Het hele gebeuren rondom de coronacrisis gaf mij van de week opeens een flashback. We zitten gedwongen thuis. We proberen met z’n alle aan de keukentafel ons werk te doen en zitten voor het mooi net wat te veel op elkaars lip. De kinderen worden groter en hebben steeds meer ruimte nodig voor zichzelf. Vooral mijn dochter, die op sommige momenten echt een puber begint te worden.
We voelen ons gevangen in ons eigen huis. Precies zo voelde ik mij na de scheiding. We hadden besloten om uit elkaar te gaan, maar er was nog geen mogelijkheid voor mij en de kinderen om ergens anders te gaan wonen. Daardoor zaten we noodgedwongen maanden samen in één huis. Gelukkig konden we overdag gewoon naar ons werk en de kinderen naar school. Ik moet er niet aan denken dat ik nu in die situatie gezeten had. Dan kun je letterlijk geen kant op.
Ik ben net door mijn zoon en dochter van de keukentafel verdreven, ze hadden toch echt meer ruimte nodig voor al hun boeken. Dus ik probeer het mezelf comfortabel te maken op de bank, met mijn laptop. Gelukkig gaat het er hier, over het algemeen, gemoedelijk aan toe. Maar ik kan me voorstellen dat er nu heel wat huishoudens zijn waar de emoties hoog oplopen.
Niet weg kunnen na de scheiding
Terwijl ik probeer te werken schieten er steeds gedachten door mijn hoofd. Aan hoe het toen ging en wat ik toen voelde. De scheiding zelf was vrij eenvoudig, maar mediation neemt nu eenmaal tijd in beslag. Zonder kinderen was alles veel sneller geregeld geweest. Maar voor onze twee kinderen was het belangrijk dat alles goed geregeld werd en netjes op papier kwam te staan. Er gingen ongemerkt twee tot drie maanden overheen voor alles rond was.
Ik voel weer even die onzekerheid. Ik was ervan overtuigd dat de kinderen bij mij zouden blijven. Maar kon ik wel leven van de alimentatie? Kon ik ze alles geven wat ze nodig hadden? Ik had niet eens een huis op dat moment. Allerlei praktische zaken schoten door mijn hoofd en bezorgde me slapeloze nachten. Het zoeken naar een woning bleek ook niet zo makkelijk te zijn. Er was weinig aanbod in de prijscategorie waarin ik terecht kon. Gelukkig had ik op dat moment een goede baan, anders was ik in de sociale verhuur terecht gekomen. Dat had het nog moeilijker gemaakt.
Samen blijven wonen na de scheiding
Gelukkig vond ik relatief snel een woning. Daar ben ik mijn kennissenkring nog steeds dankbaar voor. Het nieuws ging als een lopend vuurtje en opeens kreeg ik bericht van een leuk, klein huis in de goede buurt waar we vrij snel in konden.
En dat was maar goed ook. De kinderen waren toen nog klein, maar kregen veel mee van onze boze buien en ruzies. Als de kinderen ’s avonds op bed lagen konden we ons vaak niet langer inhouden en kwamen alle opgekropte frustraties eruit. De bom barstte en dat ging niet zachtjes. Ik weet zeker dat de kinderen regelmatig ons geschreeuw en gooien van deuren hebben gehoord. Ze hebben het er nooit meer over, maar het lijkt me voor kleine kinderen een angstige situatie.
Wij hebben voor een mediator gekozen, omdat we op een goede manier uit elkaar wilde gaan. Ze heeft ons gesteund en diverse conflicten voorkomen door ons duidelijke stappen voor te leggen. Op die manier heeft ze ervoor gezorgd dat de scheiding niet is geëscaleerd. Als het een vechtscheiding was geworden, dan had dat ons veel meer geld gekost. Geld wat we veel beter aan andere dingen uit konden geven, zoals de inrichting van ons nieuwe huis en spullen voor de kinderen.
Toch was het niet makkelijk. Het gedwongen samen blijven wonen eiste zijn tol en ik heb soms echt op mijn tong moeten bijten om geen ruzie te beginnen. Het geduld naar elkaar toe raakte steeds meer op. De mediator deed verwoede pogingen om de communicatie tussen ons te verbeteren. Soms lukt dat, maar het was nooit van lange duur.
Eindelijk uit de gevangenis
De situatie werd langzaamaan onhoudbaar. Vooral mijn zoontje kon zijn emoties moeilijk uiten. Ik heb heel wat keren bij de juf gezeten, omdat hij zich agressief gedroeg tegenover andere kinderen. Dat was niets voor hem. Ook gaf ze aan dat hij steeds vaker ongelukjes had. De juf vertelde dat het opeens niet meer zindelijk zijn een signaal was voor problemen bij kinderen.
Ik kon me goed voorstellen dat de kinderen er ook steeds meer moeite mee kregen. De problemen tussen mij en mijn ex werden steeds groter, de situatie steeds meer gespannen. Noodgedwongen samen blijven wonen is niet de ideale oplossing als je gaat scheiden. Voor alle partijen is het goed om zo snel mogelijk afstand van elkaar te nemen.
Ik kreeg gelukkig veel hulp van vrienden en kennissen, waardoor de situatie bij ons niet is doorgeslagen. Maar ik ben me ervan bewust dat dit niet altijd zo gaat. Ik heb ervaren hoe weinig hulp je kunt verwachten van de gemeente en woningbouwcorporatie. En dat terwijl de maatschappelijke kosten juist hoger worden als je mensen lang in zo’n situatie laat zitten.
Dit alles gaat weer door mijn hoofd, terwijl ik naar mijn kinderen kijk die rustig aan tafel zitten te werken. We zijn best goed terecht gekomen. Deze keer gaan we de gevangenschap in eigen huis met gemak doorkomen.
