Emotioneel eenzaam na mijn scheiding

Ben ik eenzaam na mijn scheiding? Eigenlijk zou ik nee moeten zeggen, want ik heb nog steeds heel veel lieve en leuke vrienden om me heen. Toch voelt het anders. Zelfs met een huis vol mensen kan ik me tegenwoordig eenzaam voelen.

Ik had dit nooit van mezelf verwacht. Vroeger kon ik juist heel goed alleen zijn. Ik vond het zelfs fijn om regelmatig alleen te zijn. Maar alleen zijn en je eenzaam voelen zijn twee heel verschillende dingen. Dat blijkt nu wel.

Een emotionele leegte na mijn scheiding

Vanaf het moment dat ik ging scheiden zijn mijn familie en beste vrienden niet van mijn zijde geweken. Ik kon en kan nog steeds altijd op ze rekenen. Heb ik een handje nodig bij een klus, dan staat er zo iemand op de stoep. Zit ik niet zo lekker in mijn vel dan kruip ik nog diezelfde avond met een vriendin onder een dekentje op de bank met een grote reep chocolade.

Ik kan altijd mijn verhaal kwijt, dus daar ligt het niet aan. Ik kan altijd mijn zorgen over mezelf en de kinderen delen met mensen die dicht bij mij staan. Toch blijft er een emotionele leegte na mijn scheiding.

Volgens de therapeut, waar ik net na mijn scheiding terecht kwam, is dat niet vreemd. Emotionele eenzaamheid ontstaat bij het gemis van een intieme partner. Ik had jaren lang een diepe emotionele band met mijn ex. Vaak hadden we geen woorden nodig om elkaar te begrijpen. Vooral aan het begin van ons huwelijk vulde we elkaar perfect aan.

Emotioneel eenzaam zijn

O.k. ik ben dus emotioneel eenzaam. Ik mis de band die ik had met mijn ex. Deze vorm van eenzaamheid is niet zomaar op te lossen. Ik kan dit gevoel niet weg laten gaan door sociaal te zijn en mensen uit te nodigen. Voor korte tijd voel ik me zeker beter, maar de eenzaamheid blijft.

Ik kan emotionele eenzaamheid niet oplossen met een wandelmaatje of een gezellig uitje met vriendinnen. Het voelt alsof er een stukje van mij bij mijn ex is gebleven. Soms oppert een vriendin dat ik een nieuwe partner kan zoeken, waarmee ik weer die verbinding kan voelen. Misschien kan dat op termijn de oplossing zijn, maar nu ben ik daar nog niet klaar voor.

Het lijkt erop dat ik voor nu gewoon moet accepteren dat ik me vaker eenzaam voel, zelfs in een groep mensen. Soms valt het me zwaar als ik de verbinding tussen twee mensen zie. Gelukkig kan ik steeds meer genieten van het contact met vrienden en familie.

Aan sociale contacten geen gebrek

Aan sociale contacten heb ik geen gebrek. Hoewel ik na de scheiding een aantal ‘goede’ vrienden ben kwijt geraakt heb ik er ook veel nieuwe voor terug gekregen. Het is waar dat je in moeilijke tijden pas echt je vrienden leert kennen. Sommige lieten me als een baksteen vallen en kozen helemaal de kant van mijn ex. Anderen probeerde nog een tijdje contact met beide te houden, maar vaak liep dit zo stroef dat het contact verwaterde.

Ik heb een kleine, maar hechte groep vrienden om me heen. Van hen weet ik dat ik altijd op ze kan rekenen. Ze accepteren me zoals ik ben, ook als ik een keer wat minder vrolijk ben.
Sinds mijn scheiding heb ik meer contact met andere gescheiden moeders, dat helpt me op veel vlakken. We begrijpen elkaar, omdat we veelal door dezelfde periode heen gaan. Ook helpen we elkaar met de kinderen.

Vroeger kon ik op hun vader rekenen, als ik onverwachts later thuis kwam of ergens heen moest. Nu kan dat niet meer. Ik heb het in het begin nog wel geprobeerd, maar dat werd vaak een eindeloze discussie. Nu hebben we een groep gevormd van gescheiden moeders, toevallig wonen we ook nog dicht bij elkaar in de buurt en zitten onze kinderen bij elkaar op school. Dat scheelt een hoop stress. Als ik nu niet op tijd op het schoolplein kan staan, is er altijd iemand die de kinderen op kan vangen.

Zal die emotionele leegte ooit nog verdwijnen?

Soms lijkt het alsof die emotionele leegte nooit meer weg zal gaan. Alsof er een gat geslagen is, de dag dat mijn ex vertelde dat hij niet meer met mij verder wilde. De onzekerheid of ik nog wel leuk genoeg ben, ik cijfer mezelf te makkelijk weg. Stapje voor stapje kom ik er weer bovenop, maar of ik er ooit helemaal overheen zal komen? Dat weet ik niet.