Tijdens ons huwelijk keken we altijd raar op van stellen die na hun scheiding elkaar het leven zuur maakte. Wat deden ze toch moeilijk? Jaren ben je elkaars geliefde geweest en dan sla je ineens om en ben je elkaars vijand. We begrepen dat niet goed. Gekscherend zeiden we weleens “Als wij uit elkaar gaan blijven we gewoon vrienden hoor!”.
Hoe anders kan het leven lopen. Ook ons huwelijk liep na 12,5 jaar op de klippen. Wat een feestje had moeten worden, werd een bezoek aan de mediator om onze scheiding te regelen. De scheiding zelf verliep eigenlijk heel netjes. Zonder al te veel meningsverschillen hebben we al onze zaken netjes geregeld. Pas daarna kwam de echte klap.
En nu wil ik je nooit meer zien
Na het laatste bezoek aan de mediator nam mijn ex afscheid met de woorden “en nu wil ik je nooit meer zien”, ik dacht nog dat ze een grapje maakte. Maar ze meende het serieus. Ik belde haar na een week, om te vragen hoe het met haar ging. Ze nam niet op. Kan gebeuren dacht ik nog, maar ook alle volgende oproepen bleven onbeantwoord of werden weggedrukt. Boodschappen die ik achterliep op haar voicemail werden niet beantwoord. Zelfs op berichtjes via mail en Whatsapp werd niet gereageerd.
Een paar weken later kwam ik erachter dat ze zelfs op social media mij ontvriend had, ze had zelfs mijn profiel geblokkeerd. Na een paar maanden liep ik in de stad een paar vriendinnen van haar tegen het lijf. Eindelijk iemand om aan te vragen hoe het nu met haar ging. Ze leken te schrikken toen ik ze aansprak en gaven ontwijkende antwoorden op al mijn vragen. Het was een rare situatie, waren dit dezelfde vriendinnen waar ik altijd zo mee kon lachen op verjaardagsfeestjes?
Ik moet accepteren dat dit is hoe zij het wil
Het onvermijdelijke probeer ik uit te stellen. Ik bleef nog lange tijd zoeken naar mensen die haar kende, om toch met haar in contact te komen. Zonder resultaat. Ze meende echt wat ze zei. Ik zou haar niet meer zien. Ook wij zouden geen vrienden blijven na onze scheiding…
Hoewel we al even gescheiden waren voelde dit wel heel definitief. Ik zou moeten accepteren dat ik haar echt niet meer zou zien. De pijn en het verdriet om onze scheiding, die net wat begon te zakken, kwam in volle hevigheid terug. Dit was echt het einde van ons leven samen.
Stukje bij beetje probeerde ik mijn leven weer vorm te geven. De plekjes die ik ongemerkt voor haar had vrijgehouden moest ik vullen met iets anders. Een nieuwe relatie zag ik nog niet zitten. Daarvoor waren de wonden nog te vers.
De verantwoordelijkheid nemen voor mijn eigen herstel
Ik kwam erachter dat ik ergens had verwacht dat we elkaar door de scheiding heen zouden helpen. Dat we na onze scheiding nog zouden praten over hoe we ons voelde en hoe we verder konden. Eigenlijk zoals tijdens ons huwelijk. Waarom dacht ik dat dit zou blijven? We zijn natuurlijk niet voor niets gescheiden.
Ik zal moeten inzien dat ik zelf voor de volle 100% verantwoordelijk ben voor mijn eigen herstel. Dat ik de enige ben die kan bepalen hoe ik met deze situatie omga en hoe ik me voel. De pijn en woede die steeds opkwamen moest ik zien te overwinnen, voor ze mijn leven volledig zouden bepalen. Ik heb dit zien gebeuren bij andere gescheiden vrienden, en dat was het laatste wat ik wilde.
Nieuwe projecten om mijn tijd en aandacht op te richten hielpen mijn aandacht af te leiden. Ik zocht dingen waar ik oprecht enthousiast van werd. Gelukkig kreeg ik hierbij veel steun van vrienden en familie. Dat hielp mij enorm om een nieuw leven voor mezelf op te bouwen.
Leven met mijn blik op de toekomst
Hoewel het nog niet altijd lukt, probeer ik elke dag te leven met mijn blik op de toekomst. Ik wil niet vast komen te zitten in het verleden. Wat geweest is, is geweest. We hebben een mooie tijd gehad samen, maar nu is het voorbij.
Een paar weken geleden zag ik haar in de stad lopen. Heel even had ik de neiging om naar haar toe te gaan, ik heb me ingehouden. Als ik dat had gedaan, had ik het alleen mezelf maar onnodig moeilijk gemaakt. Ze was heel duidelijk geweest over haar wensen en die moest ik accepteren.
