Ooit waren we geliefden, vastbesloten om samen oud en grijs te worden. Lekker burgerlijk op een bankje in de zon, samen kijken naar onze kleinkinderen. Het lijkt een eeuwigheid geleden. We hebben een lange weg afgelegd, van geliefden naar gescheiden ouders. Helemaal los van elkaar komen we niet, onze kinderen zullen ons altijd verbinden. Dan kunnen we er beter het beste van maken.
Een lange weg was het zeker en we zijn er nog lang niet. We volgen nog steeds een weg vol obstakels, hobbels en diepe kuilen, maar we worden er steeds handiger in.
Toen hij de scheiding aankondigde, ging mijn leven totaal op zijn kop. Ik was diep ongelukkig, verdrietig, boos en soms vreselijk verward. Het liefst was ik onder een deken weggekropen tot het allemaal voorbij was, maar dat kon niet. Ik moest er staan, voor de kinderen.
Papa blijft papa, ook na de scheiding
Toen we net gescheiden waren, was ik erg boos op mijn ex. Hoe kon hij mij dit aandoen? Hij kon hij ons dit aandoen?! Die arme kinderen, al die pijn op die kleine gezichtjes. Ik kon het soms bijna niet aanzien. Het was op zulke momenten erg makkelijk om slecht over mijn ex te praten, maar het blijft wel de vader van mijn kinderen.
Ik ben ook maar een mens. Ik heb echt weleens nare dingen gezegd over mijn ex. En de kinderen hebben het vast wel gehoord… Niet netjes van mij, ik weet het. En ook niet goed voor de kinderen. Ze zijn allebei 50% mama en 50% papa en zo voelen ze het ook. Ze houden van ons allebei.
Ik ben hierin gegroeid de afgelopen jaren. Natuurlijk is het soms wel eens moeilijk om niet negatief te doen. Zeker als ik een dag wat minder lekker in mijn vel zit. Maar in grote lijnen lukt het me aardig om niet negatief te praten over mijn ex, waar de kinderen bij zijn.
Gescheiden ouders of gescheiden partners
Door de jaren ben ik erachter gekomen dat je als partners besluit te gaan scheiden en daardoor gescheiden ouders wordt. Als partners kun je niet langer samen leven, maar je moet door als gescheiden ouders. Je blijft samen de verantwoordelijkheid houden over twee kleine leventjes die je zo goed mogelijk groot wilt brengen.
Zeker in het begin was het moeilijk om deze twee uit elkaar te houden. Kwam hij weer eens te laat de kinderen halen, dan moest ik op mijn tong bijten om er niets van te zeggen. En dat is heel moeilijk, als je zoontje al een uur voor het raam staat te kijken waar zijn vader blijft. Als we onze frustraties uit willen spreken moet dat een andere keer, maar niet waar de kinderen bij zijn. Die zelfbeheersing heeft veel van me gevraagd.
Ook al zijn we niet meer samen, we hebben nog steeds een hele belangrijke, gezamenlijke taak in het leven. Onze kinderen laten opgroeien tot gelukkige personen, die het leven vol zelfvertrouwen tegemoet gaan.
Bij papa mag het ook leuk zijn
Het heeft me veel tijd en moeite gekost om te accepteren dat mijn kinderen ook een leuke tijd mogen hebben bij hun vader. Ik kon ze zo moeilijk loslaten. Als ze er niet waren, was ik vol op mezelf aangewezen. Alle pijn en verdriet kwam dan ongefilterd binnen en er was niemand in de buurt waarvoor ik mij groot moest houden. Enorm pijnlijk.
Toen ik eenmaal kon accepteren dat het o.k. was, dat mijn kinderen het leuk hadden bij papa, kwam er zoveel rust en vrijheid in hun leven terug. Ze mochten weer kind zijn en enthousiast vertellen over wat ze hadden beleefd. In plaats van nadenken bij elk woord dat ze tegen me konden zeggen.
Vertel het maar tegen mama
Het liefste wil ik dat mijn kinderen alles tegen mij vertellen. Dat ze alles durven te vertellen, zodat ik weet waar ze mee zitten. Net na de scheiding zat ik zo met mezelf in de knoop dat ik hier te weinig aandacht aan heb geschonken. In de tijd daarna heb ik extra veel tijd uitgetrokken voor de kinderen. Echte onverdeelde aandacht, samen dingen doen die ze graag wilde.
Toch kwam ik erachter dat ze met dingen bleven rondlopen, die ze niet met mij wilde delen. Ze wilde bepaalde vragen niet stellen, bang om mij pijn te doen. In het begin zag ik het als falen van mezelf. Waarom kon ik mijn kinderen hier niet mee helpen?
Soms heb je blijkbaar een buitenstaander nodig. Dat heb ik zelf ook. Sommige dingen vertel ik nu eenmaal sneller aan een vreemde. Kinderen hebben dat ook. Daarom hebben we op een gegeven moment hulp ingeroepen. Op een speelse manier kregen de kinderen hier de ruimte om te zeggen wat ze wilde en hun verhaal te doen. Dat heeft ze enorm geholpen.
Het leven is een feestje…
…je moet alleen zelf de slingers ophangen.
Ik voel het zeker nog niet elke dag zo, maar er beginnen momenten te komen dat ik het weer voel. Kleine momentjes van geluk. Het leven is zo slecht nog niet. Ik ben niet helemaal alleen, omdat mijn partner weg is. Ik heb nog steeds twee prachtige kinderen in mijn leven, mijn ouders vlakbij en geweldige, lieve vrienden om me heen.
Er was laatst zelfs een vriend die het aandurfde om zowel mij als mijn ex uit te nodigen op een feestje. Dat was even slikken, maar de kinderen vonden het geweldig! Hoewel we allebei een soort onzichtbaar territorium hadden uitgezet, viel het best mee.
Tot die tijd hadden we zelfs de verjaardagen van de kinderen niet in één ruimte gevierd. We durfden het niet aan, bang voor irritaties en een gespannen sfeer. Wie weet kunnen we in de toekomst zelfs bepaalde feestjes weer tegelijk vieren? Niet als gescheiden partners, maar als gescheiden ouders. Daar moeten we nog even hard op oefenen.
