Als ik terugkijk op mijn scheiding dan was dit verreweg de moeilijkste periode, samenwonen met mijn ex. Het heerlijke huis, waarin we zoveel fijne jaren met elkaar hebben gewoond werd een vreselijke plek om te zijn, zowel voor mij als de kinderen. Vroeger hadden we een plek om thuis te komen, waar we ons thuis voelde en lekker onszelf konden zijn.
Maar in de periode waarin we moesten wachten tot we ons nieuwe huis konden betrekken hadden we geen thuis. Alleen een plek waar iedereen op zijn tenen moest lopen. Elk woord werd dubbel afgewogen, om maar geen ruzies op gang te brengen. Natuurlijk lukt dat niet altijd, zeker met twee kinderen flapt er wel eens iets uit.
Waar je als partners een ruzie weer goedmaakt, bleef nu elke woordenwisseling in de lucht hangen. De donkere wolk werd steeds groter en dreigender.
Samenwonen met mijn ex, ik had geen keus
Zodra we besloten hadden dat de scheiding echt door zou gaan ben ik meteen op zoek gegaan naar een woning voor mij en de kinderen. Maar dat was nog niet zo makkelijk. De keus uit woningen op twee salarissen is duidelijke groter dan op één salaris. De eisen moesten flink bijgesteld worden, maar uiteindelijk vonden we dan een woning die ons alle drie aanstond.
Ik ben bewust samen met de kinderen op huizenjacht gegaan. Ik heb ze, hoe klein ze ook waren, bij elke stap betrokken. Niet alleen om ze alvast te laten wennen aan het idee dat we ergens anders zouden gaan wonen. Vooral ook om ze ‘thuis’ weg te halen, uit die gespannen situatie.
Vaak maakte we een uitje van huizenbezichtigingen. De hele buurt kamde we vakkundig uit, op zoek naar speeltuinen, scholen, winkels en andere leuke plekjes.
Eindelijk hadden we ons huis gevonden. Wat waren we blij! Het liefst hadden we dezelfde dag nog onze koffers gepakt. Maar dat liep natuurlijk even anders. We moesten wachten. Al het papierwerk moest nog geregeld worden en de huidige bewoners moesten er nog uit.
Er was dus weinig keus, ik moest blijven samenwonen met mijn ex tot we konden verhuizen.
Bij ex blijven wonen of ander onderkomen?
In het begin lukte het nog wel om bij mijn ex te blijven wonen. Natuurlijk was de sfeer niet heel gezellig, maar we konden nog best door één deur. Maar hoe langer de situatie duurde, hoe meer spanning er in huis kwam. Zeker toen we niet meteen een nieuw huis konden vinden zonk de moed me in de schoenen. Hoe lang kon ik dit volhouden?
Natuurlijk ben ik op zoek gegaan naar andere opties, een ander onderkomen waar we tijdelijk konden blijven. Het grootste probleem was dat we niet wisten hoe lang ‘tijdelijk’ zou gaan duren. Misschien vonden we volgende week wel ons huisje.
Bij mijn ouders wonen was geen optie. Behalve dat ze pas geleden kleiner waren gaan wonen, en wij er simpelweg niet bij paste in hun huis, woonde ze ook te ver bij ons vandaan. De kinderen moesten gewoon naar school, dat zou elke ochtend file rijden worden. Ook geen ideale situatie. Er waren genoeg lieve vrienden en vriendinnen die aanboden dat we best een weekendje bij hen mochten logeren. Super lief natuurlijk, maar het constante heen en weer sjouwen van de een naar de ander zag ik ook niet zitten.
Uiteindelijk had ik gewoon niet veel keus en moest ik wel bij mijn ex blijven wonen tot we naar ons eigen huisje konden verhuizen.
Samenwonen met je ex? Maak afspraken
De beste tip die ik je kan geven als je samen moet blijven wonen met je ex is: maak afspraken. Het was zeker niet makkelijk. Mijn ex zou in het huis blijven wonen, zo had hij bedacht. Dus het voelde voor mij alsof wij onder zijn dak woonde, waar wij het niet voor het zeggen hadden. Toen de situatie steeds vaker uit de hand begon te lopen en wij nog steeds geen woning hadden gevonden, heb ik de stoute schoenen aangetrokken en ben het gesprek aangegaan.
