Goed voorbeeld doet goed volgen. Vooral kinderen kopiëren alles wat je als ouders doet, of ze nu klein zijn of al wat groter. Regelmatig hoor ik mezelf praten, als mijn zoon of dochter een veel te volwassen opmerking maakt. Vaak kan ik erom lachen, maar ik las pas ergens “Wat je van je ouders hebt gezien, neem je mee in je eigen relaties.” Oei, dat is niet zo mooi.
Zeker net na de scheiding zijn mijn ex man en ik niet het beste voorbeeld geweest van hoe je met elkaar om hoort te gaan. Op een haar na waren we in een vechtscheiding belandt. We moesten ervoor waken om niet de kinderen in te zetten als onderhandelingsmateriaal. Er zijn heel wat foute woorden over tafel gegaan. We hoopten dat de kinderen ze niet mee zouden krijgen, maar vaak horen ze meer dan je denkt. Daarnaast voelen ze haarfijn de frustraties, woede en het verdriet dat in de lucht hangt.
Heftige conflicten tijdens een scheiding hebben een grote impact op het leven van kinderen. Zouden ze dit als voorbeeld meenemen in hun eigen leven, in hun relaties? Ik hoop het niet.
Het onbezorgde kind is niet meer
Mijn zoon en dochter waren nog vrij klein toen we gingen scheiden. Kleine kinderen zijn ongelofelijk flexibel, dat werd ons steeds voorgehouden. Maar opgroeien met stress is voor niemand goed. Juist tijdens de scheiding, toen ze ons nodig hadden, waren wij vooral bezig met ruzie zoeken.
Ik heb nooit begrepen dat gescheiden partners hun kinderen dwongen te kiezen tussen hun ouders. Ik vond dat zo gemeen, dat kan een kind toch helemaal niet? Tot ik zelf ging scheiden. Ik betrapte mezelf erop dat ik mijn kinderen aan het beïnvloeden was, om vooral niet naar hun vader toe te gaan. Wat ik altijd zo verafschuwd had, deed ik nu zelf.
Hun vader was en is nog steeds een hele leuke vader voor zijn kinderen. Wie ben ik om hun dit contact te ontzeggen. Ouderverstoting, een ouder die hun kind(eren) na de scheiding niet meer ziet, het is zo onnatuurlijk. Er is geen kind dat er zelf voor kiest om geen contact meer te hebben met zijn of haar vader of moeder. Een kind houdt onvoorwaardelijk van zijn ouders.
Ook na de scheiding blijven we een gezin
Als je samen kinderen hebt, zul je nooit echt van elkaar kunnen scheiden. Ook na de scheiding is het belangrijk de kinderen een vorm van een gezinssituatie te bieden, al is die heel anders dan vroeger. Toen we net gescheiden waren verzonnen we allerlei regelingen, die goed zouden zijn voor de kinderen. Gek genoeg verloren we daarbij het echte belang van onze kinderen uit het oog.
Mijn ex had mij zoveel pijn gedaan, ik wilde niet dat mijn kinderen dat ook mee zouden maken. Een ongegronde angst, dat zie ik nu ook wel in. Hun relatie was natuurlijk heel anders. Maar op dat moment deed ik er alles aan om ze bij hun vader weg te houden, of die tijd zo kort mogelijk te maken.
Ik voelde vooral angst, het vertrouwen was ver te zoeken. Ik wilde de kinderen zo dicht mogelijk bij me houden. Ik was bang, dat als ze naar mijn ex zouden gaan, ik ze nooit meer terug zou zien. Zeker toen er een nieuwe liefde in het leven van mijn ex kwam, toen werd het nog erger. Kwam zij mijn moederrol op zich nemen? Dan was ik helemaal overbodig. Zij was vast veel leuker en gezelliger dan ik, want zij kwam niet net uit een scheiding.
Een gezonde relatie met de kinderen na de scheiding
Gelukkig heb ik op een gegeven moment een fijn en verhelderend gesprek gehad met mijn ex. We zaten gelukkig op één lijn en wilde dat onze kinderen een goede en gezonde relatie zouden hebben met zowel hun vader als hun moeder. Mijn ex heeft me op het hart gedrukt dat zijn nieuwe vriendin absoluut niet mijn plek wilde innemen. Dat hielp me enorm. Ik kreeg weer wat vertrouwen en durfde de kinderen beter los te laten als ze naar hun vader gingen.
Ik ben heel blij dat we er op deze manier uitgekomen zijn. De kinderen gaan nu met veel plezier naar beide ouders toe. Het heeft jaren geduurd voor we zover waren, maar het is alle moeite meer dan waard. Kinderen hebben beide ouders nodig bij het opgroeien, het geeft ze een beter ontwikkeld zelfbeeld.
Ik merk het verschil vooral aan mijn zoon. Hij was altijd al een vaderskindje. Op een gegeven moment wilde hij niet meer naar zijn vader toe, ik begreep dat toen niet. Achteraf kwam het door mij. Hij zag dat ik het er moeilijk mee had en wilde mij het verdriet besparen. Heel egoïstisch van mij natuurlijk, maar op dat moment kon ik niet anders reageren. Het gaat nu veel beter met hem. Hij durft weer te genieten van de tijd met zijn vader en vertelt er enthousiast over als hij weer terug is.
Ik hoop dat onze kinderen de nare tijd van de scheiding achter zich kunnen laten en zien hoe hard hun ouders hun best doen om deze nieuwe ‘relatie’ te laten werken. Want ook al zijn we uit elkaar, we zijn er nog steeds samen voor de kinderen.
