Alleenstaande moeder, ik moet af en toe nog wennen aan die naam. Maar het dekt precies de lading, want ik sta er sinds de scheiding ook echt alleen voor met de kinderen. Afgezien van de vaste weekenden dat ze naar mijn ex gaan, hoef ik verder niets van hem te verwachten. Door zijn drukke baan is hij veel weg en kan ik hem niet even bellen om ze van school op te pikken, mocht dat nodig zijn.
Sinds hij een vriendin heeft is het iets makkelijker geworden. Ik wil het natuurlijk liever niet toegeven, maar eigenlijk vind ik haar best leuk. Ze is aardig én kan goed met de kinderen opschieten. Als ik echt spaak loop is ze best bereid om ze van school op te halen, zodat ik ze bij haar kan ophalen. Mijn ex merkt daar vaak niets van, omdat hij veel later pas uit zijn werk komt of voor zaken in het buitenland verblijft.
Ik word er steeds beter in, als alleenstaande moeder wordt je enorm handig en inventief. Ik weet nog wel dat ik vroeger altijd alles strak geregeld wilde hebben. Elke avond lagen de kleren voor de volgende dag al klaar, de schooltassen waren gepakt en de volgende maat gymschoenen stonden al te wachten. Dat is nu wel anders.
Andere moeder na de scheiding
De scheiding heeft mij anders in het leven gezet. Zo gestructureerd en goed georganiseerd als ik vroeger was, dat ben ik zeker niet meer. Vroeger stond de laatste week van de zomervakantie in het teken van het nieuwe schooljaar. De schoolspullen werden gekocht en we gingen weer op tijd naar bed om alvast te wennen aan het ritme.
Dat is nu wel anders. Op de een of andere manier wil ik genieten van elk moment. Ik leef veel meer in het nu. Omarm wat ik nu heb en probeer te genieten zolang ik kan. Dus waarom die laatste week van de vakantie ‘weggooien’ als je hem ook tot de laatste minuut kunt laten voortduren?
Wat is er leuker dan in de klas verschijnen met het zand nog tussen je tenen en een zongebruind gezicht waar een prachtige glimlach op zit. Heerlijk toch? Dat we voor het gemak de schooltassen vergeten zijn op te halen bij mijn ex, daar hebben we het gewoon niet over. In de kast liggen nog een paar potloden en een gum, dus daar redden we het ook mee. Ook tassen hebben we genoeg en die boterhammen hoeven echt niet in een trommel met je naam erop.
Improviseren kun je leren
Door deze nieuwe instelling kom ik regelmatig in bijzondere situaties terecht, lijkt het. Vroeger zou ik hier absoluut compleet door in paniek zijn geraakt. Tegenwoordig niet meer, al heb ik vaak zat met mijn handen in het haar gezeten. Het blijft dat improviseren gewoon te leren valt.
Een vergeten schooltas is daarbij vergeleken nog een makkie. Daar is zo een mouw aan te passen. Een oppas die opeens besluit niet meer te komen, per direct, dat is een ander verhaal. Zeker als ze het laat weten als ik op mijn werk ben en zij had beloofd de kinderen uit school te halen, omdat ik naar de tandarts moet. Vroeger had dit zeker voor klotsende oksel gezorgd, nu trek ik mijn wenkbrauwen op en scroll door mijn telefoon. Tijdens een ‘toiletbezoek’ bel ik even rond en heb al snel twee playdates gevonden voor mijn kinderen. Voor vandaag zit ik goed, de rest van de week moet ik nog zien, maar dat is voor latere zorg.
Losjes door het leven na mijn scheiding
Vroeger vond ik het vreselijk, van die losse moeders. Ik kon me er enorm aan ergeren dat ze ‘maar wat deden’ en het ook nog altijd goed leek te komen. Ergens vond ik dat niet eerlijk. Ik werkte me altijd een slag in de rondte om alles goed te regelen en bij hen leek het vanzelf te gaan. Misschien was ik gewoon jaloers.
En nu ben ik zelf zo’n moeder geworden, en ik vind het heerlijk! Bijkomend voordeel is dat ik mijn kinderen veel minder hoef te corrigeren en daardoor ook zelf veel vrolijker ben. Ik heb nooit gedacht dat ik zo’n ‘go with the flow’ type zou worden, maar ik heb een hele andere kant van mezelf ontdekt en geniet daar met volle teugen van.
