ik net zo sterk. Ons oude huis voelt nog steeds als thuis. Ze zijn gisteren nog even ‘naar huis’ gereden, omdat we wat vergeten waren.
Maar toch, dit huis moet nu ons thuis worden. Nog even en ook mijn ex gaat verhuizen. Dan is ons thuis helemaal verdwenen en komen er nieuwe mensen in wonen. Ik krijg een brok in mijn keel, die ik snel probeer weg te slikken.
“Ja schat, dit is ons nieuwe thuis”
Maak een feestje van verhuizen na je scheiding
De tip van een van mijn gescheiden vriendinnen. Een feestje maken van de verhuizing. Ik zat er niet op te wachten, maar na veel aandringen heb ik toch de door haar aangeraden housewarming party gehouden.
Met de kinderen heb ik uitnodigingen bij alle buren in de bus gestopt. Ook familie en vrienden werden uitgenodigd. Ik had het niet verwacht, maar het werd een groot succes. Veel van onze nieuwe buren bleken ook kinderen te hebben, wat heel leuk klikte met die van mij.
Er zijn zelfs leuke, blijvende vriendschappen uit ontstaan. Het warme welkom van onze buren maakt de overstap naar onze nieuwe huis een stuk makkelijker.
Heel soms voelt ons nieuwe huis al een beetje als ons thuis.
