Ruim 25 jaar zijn we samen geweest. We hebben lief en leed gedeeld. Twee prachtige kinderen op de wereld gezet, die ons voor de rest van ons leven aan elkaar verbinden. Voor de geboorte van onze kinderen deden we veel leuke dingen samen. We maakten reizen, hadden dezelfde interesses en waren het meestal met elkaar eens.
En dan opeens “passen we niet meer bij elkaar”.
Soms denk ik nog wel eens terug aan deze opmerking. Hoe kon hij het zeggen? Natuurlijk deden we de laatste jaren minder vaak leuke dingen samen. Meestal waren de kinderen erbij en ging de aandacht naar hen. Als we eens een avond samen hadden, waren we vaak zo moe dat we geen zin hadden om weg te gaan. Misschien hadden we dat juist wel moeten doen.
Waar ging het fout?
Die vraag heb ik mezelf duizenden keren gesteld. Waar en wanneer is het fout gegaan in onze relatie. Ik weiger om de kinderen de schuld te geven. Natuurlijk legt de komst van kinderen druk op je relatie. In het begin is het zwaar door alle slapeloze nachten. Later eisen kleine kinderen veel aandacht op, aandacht die je daardoor niet aan elkaar kunt besteden. Maar toch blijven mijn kinderen het mooiste wat het leven mij gegeven heeft.
Ik kan er de vinger niet op leggen. Het is er langzaam in geslopen. We hadden allebei een drukke, succesvolle baan. Dat vraagt tijd en energie. Vroeger was dat nooit een probleem, maar op een gegeven moment kwamen er opmerkingen over en weer. Waarom het weer zo laat moest worden? Waarom die vrije dag opgeofferd werd, kon dat niet anders? Kleine ruzies volgden, om de meest onbenullige dingen.
Als ik erover nadenk kwamen er steeds meer ruzies de laatste jaren. Vaak om totaal onbelangrijke dingen. Niet alleen van zijn kant, daar moet ik eerlijk in zijn. Ik begon me ook steeds meer te ergeren aan allerlei kleinigheden. Dingen waarvan ik achteraf niet snap dat ik daar ruzie over wilde maken.
Wanneer zijn we gestopt met praten?
De ergernissen stapelde zich steeds meer op. Ze werden niet meer tussendoor uitgesproken, maar kwamen er in één keer uit als de bom barstte. Eigenlijk was de communicatie al lang heel ver te zoeken. Hebben we eigenlijk ooit echt goed gecommuniceerd?
Op mijn werk kregen we van de baas een cursus communicatie. Als ik daarnaar kijk geloof ik niet dat ik in mijn leven echt gecommuniceerd hebt met mijn ex. We waren het ook meestal met elkaar eens. Er waren geen diepe gesprekken nodig om op één lijn te komen.
Ook als het over de kinderen ging wisten we wat we aan elkaar hadden. De kinderen konden ons niet tegen elkaar uitspelen, want ze hadden al snel door dat ze bij ons beide hetzelfde antwoord kregen. Dat was nu wel anders. Het leek of mijn ex totaal omgeslagen was qua opvoeding. Nu moet ik zeggen dat ik zelf ook een stuk makkelijker en losser ben geworden in het opvoeden van mijn kinderen. Waar ik vroeger vrij streng was, krijgen ze nu veel meer ruimte.
Twee aparte levens, bij elkaar gehouden door de kinderen
Hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik twee aparte levens voor me zie. Het enige wat ons bij elkaar hield waren de kinderen. Of zie ik het nu wel heel zwart wit…
De leuke dingen die we deden waren voornamelijk als gezin. In een pretpark werden we zelfs vaak opgedeeld in twee ’groepen’. Dan ging mijn ex met mijn dochter in de spannende attracties, terwijl ik met de jongste de speeltuin opzocht.
Ik zag wel een groot verschil in zijn gedrag toen hij een andere functie kreeg op zijn werk. Dit vergde veel van hem, dus ik zocht er toen niets achter. Hij maakte lange dagen, moest regelmatig op zakenreis en vertelde niet meer uitgebreid over zijn werkdag als ik er bij thuiskomst om vroeg. Soms kreeg ik zelfs een chagrijnige reactie, hij had geen zin om thuis over zijn werk te praten. Na een tijdje vroeg ik er niet meer naar.
Zijn nieuwe vriendin werkte ook op die afdeling. Ik kan het niet laten om te denken dat er toen al wat speelde tussen hun. Al blijft hij dat ontkennen. Een half jaar nadat de scheiding erdoor was kregen ze pas officieel iets met elkaar. Ik zal er waarschijnlijk nooit achter komen.
De koek is op
“Was de koek op, lieverd?” vroeg mijn moeder toen de scheiding bekend werd. Ik keek haar eerst vreemd aan, ik snapte even niet wat ze bedoelde. Oja, zo zeggen sommige mensen dat. Nu, jaren later zie ik het ook zo. Ondanks dat ik nog steeds denk dat mijn ex de liefde van mijn leven was, zie ik nu wel in dat de relatie op was.
Misschien, als we in een veel eerder stadium hadden ontdekt dat we de verkeerde kant uit gingen, dat er nog iets aan te doen was geweest. Helaas hebben we dat niet gedaan en nu is het te laat.
We hebben de koek opgegeten, tot de laatste kruimel.
