Is dit het begin van ouderverstoting?

Ouderverstoting, wat een vreselijk woord. Ik kan me de pijn bijna niet voorstellen. Hoe vreselijk moet het voelen als je bloedeigen kind niets meer met je te maken wil hebben?
Natuurlijk had ik er al vaker van gehoord. Kinderen die opeens het contact met een van hun ouders verbreken, vaak als gevolg van een scheiding. Maar ik had er nooit bij stilgestaan hoe deze kinderen zover kwamen. Eigenlijk keek ik vooral naar het kind zelf. Wat zou hun tot deze keus gebracht hebben?

Tijdens mijn eigen scheiding was ik vooral boos, verdrietig en voelde me vaak machteloos. Ik moest een compleet nieuw leven opbouwen, vanuit niets. Alles waar ik al die jaren voor gewerkt had was weg. De kinderen gingen met mij mee. Ze woonde het grootste deel van de tijd bij mij en kregen dus vooral mijn emoties en worstelingen mee.

Tot ik op een dag tot de schrikbarende ontdekking kwam dat het niet aan het kind ligt, maar dat de andere ouder voor ouderverstoting zorgt. Ik dus, in dit geval!

Onbewust bezig met ouderverstoting

Vlak na de scheiding waren de kinderen mijn grote houvast. Zij hielden me met beide benen op de grond en gaven me een reden om ’s ochtends uit bed te komen. De weekenden dat ze naar hun vader gingen vond ik heel zwaar. Ik kon ze moeilijk loslaten. Het voelde alsof ze van me afgepakt werden. Om dit gevoel te compenseren praatte ik vaak negatief over hun vader. Dan zouden ze vast blij zijn als ze na het weekend weer bij mij terug waren.

Een hele kromme gedachte, dat zie ik nu ook wel in. Maar op dat moment voelde het als mijn enige kans om mijn kinderen weer bij mij terug te krijgen.
Ik zat op dat moment volledig met mezelf in de knoop. Al had ik het idee dat ik het best aardig deed. De scheiding was rond, we woonde in ons nieuwe huis en eigenlijk liep alles op rolletjes.

Waarschijnlijk was dat het punt waarop ik pas echt met de pijn van de scheiding moest leren omgaan. Ik kon me niet langer verbergen achter allerlei regel-dingen.

Mijn zoon wil niet meer naar papa

In het begin had ik het niet door. Maar als ik er nu aan terugdenk, vertelde de kinderen steeds minder over wat ze het weekend bij hun vader gedaan hadden. Aan de ene kant vond ik dat fijn. Ik wilde helemaal niet horen dat het daar leuk geweest was. Aan de andere kant wilde ik elk detail horen, vooral de niet leuke dingen. Als een soort bevestiging dat het bij mij leuker of beter was.

In die periode kwam ik via via bij een psycholoog terecht. Iedereen in mijn omgeving had door dat het niet goed met mij ging, behalve ik. Nu ben ik blij dat ik het advies van een vriendin aangenomen heb en in gesprek ben gegaan. Het heeft mij heel goed geholpen en erger voorkomen.

Het kwartje viel op het moment dat mijn zoontje op een vrijdagmiddag huilend uit school kwam. Normaal was hij juist degene die graag naar papa wilde. Zijn koffer stond vaak op woensdag al klaar. Opeens wilde hij niet meer. Hij moest en zou thuis blijven. Hoe egostrelend het ook was, ik voelde wel dat dit niet goed ging. Mijn psycholoog had ook al voorzichtig gewezen op de negatieve gevolgen, die negatief praten over mijn ex op mijn kinderen heeft. En nu zag ik wat ik veroorzaakt had…

Wat heb ik gedaan?!

Opeens kwamen de gevolgen van mijn gedrag ik volle hevigheid binnen. Ik zag direct in dat ik de oorzaak was. Dit was nooit mijn bedoeling geweest. Ik liep zo over van emoties na de scheiding dat ik ze ergens kwijt moest. De kinderen waren vaak de enige ‘gesprekspartners’ die ik had. Met dat gevolg dat ze al mijn negativiteit over zich heen kregen.

En nu had ik ervoor gezorgd dat mijn zoontje niet meer naar zijn vader toe wilde. Terwijl hij altijd een echt papa’s kindje is geweest. Hoe erg mijn ex mij ook gekwetst had, hij was en is een goede vader. Ik heb het altijd belangrijk gevonden dat mijn kinderen zowel een vader als een moeder hebben. Dat vind ik belangrijk voor hun opvoeding en hun vorming tot zelfverzekerde volwassenen.

In lichte paniek heb ik mijn psycholoog gebeld. Was dit nog op te lossen?

Ouderverstoting voorkomen

Na een goed gesprek met mijn psycholoog ben ik met mijn kinderen op de bank gekropen. Ik heb ze verteld hoe ik me voelde na de scheiding en dat het niet eerlijk van mij was om alle schuld in hun vaders schoenen te schuiven. Dat ik het eigenlijk heel fijn vind als ze een leuke tijd hebben bij hun vader, maar dat ik er nog aan moet wennen als ze er een weekend niet zijn. Er kwamen veel vragen en mijn dochter vertelde dat ze mij inderdaad niet durfde te vertellen over haar leuke weekend, bang dat ze mij zou kwetsen.

Vanaf dat moment ging het beter. Ik hield heel scherp in de gaten dat ik niet meer negatief over mijn ex praatte waar mijn kinderen bij waren. Heel voorzichtig kwamen de verhalen op gang. Het duurde enkele maanden, maar toen durfde mijn kinderen vol enthousiasme te vertellen over wat ze het weekend bij papa hadden beleefd.

Er viel een last van hun schouders, dat was duidelijk te zien. Ze mochten weer kind zijn. Een kind met twee ouders, ook al woonde die niet meer op hetzelfde adres.