Nooit heb ik stilgestaan bij de invloed die mijn scheiding heeft gehad op mijn ouders. Ik was toch degene die ging scheiden, hun niet. Misschien was ik zelfs wel jaloers op mijn ouders, omdat ze nog steeds samen zijn na zoveel jaar.
Tijdens een vakantie kwam het besef opeens binnen. Ik zag mijn vader met mijn dochter op een omgevallen boomstam zitten. Ze leken een vrij serieus gesprek te voeren. Zoals dat gaat bij kinderen klaarde het gezicht van mijn dochter van het ene op het andere moment op en sprong ze op om weer te gaan spelen. Toen ik nog even naar mijn vader keek, zag ik hem een traan wegvegen.
Vroeger gingen we regelmatig met opa en oma op vakantie. Het was altijd reuze gezellig. Zowel opa en oma als de kinderen genoten zichtbaar. Nu deden we het weer, maar er ontbrak een belangrijk persoon, mijn ex. Hoewel het ook nu gezellig was, werd de leegte door iedereen gevoeld. Mijn zoontje haalde regelmatig herinneringen op aan onze vorige vakantie met opa en oma, toen papa er nog wel bij was. “Wanneer gaat papa weer mee mam?” Oma ging spontaan koffie zetten…
Wat doet de scheiding met mijn ouders?
Als ouders wil je dat je kind gelukkig is. De scheiding heeft er in één klap voor gezorgd dat zowel hun eigen kind als hun kleinkinderen veel pijn en verdriet voelde. Een situatie waar ze geen enkele invloed op hadden. Mijn ex en ik hebben ze op een dag gewoon meegedeeld dat het over was tussen ons en dat we gingen scheiden. Zonder erbij stil te staan wat dat voor hen betekende.
Mijn vader heeft mij weggegeven aan deze man bij ons trouwen. En nu doet hij mij zoveel pijn. Dat moet iets me hem doen, al heb ik deze man natuurlijk zelf uitgekozen en is het niet zijn schuld. Toch moet het ook voor hen een moeilijke periode zijn geweest.
Eigenlijk schaam ik me een beetje. Al die tijd heb ik mijn verdriet en zorgen bij mijn ouders neergelegd, maar ik heb ze nooit gevraagd hoe het nu met hen gaat. Ongetwijfeld zullen ze heel boos zijn geweest op wat mijn ex ons heeft aangedaan, ze hebben ons altijd willen steunen en voor ons klaar gestaan. Daarbij hun eigen mening en gevoel aan de kant gezet.
Ook mijn ouders moeten afscheid nemen
De schokgolf die door het leven van mij en mijn kinderen is gegaan na de scheiding hield daar niet op. Die ging veel verder. Natuurlijk merkte ik dat aan mijn vriendenkring. Sommige kozen duidelijk zijn kant en heb ik nooit meer gezien. Maar mijn ouders waren altijd al van mij, dus daar veranderde voor mij weinig.
Toch beleven zij dat heel anders. Bijna 15 jaar was er iemand in hun leven, iemand die ze als hun eigen zoon in hun huis ontvingen. En opeens was hij weg. Zover ik weet heeft mijn ex geen contact gehouden met mijn ouders. Dat is ook voor hen zwaar geweest en nog steeds. Als ze het verdriet op mijn gezicht of bij de kinderen zien, raakt dat ze net zo goed.
Opeens voel ik een diep respect voor mijn ouders. Ze hebben nooit laten merken hoeveel het ze raakt. Ze zijn er altijd met een luisterend oor. Ze hebben begrip, hoe onredelijk ik ook uit de hoek kon komen. Ze hebben me altijd het gevoel gegeven dat het goed zou komen, dat ze in mij geloofde.
Familie is een sterke band
Natuurlijk hadden we het graag allemaal anders gezien. In de jaren dat ik getrouwd was heb ik mijn gezin altijd als de basis in mijn leven gezien. Nu weet ik dat familie een oneindig sterke band vormt. Hoe we de situatie ook zien, waar we ook van mening verschillen, we blijven met elkaar verbonden. Misschien nu nog wel sterker dan ooit.
