Vlak na de scheiding kon ik mijn ex wel wat aandoen. Hoe haalde hij het in zijn hoofd en ons dit aan te doen. Om niet alleen mij, maar ook zijn eigen kinderen zoveel pijn te doen. Ik had geen goed woord voor hem over. En dat liet ik merken ook, zo vaak als ik de kans kreeg. Niet gek natuurlijk dat de scheiding al snel veranderde in een vechtscheiding.
Het ging van kwaad tot erger. We konden elkaar niet meer luchten of zien. Zodra we elkaar zagen vlogen de verwijten over en weer. Soms ook in het bijzijn van de kinderen. Ik schaam me weer als ik eraan terug denk.
Maar op dat moment voelde het als mijn recht. Ik zou hem eens goed duidelijk maken wat hij ons had aangedaan. Ik vertelde het niet alleen tegen hem, maar tegen iedereen die ik tegenkwam. Hoe meer mensen wisten wat voor een onbetrouwbare nietsnut hij was, hoe beter…
Een vechtscheiding kost enorm veel energie
Tijdens de scheiding moesten we ook afspraken maken over de omgangsregeling. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om mijn schatjes van kinderen voor een bepaald aantal dagen per week af te staan aan mijn ex. Ik kon me niet voorstellen dat hij ze nog iets te bieden had.
Geen moment kwam het in mij op dat mijn kinderen ook gewoon recht hadden op een vader. Ik was zo kwaad op hem, dat ik er alles voor over had om zo min mogelijk bezoekrecht af te dwingen voor mijn ex. Wat hadden mijn kinderen daar te zoeken? Stel je voor dat hij zijn scharrels in huis haalde als mijn kinderen daar ook waren, ik moest er niet aan denken.
Het ene na het andere rampscenario speelde door mijn hoofd. Soms kon ik er ’s nachts niet van slapen. Hoe kon ik mijn kinderen beschermen als ze niet bij mij waren? Zo’n vechtscheiding is enorm uitputtend, ben ik nu achter. De hele dag door was ik manieren aan het bedenken om mijn ex terug te pakken voor wat hij had gedaan. Al die negativiteit laat zijn sporen achter, op mij en op mijn kinderen.
Hoe mediation ons weer samen bracht
Dit ging niet goed. Als ik zo door zou gaan, ging ik eraan onderdoor. Er werd ons met klem mediation aangeraden. Ik vond het vreselijk, het idee dat ik weer tegenover mijn ex moest zitten en een ‘normaal’ gesprek voeren. Maar ik zag ook wel in dat het zo niet verder kon.
Toen mijn ex net had verteld dat hij wilde scheiden bedacht ik allerlei manieren hoe het weer goed kon komen. Die fase was ik allang voorbij. Ik wilde hem alleen nog maar tot de grond toe afbranden en dat zou ik hem tijdens de mediation nogmaals vertellen, nam ik me voor.
Dat mocht, de eerste afspraak. Dus hebben we elkaar weer eens goed de waarheid gezegd. De mediator gaf ons alle ruimte om uit te razen. En die ruimte namen we. Bijna een uur lang hebben we elkaar met onze frustraties om de oren geslagen. Dat voelde best goed, nu wist de mediator ook wat een waardeloze vader hij was en waarom ik het volledige recht op de kinderen moest krijgen.
Achteraf gezien was de mediator gelukkig een verstandige vrouw, die precies wist hoe het er in een vechtscheiding aan toe gaat. Ze stuurde ons naar huis met één enkele vraag: “Waar passen de kinderen in dit verhaal?” We hadden een week om hierover na te denken, want dan was de volgende afspraak.
Kijk naar de toekomst
Die ene vraag maakte een groot verschil. In onze eindeloze ruzies waren we de kinderen volledig uit het oog verloren. En die waren daar nu de dupe van. Wij bleven hangen in het verleden en elkaar dwars zitten om wat er gebeurd was, maar daarmee kwamen we niet vooruit.
De mediator maakte ons duidelijk dat we altijd aan elkaar verbonden zouden blijven door de kinderen, hoe graag we nu ook van elkaar af wilde. Dat was wel een eyeopener. We konden maar beter leren om weer met elkaar te communiceren, voor het welzijn van onze kinderen.
Vanaf dat moment moesten we kijken naar de toekomst, hoe gingen we dat samen doen. Niet meer als ex-partners, maar als ouders van onze kinderen. We leerden om tegen elkaar te praten zonder emoties. Wat wij voor elkaar voelde was niet belangrijk, het ging om de kinderen. Dat moest ons belangrijkste doel worden.
Het was niet makkelijk, maar beetje bij beetje leerde we weer als volwassenen met elkaar te communiceren. Op een gegeven moment lukte het zelfs om het verleden te laten rusten en samen weer te genieten van onze kinderen. Trots te zijn als ze hun zwemdiploma haalde, waar we ook nog beide bij aanwezig waren, al was het op een ander deel van de tribune…
Vriendschap na de scheiding
Nu, jaren later, hebben we het verleden echt afgesloten en kunnen we redelijk normaal met elkaar omgaan. Het gaat niet elke keer even goed, maar we zijn zelfs een keer samen uit eten geweest. Gewoon om even bij te kletsen over wat de kinderen allemaal hadden beleefd, hoe ze zich ontwikkelen en welke grappige dingen we met ze meegemaakt hadden.
Even was het ouderwets gezellig. Dat verbaasde ons. Zouden we toch na onze scheiding als vrienden verder kunnen gaan? Vrienden is misschien nog een te groot woord, maar deze manier van omgang is in ieder geval stukken beter voor onze kinderen dan al die ruzies.
Die etentjes hebben we erin gehouden. Een paar keer per jaar praten we even bij, dat gaat best goed. Zo blijven we meer op één lijn wat betreft de kinderen en we spreken eventuele ergernissen nu makkelijker uit, voordat het echt een probleem wordt.
Zo zie je maar, van een vechtscheiding groeien we langzaam naar een vriendschap toe.
