Het moment dat mijn ex me vertelde dat hij niet met mij verder wilde dacht ik dat mijn gebroken hart onmogelijk nog meer pijn kon doen. Wat bleek, het was toch mogelijk. Het moment dat we de kinderen moesten vertellen dat we gingen scheiden was nog vele malen erger. Het moment dat je de vaste grond onder die kleine voetjes wegslaat met je woorden, dat moment vergeet ik nooit meer.
Eerst het ongeloof op die kleine gezichtjes, wat al snel omslaat in angst en onzekerheid. Wat gaat er nu gebeuren? Gevolgd door een intens, verscheurend verdriet. Ze zoeken troost, maar weten niet naar wie ze nu toe moeten gaan. De veilige, geborgen sfeer die altijd in huis heerste is weg.
Gebroken kinderharten, je wilt het als ouders niet op je geweten hebben. Zodra de woorden eruit waren, wilde ik ze zo snel mogelijk weer intrekken. Ik wilde schreeuwen dat het niet waar was.
Aan de keukentafel
Die bewuste zaterdagochtend, ik weet het nog goed. Een mooie herfstdag, het zonnetje scheen gezellig naar binnen toen de kinderen naar beneden kwamen. Ze maakte allerlei plannen voor het weekend. Of we weer eens een leuke boswandeling konden gaan maken, het was zulk mooi weer.
Met een brok in mijn keel was ik met het ontbijt bezig. Mijn ex en ik hadden afgesproken het na het ontbijt te vertellen. We hadden er lang over gepraat, hoe en wat we zouden zeggen. Wie welk deel zou vertellen en wat we vooral niet zouden zeggen, zodat we geen ruzie zouden maken waar de kinderen bij waren. We zouden onze eigen gevoelens opzij zetten en de kinderen alle ruimte geven om vragen te stellen. Dat was het idee.
Met de minuut kreeg ik het moeilijker. De kinderen waren zo vrolijk, hoe kan ik ze dan straks zulk verschrikkelijk nieuws gaan vertellen?
Van blijdschap naar intens verdriet
Tijdens het ontbijt kreeg ik geen hap door mijn keel. Ik bleef maar kijken naar die blije gezichtjes die overduidelijk helemaal zin hadden in een leuk weekend. Ik zag mijn dochter wel af en toe naar me kijken, ze zag dat er iets aan de hand was.
Na het ontbijt ruimde ik zwijgend af, meer om tijd te rekken. Nu moest het gaan gebeuren. Mijn ex gaf me een knikje dat ik erbij moest komen zitten. De kinderen werden stil, zich bewust van de zware sfeer die er in de gezellige woonkeuken hing. Hortend en stotend kwam ons ingestudeerde verhaal eruit. Ik hield het niet droog en begon al snel te huilen. Mijn dochter begon ook te snikken, achteraf had ze het al wel aan voelen komen. Uiteraard hoopte ze dat ze het mis had…
Mijn zoon, die twee jaar jonger was, hoorde het verhaal aan. Staarde even voor zich uit en liep toen van tafel weg om te gaan spelen. De vragenwaterval waar we ons op voorbereid hadden kwam van mijn dochter. Ze sloeg om van boos naar intens verdrietig en weer terug naar boos. Hoe konden we haar dit aandoen?! Van dichtbij had ze eerder dit jaar al een scheiding meegemaakt bij een van haar vriendinnetjes. Ze wist dus aardig wat het inhield en wat er zou gaan gebeuren.
4 Gebroken hartjes in het bos
Later op de dag zijn we toch nog naar het bos gegaan. Maar het werd niet de gezellige wandeling waar de kinderen ’s ochtends nog zo enthousiast over waren. Mijn dochter hing aan mijn arm en stelde zo nu en dan een vraag. Mijn zoontje rende alle kanten op en probeerde bomen om te hakken met een grote tak. Zwijgend liepen we een rondje, de frisse lucht maakte mijn hoofd iets helderder.
Normaal sloten we een boswandeling vaak af met een pannenkoek, nu gingen we gelijk weer naar huis. Het avondeten verliep rustig, totdat mijn zoontje opeens zijn bord op de grond smeet. Hij was de hele dag al niet spraakzaam geweest. En nu opeens begon hij te schreeuwen. Of het hele verhaal nu pas geland was of dat hij nu pas de tijd had genomen om er over na te denken weet ik niet. Maar hij was uitzinnig van woede.
Hij wilde niet ergens anders gaan wonen, maar gewoon hier bij papa. Hij is echt een papa’s kindje, altijd al geweest. Maar door het werk van mijn ex was het geen optie dat de kinderen door de weeks bij hem zouden wonen. Ze zouden dus allebei met mij mee gaan naar een ander huis.
Mijn ex probeerde hem te kalmeren, het duurde even, maar toen brak hij en begon te huilen. Toen hij later die avond in bed lag, kwamen ook bij hem de vragen los.
Hoe vertel je je kinderen dat je gaat scheiden…
Toen de kinderen ’s avonds in bed lagen voelde ik me leeg. Ik voelde me de slechtste moeder ooit. Die twee kleine mensjes, waar ik zoveel van hou, zoveel pijn doen. Dat is onmenselijk. Je kinderen vertellen dat je gaat scheiden kun je op allerlei manieren goed voorbereiden. Volgens de psychologen helpt de manier van vertellen bij de verwerking en de gevolgen die ze er later aan over houden.
Hoe goed je je ook voorbereid, je kunt je kinderen niet vertellen dat je gaat scheiden zonder hun hart te breken. Vanaf nu kan ik er alleen nog maar voor ze zijn, ze ondersteunen en opvangen als dat nodig is.
Ik hoop zo’n moment nooit meer mee te maken. Een kinderhart hoort niet te breken…