Schijnbaar had ik een goed moment gekozen. Een moment waarop hij inzag dat het nog wel even kon gaan duren en het ook niet fijn vond hoe het in huis ging. Dat was mijn geluk, want we hebben best een goed gesprek gehad.
We hebben altijd een vrij duidelijke taakverdeling in huis gehad, maar om de een of andere reden was die verdwenen. Daardoor liep iedereen langs elkaar heen en bleven veel huishoudelijke taken liggen. We hebben afspraken gemaakt over wie wat zou doen. Want eigenlijk was het onzin om apart boodschappen te doen. We kwamen elkaar soms zelfs tegen in de supermarkt, wat voor hele rare momenten zorgde. En waarom zou ik zijn was niet in de wasmachine doen als ik toch bezig was?
Deze afspraken zorgde voor veel rust in huis en minder irritaties. We maakte bijvoorbeeld een schema wie de kinderen op bed zou leggen. Het avondeten hebben we bewust gescheiden gehouden. Hij kwam toch vaak laat uit zijn werk en het eten was regelmatig het moment waarop ruzies en irritaties boven kwamen.
Rustige weekenden
Vroeger waren de weekenden een feestje. Gezellig allemaal thuis, even tijd voor elkaar. Leuke dingen doen samen. Maar die tijd was duidelijk voorbij.
De weekenden waren het ergste. We zaten op elkaars lip en irriteerde elkaar mateloos. Op elke slak werd zout gelegd. Daarom moesten we ook daar goede afspraken over maken. Het werd bijna een punt om ruzie over te maken. Maar gelukkig kwamen we al snel tot een goede oplossing.
Niet lang daarvoor hadden we de afspraken voor de omgangsregeling vastgelegd. Om het weekend zouden de kinderen bij hun vader zijn. Waarom zouden we deze omgangsregeling niet nu al in laten gaan? Het deed me wel even pijn, het voelde alsof ik mijn kinderen weggaf. Maar ik zou er ooit aan moeten gaan geloven, dus waarom niet nu al?
We zijn meteen begonnen met het toepassen van de omgangsregeling. En degene die de kinderen had, die had dat weekend het huis. De ander zorgde dat hij zoveel mogelijk uit het zicht verdween en zich nergens mee bemoeide. Ik kon gelukkig altijd wel een plekje vinden bij familie of vrienden waar ik dat weekend kon verblijven. En ik had meteen afleiding, want ik miste mijn kinderen ontzettend.
Goede oefening voor na de scheiding
Achteraf was het toepassen van de omgangsregeling tijdens het samenwonen met mijn ex een hele goede keus. We waren er op deze manier allemaal al aan gewend hoe het zou gaan als we niet meer in één huis woonde. Zowel voor de kinderen als voor mij was de overgang daardoor minder groot.
Langzaam wende ik eraan om niet steeds de zorg voor de kinderen op mij te nemen. Ik had opeens tijd voor mezelf. In het begin vond ik er niets aan. Ik werd daardoor juist meer met mijn neus op de feiten gedrukt. Ik ben mijn vriendinnen nog steeds dankbaar, want ik ben in de tijd echt niet de makkelijkste geweest.
Maar deze weekenden dwongen mij wel beter voor mezelf te zorgen, ik dwong mezelf om iets te doen wat ik leuk vond. Dat had ik al jaren niet gedaan. Ik had mezelf altijd weggecijferd voor mijn gezin. En nu had ik opeens uren over om iets te doen dat ik graag wilde. Ik begon steeds meer van deze momenten te genieten.
Samenwonen met je ex, maak er het beste van
Samenwonen met je ex is nooit de ideale situatie, maar soms heb je gewoon geen keus. Als ik nu terugkijk hebben we er het beste van gemaakt. Voor zover dat mogelijk was in de situatie waar we in zaten.
De beste keuzes waren vooral elkaar ruimte geven. Ondanks dat het leek alsof we nog als gezin samen leefde zijn we van elkaar losgeweekt. Daarnaast ben ik altijd heel duidelijk geweest naar de kinderen toe. Ik heb weleens gehoord dat, door het samenwonen in één huis, kinderen de hoop hadden dat het nog goed zou komen. Dat vond ik zo’n vreselijke gedachte, die onzekerheid.
Probeer er het beste van te maken en blijf met elkaar praten, hoe moeilijk dat soms ook is. Zeker als er kinderen in het spel zijn. Het is niet makkelijk, ik weet het, maar er komt een einde aan deze moeilijke tijd.
