De lijn tussen haat en liefde is zo dun…

Nog nooit is die dunne lijn tussen haat en liefde voor mij zo duidelijk geweest als tijdens mijn scheiding. Ooit deed ik alles voor deze man. Ik nam zijn tekortkomingen voor lief en praatte zijn fouten goed. Hij was het helemaal. Met deze man wilde ik kinderen krijgen en oud worden. Ik kon me niet voorstellen dat ik ooit van iemand anders zou kunnen houden.

Tot het moment dat hij vertelde dat hij niet meer met mij verder wilde.

Eerst was er het ongeloof. Dit meent hij niet, dit kan niet. Het ongeloof werd verbazingwekkend snel opgevolgd door een diepe haat. Ik was woedend op deze man. Hoe kon hij dit mij, en vooral de kinderen, aandoen?! Wat haalde hij wel niet in zijn hoofd. Ik kon hem wel wat aandoen…

Liefde met kleine beetjes haat

Later, toen ik in therapie ging, heb ik geleerd dat elke vorm van liefde kleine beetjes haat bevat. Het gevoel van haat en liefde blijken in de hersenen vlak bij elkaar te liggen en hebben zelfs een bepaalde overlap. Dat verklaart meteen die plotselinge steken die je kunt voelen als je geliefde niet de waardering geeft waarop je had gehoopt of er niet voor je is als je dat verwacht.

In een liefdevolle relatie verdwijnen deze kleine beetjes haat net zo snel als ze komen. Je zet jezelf er snel overheen als je ergernis voelt, omdat de ander je bijvoorbeeld niet begrijpt of niet zegt wat je graag wilt horen.
Zodra de relatie niet meer zo liefdevol is, vullen die kleine beetjes haat langzaam de emmer. Net zo lang tot deze overloopt en de bom barst.

Dat herken ik wel van de laatste tijd met mijn ex. Allerlei ergernissen stapelde zich op. Net zolang tot er weer een ruzie ontstond, waarvan we beide niet wisten waar het eigenlijk over ging. Volgens mijn therapeut waren deze ruzies op zich wel positief. Dat je de moeite neemt om nog ruzie te maken betekent dat je nog wel om elkaar geeft. Het tegenovergestelde van liefde is geen haat, het is onverschilligheid. Diep in haat zit altijd nog een stukje liefde.

Waar is onze liefde omgeslagen in haat?

De lijn tussen haat en liefde kan op twee manieren overschreden worden. Je kunt langdurig dingen verdragen, waarna je het opeens zat bent. Of er wordt je iets aangedaan wat zo erg is dat je aan niets anders kunt denken dan wraak nemen.

Waarschijnlijk heeft mijn ex een lange tijd stilzwijgend dingen verdragen, waar hij het niet mee eens was. Waarna hij er plotseling een punt achter zette. Hij was het zat en wilde scheiden.
Ik heb hem nog vaak gevraagd waarom hij niet eerder iets gezegd heeft. Waarom heeft hij geen poging gedaan om het goed te maken. Om deze zaken samen uit te praten. Het waren eigenlijk niet eens hele belangrijke dingen, zei hij achteraf. Maar alles bij elkaar was voor hem reden genoeg om niet met mij verder te gaan.

Ook mijn liefde is op een bepaald punt omgeslagen in haat. Ik kon er niet bij dat hij mij en de kinderen zoiets aan kon doen. Er was een moment dat ik er alles aan wilde doen om hem dwars te zitten, zijn leven ook te verwoesten. Net als hij met het mijne deed.
Gelukkig heeft een vriendin me weer met beide benen op de grond gezet, door mij te waarschuwen voor de gevolgen van een vechtscheiding. Want dat was het zeker geworden als ik mijn gang was gegaan.

Haat ik mijn ex nog steeds?

Ik heb zeker sterke haatgevoelens gehad voor mijn ex. Maar of ik hem nu nog steeds haat? Dat niet. Hij blijft de vader van mijn kinderen. Haat zorgt voor een aaneenschakeling van negatieve energie en vernedering over en weer. Niemand wordt hier beter van, zeker de kinderen niet. Vooral zij lijden hier onder en dat is wel het laatste wat ik wil.

Leven met zoveel haat was een situatie die mij enorm veel energie kostte, zonder dat het ook maar iets opleverde. Het was niet makkelijk om een vorm van vergeving te vinden, voor wat mijn ex mij en de kinderen had aangedaan. De gevoelens kwamen zo sterk op als ik hun verdrietige gezichtjes zag. Of als ik voor de zoveelste keer uit moest leggen waarom we niet meer samen in één huis woonde en samen op vakantie konden gaan…

Ik moest de haat loslaten, ook al voelde dat als opgeven. Zolang ik handelde vanuit haat zou ik altijd de verliezer blijven. Ik moest accepteren dat het leven niet altijd eerlijk is, maar dat ik het moet doen met wat ik toegeworpen krijg. De acceptatie heeft veel rust in ons leven gebracht en maakt het makkelijker om met de hele scheiding om te gaan.