Een vliegtuig valt uit de lucht. Er komen berichten van vallende mensen. Het lijkt wel 9/11. Een ongeluk waarschijnlijk, dat de rebellen of russenneerhaalde. Onbedoelde schade. Dan de beelden van het veld, de spullen die verspreid liggen. Her en der een lichaam, zomaar op de grond, dagen lang, in de zon. De rebel met het speelgoed aapje. Maar hij bedoelde het niet zo want hij sloeg daarna een kruisje. Afblijven! Reisgidsen van tropische bestemmingen die niet zijn bereikt. Er zo veel kinderen aan boord. Kinderen zonder toekomst. Veelbelovende jongeren zonder toekomst. Geslaagde en betrokken mensen, allemaal zonder toekomst. In het Parool dagelijks portretten. Van al die mooie mensen die nu niet meer zijn. Minister Timmermans met een indrukwekkende speech. Precies zegt hij hoe Nederland zich voelt.
Wij zijn verdrietig en ook boos. Boos over de zinloze dood van zoveel mensen. Boos over de respectloze manier waarop met hun lichamen en eigendommen wordt omgegaan. Boos over de controle die de rebellen nog steeds houden over de rampplek. De plaats delict wordt gecontroleerd door de hoofdverdachten. Het is de omgekeerde wereld. Het komt allemaal erg dichtbij nu onze eigen mensen slachtoffer worden van een verre strijd. Een strijd waar weinig Nederlanders tot voorkort gevoel bij hadden.
Nog zo’n verre strijd woedt op de Gazastrook. Terwijl ons nieuws gedomineerd wordt door de vliegramp zaait Israël dood en verderf in de Gazastrook. Volgens de V.N. pleegt Israël misdaden tegen de menselijkheid. Ook hier zijn onschuldige burgers ‘collatoral damage’. Heel veel kinderen sterven of raken gewond. Volgens de Hoge Commissaris voor Mensenrechten van de V.N. heeft de invasie sinds 8 juli al 650 mensen het leven gekost, waaronder 150 kinderen. Meer dan 4000 mensen zijn gewond geraakt. Israël strijdt koste wat het kost tegen Hamas. En Hamas tegen Israël. En de rebellen tegen Oekraïne. En ga zo maar door.
En al de doden en gewonden?
