O.k. de kogel was door de kerk, we gingen scheiden. Nadat we het aan onze kinderen hadden verteld waren de ouders, familie en vrienden de eerste die op de hoogte werden gebracht. Daarna kwamen buren, kennissen en andere nieuwsgierigen aan de beurt. En ergens verwachtte ik daarmee klaar te zijn. We hebben het gemeld, nu regelen we de rest zelf wel weer.
Niets was minder waar. Op de een of andere manier is het woord ‘scheiden’ het startschot voor eindeloze vragen. Het maakt de sensatiezoeker in mensen wakker. Opeens wil iedereen een praatje met je maken. Boodschappen doen duurde nog nooit zo lang. Iedereen heeft zijn mening klaar en komt met ongevraagde tips.
Scheiden was opeens hét gespreksonderwerp. Niemand kon meer over iets anders tegen me praten, leek het…
Het volmaakte gezin gaat niet scheiden
De meeste mensen hadden het totaal niet verwacht. Blijkbaar zagen we er voor de buitenwereld uit als het volmaakte gezin en die gaan niet scheiden, nooit. Nu moet ik zeggen dat ik het zelf ook niet aan had zien komen. Natuurlijk waren we niet meer zo gelukkig als in het begin, maar elke relatie heeft ups en down. Zeker met kinderen heb je gewoon heel veel aan je hoofd. Dan heb je minder tijd voor elkaar.
Nadat we het iedereen verteld hadden kwamen de verhalen op gang. Iedereen wil er het fijne van weten. Ging het al zo lang slecht? Hadden we alleen maar ruzie? Een van ons had vast een ander ontmoet. Hoe moest dat nu verder, met de kinderen en zo?
Het verbaasde me dat mensen ongegeneerd zulke persoonlijke vragen gaan stellen als je vertelt dat je gaat scheiden. Van goede vriendinnen of familie begrijp ik het nog wel, maar van mensen die ik helemaal niet goed ken? In het begin beantwoorde ik de meeste vragen wel, vooral uit beleefdheid. Maar het ging me steeds meer tegenstaan.
Sensatieverhaal onder de hekmoeders
Het ergste waren die eerste weken op school. We wonen schijnbaar in een sensatiebeluste wijk, want er waren opvallend veel moeders op de hoogte van onze scheiding. De tamtam gaat blijkbaar snel. Normaal ben ik niet zo’n hekmoeder. Ik kom bij voorkeur op het laatste moment aanrijden om ook zo snel mogelijk weer weg te zijn.
Gevolg daarvan was dat de kinderen wel eens op mij stonden te wachten. Dat vond ik nu niet kunnen, dus zorgde ik dat ik er op tijd was. Maar dan kom je opeens tussen de hekmoeders te staan…
Normaal besteedde niemand veel aandacht aan mij. Ik was ook niet geïnteresseerd in alle roddels bij het schoolhek, dus dan lig je al snel buiten de groep. Maar nu was ik opeens het onderwerp van gesprek. Wekenlang werd ik overvallen door moeders die even wilde bijpraten. Van de meeste weet ik niet eens hun naam.
Natuurlijk is het lief als iemand gemeend zijn interesse toont en je sterkte wenst, maar bij de meeste droop de sensatiezucht er vanaf.
Kunnen we over iets anders praten dan scheiden?
Niet alleen op het schoolplein was scheiden hét gespreksonderwerp, ook op borrels en verjaardagen. Overal waar ik kwam leek dit het enige onderwerp waar mensen met mij over konden praten. Na 300 keer hetzelfde verhaal te hebben verteld, was ik het meer dan spuugzat.
Ik ging vragen ontwijkend beantwoorden. En als ik iemand niet goed kende, zei ik ook gewoon dat ik liever over iets anders wilde praten. Want wat gaat het haar aan waar ik ga wonen, hoe ik de toekomst zie en waar ik van rond ga komen?
Ik was net gescheiden en had geen idee hoe mijn toekomst eruit zou gaan zien. Maar is het dan nodig om me compleet uit te gaan horen? Is het, omdat ik ga scheiden, opeens geoorloofd om me hele persoonlijke vragen te gaan stellen, terwijl je me verder niet kent?
Mijn scheiding is van mij
Het liefst zou ik alles voor mezelf houden. Natuurlijk helpt het om erover te praten en kom je ook met mensen in contact die je echt verder kunnen helpen. Zo sprak ik bij het schoolhek ook een moeder die zelf een aantal maanden geleden gescheiden was. Zij wist precies wat ik voelde en waar ik op dat moment doorheen ging. Ze stelde me gerust, over een paar weken was het nieuwe eraf en zou alle sensatie vanzelf afzwakken.
We spreken elkaar nog regelmatig en zijn zelfs vriendinnen geworden. Zo heeft al die sensatie rondom mijn scheiding toch nog iets moois opgeleverd.
