Mama, ik wil dat jij weer gelukkig bent…

Kinderen zijn zo ongelofelijk flexibel, ook tijdens een scheiding. Het verbaast me nog steeds, elke dag. Toen ik midden in mijn scheiding zat waren de kinderen nog een stuk kleiner. Hoe jonger hoe makkelijker ze er mee om lijken te gaan. Vooral mijn zoontje kon in het begin zo snel omslaan. Hij ging in een oogwenk van intens verdriet naar complete berusting.

Hoe ouder ze worden hoe meer ze ervan gaan ‘vinden’. Soms geeft dit moeilijke momenten, maar steeds vaker komen we hierdoor op mooie gesprekken, zeker met mijn oudste. Ondanks dat het al jaren geleden is dat ik gescheiden ben, zijn er nog steeds momenten dat ik het er moeilijk mee heb. Ik vind het lastig om een nieuwe relatie aan te gaan, bang om opnieuw aan de kant gezet te worden. Ik merk dat het vertrouwen, dat nodig is voor een goede relatie, ver te zoeken is.

Tijdens en na de scheiding ben ik door verschillende fases heen gegaan. Met ups en downs heb ik mijn leven weer opgebouwd en ingericht rond mijn kinderen. Want ik wilde vooral dat zij er zo min mogelijk onder te lijden zouden hebben. Wat ik niet door had, was dat mijn kinderen net zo hard bezig waren om mij gelukkig te maken. Tot het moment dat mijn dochter zei: “Mama, ik wil dat jij weer gelukkig bent…”

Zorg ik voor de kinderen of zorgen de kinderen voor mij?

Vooral in het begin, net na de scheiding, deed ik er alles aan om het leven van mijn kinderen vlekkeloos te laten verlopen. Ik was vooral voor hun bezig en liep mezelf vaak voorbij. De omgangsregeling vond ik in het begin een ware hel. Opeens waren mijn kinderen een heel weekend weg, voor wie moest ik dan zorgen?

Als ze terug waren kon ik niet genoeg benadrukken hoe blij ik was dat ze er weer waren en hoe erg ik ze gemist had. Achteraf niet goed, want ze voelde zich daardoor juist schuldig. Ze hadden het leuk gehad bij hun vader, maar mij daarmee blijkbaar pijn gedaan.

Ze vertelde steeds minder over wat ze hadden gedaan in het weekenden bij hun vader. Soms kwamen er opmerkingen dat ze het fijner vonden bij mij of geen zin hadden om naar hun vader te gaan. Goed voor mijn ego, maar het klopte niet. Ze vonden de weekenden bij hun vader juist altijd geweldig. Waarom dat nu opeens niet meer?

Het bleek dat ze de weekenden nog steeds heerlijk vonden, alleen durfde ze dat niet meer tegen mij te vertellen. Uit angst om mij daarmee pijn te doen.
Eigenlijk zorgde de kinderen voor mij. Ze deden er alles aan om mij weer gelukkig te zien. Al was dat ten koste van hun eigen enthousiasme.

De omslag van slachtoffer naar gelukkige mama

Ik was ongemerkt in de slachtofferrol gekropen. Ik dacht dat ik me groot hield voor de kinderen, maar ze keken dwars door me heen. Het was voor hun overduidelijk dat ik niet gelukkig was in deze nieuwe situatie.

Toen mijn zoon op een vrijdagmiddag liet weten dat hij dat weekend niet naar zijn vader wilde ben ik nog op hoge poten naar mijn ex toe gegaan. Wat was er gebeurd dat hij niet meer wilde?! Mijn ex wist van niets, het was altijd gezellig en leuk geweest. Maar ik bleef hem beschuldigen, want hij zei dat toch niet voor niets? Natuurlijk kregen we daar ruzie over…

Er moest iets veranderen. Dit kon zo niet doorgaan. Ik legde het voor aan de psycholoog waar ik in die tijd regelmatig mee sprak. Zij legde mij uit dat kinderen er alles aan willen doen om hun ouders gelukkig te maken, ook als ze zichzelf daarvoor weg moeten cijferen. Daar schrok ik wel van.

Ze was ervan overtuigd dat het beter was om eerlijk te zijn tegenover de kinderen, daar waren ze ondertussen oud genoeg voor. Het is prima om ze te laten weten dat je ze gemist hebt, maar gun ze ook het plezier met hun vader.
Ik moest leren loslaten. Niet langer in die slachtofferrol blijven hangen, maar ervoor kiezen om een gelukkige mama te zijn.

Stukje bij beetje een gelukkige mama

Vanaf dat moment kwam er een verandering. Ik ging beter voor mezelf zorgen. Nam echt tijd voor mezelf, om te ontspannen en iets te doen wat ik leuk vind. Als een van de kinderen een voor mij pijnlijke vraag stelde, leerde ik om eerst rustig adem te halen.

Door niet meteen vanuit mijn pijn te reageren kon ik veel beter inleven in wat er eigenlijk gevraagd werd. Dit was iets waar mijn kind mee zat, niet ik. Ik leerde mezelf aan om eerst een tegenvraag te stellen. Zo kwam ik erachter wat mijn zoon of dochter zelf graag zou willen en hoe ik daarbij kon helpen.

Ik ben gestopt met mijn emoties te verbergen voor mijn kinderen. Ik heb het soms gewoon moeilijk, maar ik moet dit verdriet wel bij mezelf houden en niet de schuld ervan bij een ander neerleggen. Ze houden tenslotte ook van hun vader en dat mag ik ze niet ontnemen. Ik heb ze meerdere keren uitgelegd dat papa en mama soms ruzie maken, maar dat dit niet betekent dat we minder van ze houden.

Ik ben blij met deze veranderingen. Het heeft me veel dichter bij mijn kinderen gebracht. Ze zeggen veel meer wat ze denken, zonder bang te zijn dat ze mij daarmee kwetsen. En ik leer steeds beter om hun vragen en opmerkingen niet letterlijk op mezelf te projecteren, maar te achterhalen wat ze er echt mee bedoelen.

Gelukkig na mijn scheiding

Weer gelukkig worden na je scheiding, dat is niet altijd even makkelijk. Er zijn momenten dat het heel goed gaat en ik echt wel weer geluksmomentjes zie. Maar er zijn ook dagen met donkere wolken die niet zomaar wegtrekken.

We hebben weer een stap in de juiste richting gezet. Deze omslag in mijn reacties en gedrag hebben ervoor gezorgd dat ik ook met mijn ex meer op één lijn ben gekomen wat de kinderen betreft. Het is prima als er daar andere regels gelden. Daar kunnen de kinderen prima mee omgaan. Er zijn ook dingen waar we samen afspraken over maken, zodat de kids geen kans krijgen om ons daarover tegen elkaar uit te spelen. Dit brengt de nodige rust met zich mee.

Ik laat mezelf steeds meer toe om gelukkig te zijn. Het mag weer. Dit is mijn nieuwe leven en alles komt vast wel weer op zijn pootjes terecht..