Opvoeden is pittig. Opvoeden na de scheiding is nog veel pittiger. In eerst instantie wilde ik de kont tegen de krib gooien en alles anders doen dan wat ik met mijn ex altijd had besproken. Ik was vooral kwaad en wilde niets meer doen waar hij zijn goedkeuring aan gegeven had. Heel kinderachtig, ik weet het.
Maar al snel zag ik dat dit niet de beste manier van opvoeden was voor de kinderen. Ze raakte er helemaal van in de war. Mama die opeens allemaal andere regels verzon, net hoe het uitkwam. Ze waren al zoveel vastigheid kwijt, dit werd ze toch een beetje te veel.
Ook al gingen we scheiden, als ouders zouden we altijd samen blijven. We kwamen dus nooit helemaal los van elkaar. Dat vond ik moeilijk te accepteren. Maar toch zouden we als ouders samen de verantwoordelijk moeten nemen over onze kinderen, of we dat nu wilde of niet.
In het begin leek me dit echt een onmogelijke opgave. Hoe kan ik mijn kinderen nog opvoeden na de scheiding en daarbij ook nog op één lijn zitten met mijn ex?
Hoe ga ik mijn kinderen opvoeden?
Op advies van een eerder gescheiden vriendin ben ik er eens goed voor gaan zitten, om te bedenken wat ik belangrijk vind. Hoe wil ik mijn kinderen op gaan voeden? Vroeger ging dit altijd in samenspraak met mijn ex. En ook de grootouders hadden er zo hun mening over, die ongemerkt in het gesprek werd meegenomen.
Ik had er nooit goed over nagedacht, wat ik belangrijk vond in de opvoeding. Nu ik het ‘alleen’ voor het zeggen had, moest ik dit maar eens goed op een rijtje zetten. Want hoe ga ik anders het gesprek aan met mijn ex? Als ik zelf niet eens duidelijk weet wat ik belangrijk vind en wat niet, dan wordt het moeilijk om het gesprek op de juiste onderwerpen te krijgen.
Uiteindelijk koos ik een eigen opvoedstijl. Ik maakte een lijst met regels die ik belangrijk vond. Hierop stonden niet alleen regels die moesten gebeuren, maar ook vrijheden die ik belangrijk vond voor mijn kinderen. Zo kon ik beslissingen nemen waar ik altijd achter zou staan en die ik kon verklaren, als ik er commentaar op zou krijgen. Dat gaf al veel rust.
Ander huis, andere regels
Voor ik het gesprek met mijn ex aanging, heb ik hem ook gevraagd goed na te denken over wat hij van de opvoeding van de kinderen verwachtte. Toen we nog samen leefde als een gezin moesten we beide dezelfde regels aanhouden, anders zou het niet werken. Hierin zaten we al niet helemaal op één lijn, dat botste soms flink.
Ik wilde heel graag kunnen accepteren dat er in zijn huis andere regels zouden gelden dan bij mij. Alleen wist ik ook dat ik dit heel moeilijk zou gaan vinden, zeker in het begin. Ik wilde graag zijn regels vooraf weten, zodat ik niet voor verrassingen zou komen te staan. Dat zou het voor mij makkelijker maken om deze te accepteren en niet fel te regeren vanuit emotie, waar de kinderen bij waren.
Gescheiden opvoeden voelt onnatuurlijk
Opvoeden na de scheiding voelt onnatuurlijk. Op papier hebben we geregeld dat we ze allebei evenveel tijd in huis hebben. Dat leek toen logisch. We zijn tenslotte allebei hun ouders, hebben onze verantwoordelijkheden en houden allebei van ze. Toch voelt het heel onnatuurlijk dat ik, als moeder, mijn kinderen uit handen moet geven.
Uiteraard kan hun vader ook voor ze zorgen, maar hij haalt het natuurlijk nooit bij mijn moederinstinct. Ik voel het aan als het met één van de twee niet goed gaat. Ik neem geen genoegen met een vermijdend antwoord en vraag door tot ik weet wat ze dwars zit. Dat zou hij nooit doen, veel te ingewikkeld, ze zeggen toch dat het goed gaat?
Lekker laat naar bed is bij mijn ex geen probleem. Dat is natuurlijk feest, op dat moment. Maar als ze de dag daarna niet te genieten zijn weet hij niet hoe snel hij ze weer bij mij moet brengen.
Die constante huizenwissels zijn ook erg onrustig. Heel vaak ligt het speelgoed of kledingstuk wat ze willen net bij papa, of andersom. Daar zullen we wel nooit helemaal aan wennen.
Leren opvoeden na de scheiding
Het is een lang leerproces geweest, waar we het beiden soms moeilijk mee hebben. Onze aanpak, normen en waarden verschillen blijkbaar meer dan we dachten. We hebben echt moeten leren opvoeden na onze scheiding.
Ook het verwerken van het verdriet rondom de scheiding vond ik lastig. Want kinderen spiegelen blijkbaar de ouder. Als ik me, bewust of onbewust, negatief uitliet over mijn ex zag ik dit gedrag terug bij de kinderen. Gelukkig heb ik dit op tijd kunnen corrigeren, voordat het overging in ouderverstoting. Want dat had ik mezelf nooit kunnen vergeven.
Met vallen en opstaan hebben we geleerd om de opvoeding van de kinderen in goede banen te leiden. Na een jaar hadden we de slag aardig te pakken en ging het iets makkelijker. De heldere regels gaven de kinderen duidelijk houvast en rust.
Elke dag leren we weer iets nieuws. En uiteindelijk zijn de kinderen groot genoeg om zelf te bepalen waar ze heen gaan en bij wie ze blijven slapen. Soms kijk ik uit naar dit moment, omdat de gezamenlijke opvoeding dan makkelijker wordt. Of wordt het dan alleen maar moeilijker, zodra ze beginnen te puberen… We gaan het zien.
