Nadat ouders hun kinderen hebben verteld dat zij gaan scheiden ontstaat er bij kinderen een zelfde soort rouwproces als bij de ouders. Kinderen hebben daarbij ongeveer dezelfde gevoelens. Ook zij moeten eraan wennen dat ze straks het bekende gezinsleven kwijt zijn. Ze zijn onzeker over en soms angstig voor het onbekende, zijn kwaad of gefrustreerd en hebben last van schuldgevoelens.
Een groot verschil met volwassenen en oudere kinderen is dat met name jonge kinderen een levendige fantasie en magische denkwereld hebben. Hierdoor kunnen de schuldgevoelens nog wel eens de overhand nemen. Kinderen kunnen ervan overtuigd raken dat zij de scheiding hebben veroorzaakt.
Veranderingen in gedrag zijn uiteraard erg verschillend per kind en situatie, maar hangen vaak samen met de leeftijd van het kind. Hele jonge kinderen die veel stress ervaren uiten dit vaak door huilen, verminderde eetlust, darmproblemen en slaapproblemen. Kleuters kunnen vaak heel boos en agressief gedrag gaan vertonen. Of juist superlief worden, omdat ze zo’n sterk schuldgevoel hebben. ‘Ik ben niet lief genoeg geweest en nu gaan papa en mama scheiden’. Ook kunnen zij terugvallen in hun ontwikkeling, dat wil zeggen dat zij zich jonger gaan gedragen dan hun leeftijd.
Iets oudere kinderen (tot 8 jaar) hebben vaak de fantasie dat zij hun ouders weer bij elkaar kunnen brengen. Dit uit zich in overdreven behulpzaamheid, aanhankelijkheid en vergevingsgezindheid naar de ouders. Deze kinderen willen vaak ook niet over de scheiding en hun eigen gevoelens praten. Prepubers en pubers zijn al begonnen om zich meer los te maken van hun ouders. Zij kunnen soms de indruk willen wekken dat zij alles onder controle hebben, terwijl dat niet zo is. Zij zoeken vaak compensatie buiten het gezin. Ook hebben zij de neiging een schuldige van de scheiding aan te wijzen, als emotionele zelfverdedigingsstrategie. Dit kan zich uiten in een rebelse houding. Bij alle leeftijden kunnen schoolprestaties, al dan niet tijdelijk, onder de scheiding lijden.
In alle gevallen is het belangrijk dat ouders hun kinderen goed in de gaten blijven houden en alert zijn op afwijkend gedrag. Het is daarbij erg belangrijk om de kinderen te blijven stimuleren om te praten en hun gevoelens te delen. Daarnaast is het essentieel om te blijven benadrukken dat de scheiding niet de schuld is van de kinderen en te blijven voorkomen dat kinderen het gevoel hebben dat zij moeten kiezen tussen hun ouders.
Voor ouders is dat niet altijd even gemakkelijk in een tijd die voor hen zelf ook erg emotioneel en ingrijpend is. Maar de mate waarin kinderen een scheiding kunnen verwerken hangt voor een groot deel af van de vraag of, en hoe, het de ouders lukt om er weer bovenop te komen. Het helpt daarom veel als ouders het goede voorbeeld geven en laten zien dat zij goed zijn in het samen oplossen van allerlei dagelijkse problemen.