Nu, jaren later, durf ik wel te zeggen dat mijn scheiding een hele leerzame periode is geweest. Waar ik in het begin vooral die kleine dingetjes miste, zoals samen op de bank de dag bespreken en leuke uitjes met de kids, kan ik nu beter het grote geheel overzien. Waar is het fout gegaan? Is hij echt de enige schuldige in het verhaal?
Ondanks het diepe dal waar ik doorheen ben gegaan na mijn scheiding, ben ik er sterker uitgekomen. Ik ben gegroeid als moeder en als mens. Ik heb dingen geleerd die mij niet alleen in een relatie helpen, maar ook in mijn werk, als moeder of in welke situatie dan ook.
Vroeger paste ik mij al snel aan. Wat anderen zeiden, was van grote invloed op wat ik deed. Dit heb ik grotendeels achter me weten te laten. Het is mijn leven, dus ik neem de beslissingen.
Ruziemaken moet soms gewoon even
Waar ik er vroeger alles aan deed om ruzies te voorkomen, laat ik het nu gewoon gebeuren. Ruziemaken is niet erg, zolang je het maar goed oplost. Soms moeten de frustraties er gewoon even uit, dat is helemaal niet erg. Beter dan ze binnen houden.
Als ik dit met mijn ex had gedaan, waren we misschien nog bij elkaar geweest. Of toch niet. Ik weet niet of dit het enige struikelblok in onze relatie was, maar het had wel een hoop opgekropte frustraties, stress en woede gescheeld. Vooral tijdens de scheiding.
Nu ik ruziemaken niet meer zo eng vind, spreek ik ook makkelijker mijn onvrede uit. Ik hoef niet meer door iedereen aardig gevonden te worden. Ik mag gewoon voor mijn menig uitkomen. Grappig genoeg leidt dit juist tot goede gesprekken en niet tot de ruzies waar ik vroeger altijd bang voor was. Dit werkt niet alleen in relaties, maar net zo goed op de werkvloer of waar ik ook ben.
Ik kan het prima zelf
Ik ben lang samen geweest met mijn ex. Er opeens alleen voor staan voelt dan enorm eng. Zeker in het begin twijfelde ik er continue aan of ik het allemaal wel alleen kon. Stukje bij beetje kon ik deze onzekerheid loslaten en kwam ik erachter dat ik het allemaal prima alleen kon.
Dit voelde echt als een bevrijding. Ik hoefde mijn leven niet meer aan te passen aan een ander, kon mijn eigen beslissingen nemen. Dit gaf mij zo’n vrij en gelukkig gevoel!
Natuurlijk stond ik er niet helemaal alleen voor. Mijn familie stond en staat nog altijd voor mij en de kinderen klaar. En ik heb een fijne groep vrienden om me heen, waar ik regelmatig mee afspreek. Met hun hulp kan ik prima voor mezelf en de kinderen zorgen. En als het echt nodig is, heb ik mensen waar ik op terug kan vallen.
Kinderen zijn flexibel, maar ook breekbaar
Iedereen roept altijd hoe flexibel kinderen zijn en hoe makkelijk ze zich aanpassen aan een nieuwe situatie. Ergens is dit wel zo, maar ze kunnen ook onverwacht heel breekbaar zijn. Vaak juist dingen waarvan je het niet verwacht grijpt ze aan. Ze kunnen met dingen zitten waar je als volwassene helemaal niet bij stilstaat.
Het heeft me enorm aangegrepen hoe erg ze zichzelf als schuldige zagen van de scheiding. Ze waren er allebei van overtuigt dat zij de reden waren dat hun ouders gescheiden waren. Het schuldgevoel waar ze mee rondliepen was onvoorstelbaar. Hoe vaak ik ze ook vertelde dat ze absoluut geen schuld hadden aan de scheiding, de gevoelens bleven regelmatig terugkomen.
Aan de andere kant zijn kinderen inderdaad heel flexibel. Ondanks alles waren ze snel gewend aan ons nieuwe huis en maakte ze nieuwe vriendjes in de buurt.
Ze hebben de nieuwe situatie snel geaccepteerd en zien ook wel in dat hun ouders op deze manier gelukkiger zijn. Volgens mijn dochter lach ik nu veel meer dan vroeger, dat is mooi!
Mijn ex doet niet alles fout
Het blijft nog steeds regelmatig een struikelblok. Het is altijd makkelijker om de fout bij de ander neer te leggen. Maar als ik heel eerlijk ben doet mijn ex natuurlijk niet alles fout. Hij is nog steeds een hele leuke vader voor zijn kinderen. En als we allebei ons best doen, kunnen we ook gewoon een gesprek voeren en samen dingen beslissen. Zonder direct in een onnodige discussie te belanden.
Daar ben ik net zo schuldig aan als hij. We kunnen allebei de emoties hoog op laten lopen, totdat de bom barst. Gelukkig weten we dat ondertussen van elkaar en proberen we er, voor de kinderen, alles aan te doen om als ‘volwassenen’ met elkaar te praten.
Elkaar accepteren zoals je bent
Elk mens is anders, met zijn mooie en minder mooie kanten. Zolang je dat kunt accepteren, kun je eigenlijk met iedereen door één deur. Zo nodig spreek je op tijd je frustraties uit en voorkom je hoogoplopende ruzies.
Hoewel ik ondertussen veel kan accepteren van mijn ex, zie ik ook wel in dat we niet meer bij elkaar passen. Ik voel me na de scheiding echt een andere vrouw. Ik ben zoveel gegroeid in wie ik ben. Zo blijkt een flinke sprong uit mijn comfort zone nog helemaal niet zo slecht te zijn.
