Mooi hoe het leven kan veranderen. Tijdens mijn huwelijk ontbrak het aan niets. We hadden allebei een goede baan en geld was nooit een probleem. Dure vakanties, vaak uit eten, kleding, nieuwe meubelen en gadgets, we kochten het zonder erover na te denken.
Hoe anders werd het na mijn scheiding. Opeens kwamen alle kosten op mij neer. Ik had nog steeds een prima baan, maar wel een volledige hypotheek te dragen. Ondanks de alimentatie kostte de opgroeiende kinderen steeds meer geld. Net na de scheiding moest ik een complete woning inrichten. Toen was er geen geld voor nieuwe design meubelen in elke kamer. Het grootste deel kwam van marktplaats en gelukkig hadden ook wat lieve vrienden nog wat op hun zolder staan.
Die overgang was groot. Als je tijdens mijn huwelijk had verteld dat ik gelukkig kon zijn in een woning vol tweedehands afdankertjes, dan had ik je vreemd aangekeken. Toch is het nu zo. Ik ben met veel minder tevreden na mijn scheiding.
Tevreden zijn met wat ik heb
Na mijn scheiding ben ik zeker veranderd. Als ik er nu over nadenk was ik best wel een snob. Het moest altijd beter, duurder en meer. Nu vind ik dat onzin. Ik kan nu tevreden zijn met wat ik heb en dat geeft een ongekende rust. Er hoeft niet steeds weer een nieuwe, grotere tv te komen. Deze doet het toch prima?
Het lijkt wel alsof je meer ontevreden bent als je meer geld hebt. Nu moet ik met veel minder rondkomen en lukt dat prima. Tot mijn verbazing konden alleen de boodschappen al zeker de helft goedkoper. Geen a-merken meer en ook eens naar de goedkopere supermarkten, er ging een wereld voor mij open.
In mijn huwelijk was er geen limiet, alles was mogelijk. Daardoor was er altijd dat ontevreden knagende gevoel. Altijd die zoektocht naar het beste. Nu weet ik dat ‘het beste’ niet bestaat. Het gaat om hoe jij er naar kijkt. Ook als het leven perfect is, zul je altijd redenen kunnen vinden om ontevreden te zijn.
Sinds ik minder te besteden heb kan ik om de een of ander reden meer tevreden zijn met wat ik heb. Het lijkt erop dat ik de keus heb gemaakt dat het goed is zoals het is.
Minder hebben is ook goed
De scheiding heeft mij met mijn neus op de feiten gedrukt. Niets in dit leven is blijvend. Het kan je zomaar door de vingers glippen. Deze ervaring heeft mij laten zien dat het leven niet draait om spullen, die kun je vervangen. De mensen om je heen zijn veel belangrijker. Je hebt geen garantie dat er een morgen komt.
Sinds mijn scheiding hecht ik veel meer waarde aan het samenzijn met de mensen waarvan ik hou. Mijn kinderen hadden tijdens ons huwelijk een oppas die ik altijd in kon schakelen als ik het niet redde om ze op te halen op school, als er overgewerkt moest worden of als ik echt een dagje of avond voor mezelf wilde hebben. Die oppas heb ik sinds de scheiding niet meer nodig gehad. Ik wil er nu veel liever zelf zijn voor mijn kinderen. Samen leuke dingen doen, maar ook samen door moeilijke periodes heen komen.
Voor de kinderen was het ook een grote omschakeling. Van een grote kamer vol speelgoed en de nieuwste gadget, naar een klein kamertje waar alleen het hoognodige ik kon. Tv kijken moesten we opeens gezamenlijk, want we hadden nog maar één tv in huis. In het begin gaf dit de nodige strubbelingen, maar al snel zagen ook de kinderen de gezellige kant. Vroeger zaten ze elk op hun eigen kamer, nu kropen we in een druilerig weekend gezellig samen op de bank met een grote bak popcorn.
Ik heb alles wat ik nodig heb
Na verloop van tijd werd het een uitdaging om alles zo goedkoop mogelijk te doen. Ik kocht niet meer zomaar wat ik tegenkwam, maar dacht er eerst over na of ik het wel echt nodig had. Hoe meer spullen, hoe meer zorgen. Deze nieuwe levensstijl gaf zoveel rust dat ik meteen een nee/nee sticker op de deur heb geplakt. Zonder folders was er minder verleiding om nieuwe dingen aan te schaffen. Zolang ik het niet mis, heb ik het ook niet nodig.
Tijdens mijn huwelijk was ik altijd aan het rennen en vliegen. Altijd op weg naar het volgende. Deze oppervlakkige manier van leven zorgde voor een continue behoefte aan meer. Nu ik meer stilsta bij wat ik heb, besef ik pas hoeveel ik al heb.
Als ik nu om mij heen kijk, in ons nieuwe huisje, zie ik geen dure design meubels. Er staan spullen met een verhaal. Een heerlijk bankstel, gekregen van die leuke oom en tante. Een geweldig kastje uit de kringloopwinkel, die ik samen met de kinderen opnieuw heb geverfd. Als ik ernaar kijk krijg ik vanzelf een glimlach op mijn gezicht. Wat hebben we een lol gehad toen we dat kastje opknapte.
Minder blijkt echt meer te zijn. Ik ben meer tevreden met mezelf als persoon, meer tevreden met wat ik heb en meer tevreden met wat andere mensen voor mij doen. Het leven hoeft niet meer perfect te zijn, het is mooi zoals het is.
