Rouwen om mijn scheiding?!
Doe even normaal…
Hoe kom je op het idee?
Ik was bijna een jaar gescheiden toen iemand tegen mij zei “Zit jij ook in het rouwproces om je scheiding?”
Euh, nee… Waarom zou ik… Ik was op dat moment vooral boos, op alles en iedereen.
Vrienden die opeens zeiden dat ze het wel aan hadden zien komen, vriendinnen die vonden dat ik beter af was zo. En mijn kinderen, die maakte het er niet beter op. Regelmatig kreeg ik te horen dat het mijn schuld was, ze waren ook boos. Bij gebrek aan een vader om zich tegen af te zetten kreeg ik op gezette tijden de volle laag.
De woede die ik voelde, had het verdriet grotendeels verdreven. De hele wereld voelde als oneerlijk. Waarom zou ik rouwen om iemand die ik blijkbaar beter kwijt dan rijk was?
Een tijdje later kwam ik dezelfde dame weer tegen en kwamen we in gesprek. Wat bleek, ik zat er middenin, het rouwproces om mijn scheiding.
Ontkenning is de eerste stap van rouw na je scheiding
Hoe verder we in het gesprek kwamen, hoe meer ik herkende in haar verhaal. Op een gegeven moment kon ik er niet meer onderuit. Ik was echt in rouw, zonder het zelf te weten.
Op zich was dat een opluchting. Blijkbaar waren al die gevoelens waar ik doorheen ging normaal. En nog beter, ze waren tijdelijk. Deze fase zou voorbij gaan.
De eerste stap van het rouwen om mijn scheiding had ik onbewust beleefd. Ik had inderdaad volop in de ontkenning gezeten. Het zou wel weer goed komen. Deze scheiding was tijdelijk. Hij zou wel terugkomen op zijn beslissing.
Accepteren dat dit definitief is, dat was te pijnlijk. Die eerste periode voelde als overleven, maar op een bepaald moment drong het tot me door dat het niet meer goed zou komen. Hij ging overduidelijk door met zijn leven. Alsof ik er nooit geweest was.
Boosheid is de volgende fase in het rouwproces om je scheiding
Ik ging op zoek naar een schuldige, iemand die had kunnen voorkomen dat dit allemaal gebeurt was. Er moest een zondebok komen.
Het klopte precies, ik was nog steeds op zoek naar ‘de waarheid’. Terwijl de waarheid overduidelijk was. Ik was gescheiden en daar moest ik het mee doen.
Ik zag in dat ik tot op het onredelijke af mijn ex-partner beschuldigde. Gevoelens van wraak overstemde het verdriet en de pijn van het verlies.
Onderhandelen en vechten of rouwen?
Ik wist nu wat er ging komen en ik doorliep ook de andere fases van het rouwproces. Keurig volgens het boekje. Niet dat ik er zelf voor koos, het ‘overkwam’ me.
Op een gegeven moment was ik moe van het constant boos zijn. Ik viel weer terug in de ontkenning. Als ik nu beter mijn best zou doen, dan kwam het wel weer goed. Ik ging sporten, kocht nieuwe kleren en ging naar de kapper. Nu moest hij me toch wel zien staan… Maar nee, ook dat hielp niets.
Ik herinnerde me het gesprek over het rouwen om mijn scheiding. Sommige beginnen zelfs een rechtszaak, om maar enige vorm van ‘gerechtigheid’ te krijgen. Dat ging me een stap te ver.
Depressief door scheiding
Toen ik doorkreeg dat het allemaal niets hielp wat ik deed, voelde ik me totaal machteloos. Het verdriet kwam keihard binnen. Ik kon er niet langer omheen. Alles wat ik deed leek te mislukken. Het voelde alsof ik iedereen teleurstelde in mijn omgeving.
Op een gegeven moment wilde ik mijn bed niet meer uit, meldde me steeds vaker ziek. Ik had geen zin meer om met mensen te praten. Laat mij maar lekker in een donker hoekje zitten. Dat was alles wat ik wilde.
Op een dag kwam mijn oudste thuis uit school, intens verdrietig. Iemand had haar gepest. Op de een of andere manier was het een eyeopener voor mij. Ik moest door, al was het dan niet voor mezelf, dan in ieder geval voor mijn kinderen. We hadden elkaar nog en ze hadden mij nodig.
Vanaf dat moment ben ik hulp gaan zoeken. Via de huisarts vond ik iemand om mee te praten, dat hielp. Ik kon mijn verhaal kwijt en begon langzaamaan de mooie dingen in het leven weer te zien.
De laatste fase van rouw om je scheiding
Ik wil niet zeggen dat ik er helemaal overheen ben. Natuurlijk ben ik nog geregeld boos, verdrietig of zit ik gewoon niet lekker in mijn vel. Maar over het algemeen heb ik vrede met de situatie. Ik heb het geaccepteerd zoals het is. Hoe pijnlijk dat soms ook kan zijn.
Het heeft wat tijd gekost, maar ik ben nu mijn leven aan het inrichten zonder partner. Mijn kinderen staan op de eerste plaats. We doen weer leuke dingen samen, maken plannen voor de toekomst.
Rouwen om mijn scheiding klonk me heel vreemd in de oren, maar het is echt een rouwproces waar je doorheen gaat. Je moet leren loslaten en de situatie accepteren zoals hij is. Want alleen dan komt er ruimte om verder te gaan. Je eigen leven weer op te bouwen en geluk te vinden.
