De scheiding heeft mij letterlijk met een gebroken hart achtergelaten. Toen mijn ex mij vertelde dat hij niet langer met mij verder wilde leven, viel mijn hele leven in duigen. Ik had altijd gedacht dat ik met hem oud zou worden. Dat hij de liefde van mijn leven was.
Mijn sprookje stopte die dag en mijn hart viel in duizend stukjes uit elkaar. De eerste dagen voelde ik niets meer. Compleet verdoofd zat ik voor me uit te staren. Alleen de kinderen kregen nog wat leven in mij. Ik zorgde dat ze op school kwamen en dat het ze aan niets ontbrak, verder telde er niets meer in het leven. Wat had het allemaal nog voor zin?
Hij had mijn hart gebroken, dus hij moest het fiksen
Ik maakte de fout om te denken dat mijn ex mijn gebroken hart moest herstellen. Hij was de oorzaak van al dit leed, dus hij moest het ook weer oplossen. Natuurlijk was dit de grootste denkfout die ik kon maken, weet ik nu.
Ik ben ondertussen jaren verder en heel wat wijzer geworden, maar in het begin kon ik het niet anders zien. Natuurlijk drong al snel tot me door dat mijn ex echt zijn excuses niet aan kwam bieden. Toch vond ik dat, als ik zoveel pijn moest doorstaan, hij dat ook verdiende. Wraak werd mijn volgende poging om mijn gebroken hart te lijmen.
Ergens voelde het alsof ik gerechtigheid zou krijgen als ik het mijn ex zo moeilijk mogelijk zou maken. Een kansloos plan, want ik voelde me helemaal niet beter. Het kostte mij enorm veel energie en ook de kinderen hadden te lijden onder mijn boze buien. In plaats van mijn gebroken hart herstellen, werd er alleen maar meer op getrapt.
Een eenzaam hart lijmen
Gelukkig werd ik door een van mijn lieve vriendinnen gewezen op mijn nutteloze pogingen om mijn hart te lijmen. In het begin had ik zelfs het idee dat het nog wel goed kon komen, dat we toch niet zouden gaan scheiden. Maar wat zou ik eraan hebben om weer terug te gaan naar een relatie die niet meer te redden viel? Als ik heel eerlijk naar mijn huwelijk keek, wist ik ook wel dat dit een afgesloten hoofdstuk was.
De eenzaamheid viel me zwaar. Ik zou mijn leven zonder hem moeten gaan leiden. Die gedachte deed pijn. Er waren nog steeds redenen om aan zijn zijde te willen leven, al was het maar voor de kinderen. Deze gedachte moest ik loslaten om verder te komen. Ik moest nadenken over mijn toekomst zonder hem.
Via een vriendin vond ik een goede therapeut. Zij heeft mij door deze periode heen geloodst. Ze leerde mij dat alles waar je voor wegloopt zich vroeg of laat zal herhalen. De vernedering, het wantrouwen, iedere keer weer een steek in de wond die niet genezen was. Het laatste wat ik wilde was weer terechtkomen in een soortgelijke relatie.
Mijn hart is weer van mij
In de jaren na mijn scheiding ben ik flink gegroeid. Uren heb ik nagedacht over wat mij overkomen was en hoe ik daarop reageerde. Ik wilde mezelf weer leren kennen en weten wat ik uit het leven wil halen. Want alleen als ik dat duidelijk heb kan ik voorkomen dat ik dezelfde fouten blijf maken.
Stukje bij beetje raapte ik de stukken van mijn gebroken hart weer bij elkaar en puzzelde net zo lang tot ik mijn hart weer compleet had. Nou ja, helemaal compleet zal het nooit meer worden. Er blijft een beschadiging door deze ervaring. En dat is o.k. De scheiding is een ervaring die mij heeft veranderd en opnieuw heeft gevormd. Die mij heeft laten groeien op allerlei vlakken. Het was een vervelende periode, maar het is ook ergens goed voor geweest.
Natuurlijk had ik het liever niet meegemaakt, zeker voor de kinderen. Ook voor hen is het een heftige ervaring, die ze heeft gevormd voor het leven. Toch durf ik nu wel te zeggen dat ik er sterker uit ben gekomen. Door er de tijd voor te nemen en de juiste mensen om me heen te verzamelen heb ik mijn leven weer opgebouwd. Mijn hart is weer van mij en nu het niet meer gebroken is, zal ik het ooit weer aan iemand kunnen geven.
