We zullen altijd met elkaar verbonden blijven, ondanks de scheiding…

Hij wil van mij scheiden… Hij wil van mij af… Hij wil een leven zonder mij…
Dat was alles waar ik aan kon denken, die eerste weken nadat mijn ex me vertelde dat hij niet meer met mij verder wilde. Het nieuws was ingeslagen als een bom. Ik voelde alleen maar verdriet en onmacht. Dit was niet wat ik wilde.

Op een gegeven moment sloeg het verdriet om in boosheid. Hoe kon hij?! Hoe kon hij dit mij en de kinderen aandoen? Wist hij wel wat dit zou betekenen en hoeveel impact het zou hebben op onze kinderen? Ik kon alleen nog maar boos zijn en dat reageerde ik vol op hem af. We hadden steeds meer ruzies en konden elkaar niet meer luchten of zien. Op dat moment keek ik uit naar het moment dat we echt van elkaar gescheiden zouden zijn, elkaar niet meer hoefde te zien.

Pas tijdens het eerste gesprek bij de mediator drong het echt tot me door. Ik zou nooit van deze man afkomen, hoe graag ik dat ook zou willen. We blijven altijd met elkaar verbonden, ook na de scheiding, door onze kinderen.

Gescheiden en toch samen verder

We gingen scheiden, ik kon het moeilijk accepteren, maar werd als in een slechte droom meegenomen in het proces. We zouden een punt zetten achter onze relatie, ons huwelijk. Onze wegen zouden van elkaar scheiden, we gingen elk een andere kant op. Maar was dat wel zo…?

Tijdens gesprekken over het ouderschapsplan werd het mij steeds duidelijker dat we nooit los van elkaar zouden komen. We zouden niet meer samen hetzelfde pad bewandelen, maar toch aardig parallel lopen. We waren straks geen partners meer, maar nog steeds een ouderpaar. We zouden samen moeten overleggen over de zorg voor de kinderen, ik kon me er nog niets bij voorstellen.

Als ik zag hoeveel moeite we al hadden met het voeren van een normaal gesprek, zag ik ons nog geen zinnige gesprekken voeren over de opvoeding. De kinderen hebben beide ouders nodig, dat werd ons tijdens de gesprekken duidelijk gemaakt. Al gingen de kinderen met mij mee, ze zouden ook voldoende tijd met hun vader door moeten brengen.

Er werden afspraken gemaakt over wanneer de kinderen naar hun vader toe zouden gaan. Ik vroeg me serieus af hoe hij dat wilde gaan doen. Hij werkte veel en binnen ons gezin was ik degene die de zorg voor de kinderen volledig op me nam. Stel dat ze een keer een kinderfeestje hadden in het weekend, zou hij dat niet vergeten, zou hij het cadeautje meegeven, ze niet vergeten op te halen? En wat kregen ze daar te eten, hij kookte nooit. De gekste scenario’s spookte door mijn hoofd.

Scheiden zonder uit elkaar te gaan

Ik had de hoop gehad dat na de scheiding een last van mijn schouders af zou vallen. Dat ik stapje voor stapje een nieuw leven zonder hem op kon gaan bouwen. Het voelde als een klein lichtpuntje dat ik na de scheiding geen rekening meer hoefde te houden met mijn ex. Dat werd nu even anders.

Toen het besef tot me doordrong dat ik helemaal niet van hem af kwam, liep mijn hoofd langzaam vol. Hoe moest ik dat gaan regelen? Moest ik nu ook een huis zoeken in zijn buurt, zodat de kinderen straks zelfstandig naar hun vader konden fietsen? Het begon steeds meer te voelen als scheiden zonder echt uit elkaar te gaan.

Ik moest ook na de scheiding nog jaren lang contact houden met mijn ex en rekening houden met zijn leven, zodat het leven van de kinderen zo gladjes mogelijk zou verlopen. Dat viel me zwaar.

Met kinderen kun je nooit echt scheiden

Nu, jaren na de scheiding, is mij wel duidelijk geworden dat je met kinderen nooit echt kunt scheiden. Je blijft met elkaar in verbinding staan. Ook onze levens na de scheiding volgen op bepaalde gebieden hetzelfde pad. Nu staan we op dezelfde tribune als de kinderen afzwemmen, al is het wel een eind uit elkaar. Misschien zitten we over een aantal jaar wel naast elkaar in de aula, als onze kinderen afstuderen, wie weet.

Hoe dan ook ben ik mijn partner kwijt, maar de kinderen hebben nog steeds een vader. Ik kan mijn ex ook steeds beter zien als ‘de vader van mijn kinderen’, en verder niet. Dat maakt het makkelijker, in sommige opzichten. Want je kunt dwars blijven liggen, dat heb ik jaren gedaan. Maar daar schiet niemand iets mee op. Het kost onnodig veel energie en de kinderen worden er ongelukkig van.

Het lukt ons steeds beter om gescheiden van elkaar, toch met elkaar verbonden te blijven. Op een ander niveau, dat wel. Maar deze manier werkt voor ons allemaal het beste. De kinderen voelen zich vrij om naar hun vader te gaan en het ook daar naar hun zin te hebben. En wij kunnen als ouders steeds beter overleggen over hun opvoeding, zonder direct in een ruzie te belanden. Het is niet altijd even makkelijk, maar op deze manier is het prima vol te houden.