Waarom ben ik eigenlijk gescheiden?

Een scheiding is voor een man net zo moeilijk als voor een vrouw. Toch mag je daar als man niet zo openlijk voor uitkomen lijkt het. Al wordt het tegenwoordig steeds meer geaccepteerd dat je als man open over de scheiding praat, de meeste ervaringsverhalen die ik lees worden geschreven door vrouwen.

Word je als man aan de kant gezet, dan heb je nog recht van spreken. Maar als je, net als ik, zelf voor de scheiding gekozen hebt dan moet je er maar mee leren leven. Jammer eigenlijk, want ik denk dat ervaringsverhalen van andere mannen kunnen helpen bij de verwerking.

Mijn scheiding heb ik vooral ervaren als een hele eenzame tijd. Opeens stond ik er letterlijk alleen voor. Dat gevoel werd nog erger toen ik merkte dat familie en vrienden veel meer sympathie op konden brengen voor mijn ex dan voor mij. Ik had hier tenslotte voor gekozen.

Nieuwe toekomst zonder garantie

Op dat moment voelde het als de juiste keus. We waren echt niet meer gelukkig met elkaar. Nu, jaren na de scheiding, denk ik nog steeds dat ik toen de juiste keus gemaakt heb. Al heb ik natuurlijk honderden keren nagedacht over hoe het was gegaan als we bij elkaar gebleven waren.

Dat ik die keus gemaakt heb, wil niet zeggen dat het makkelijk was. Een scheiding is nooit leuk en ik ging een onzekere toekomst tegemoet. Natuurlijk hoopte ik dat mijn leven erop vooruit zou gaan, en die van haar ook. Maar garanties zijn er niet.

Een beter leven na de scheiding

Dat was het doel. Een beter leven krijgen na de scheiding. We hadden geen ruzie en vochten elkaar de tent niet uit, maar toch waren we niet gelukkig. We leefden vooral langs elkaar heen, deden geen leuke dingen meer samen. Zelfs tijdens vakanties hadden we elkaar eigenlijk nog maar weinig te vertellen. De sterke band die we hadden aan het begin van ons huwelijk, die was compleet verdwenen.

Ik weet nog dat we toen tegen elkaar zeiden “als we ooit zo’n stel worden, dan gaan we uit elkaar”.
En toen werden we zo’n stel. Dat had ik nooit verwacht, maar het gebeurde toch. Waar het mis is gegaan weet ik niet. Het zal er wel geleidelijk ingeslopen zijn. Maar zonde vind ik het wel. We waren echt een geweldig stel, in het begin.

Ik zag mezelf niet oud worden op deze manier. Ik herinner mij nog mijn opa en oma, die leefde compleet langs elkaar heen. Als kind vond ik dat heel raar en heb ik zelfs weleens gedacht, waarom gaan ze niet uit elkaar? Dan zouden ze beide een beter leven krijgen.
Nu zat ik zelf in die situatie en ik gunde mezelf én mijn ex een betere toekomst. Een beter leven, maar dan zonder elkaar.

Meer invloed dan gedacht

Ergens heb ik er toch te makkelijk over gedacht. Gewoon een nieuw leven starten is er niet bij. De scheiding zelf is een emotionele rollercoaster, waar ik heel wat keren uit wilde springen. Wilde ik dit eigenlijk wel? Ik had een goede baan, maar toch ging ik er financieel hard op achteruit. Dat had ik niet aan zien komen.

Ook had mijn omgeving er meer moeite mee dan ik had kunnen voorzien. Vrienden waarvan ik dacht dat we een sterke band hadden kozen opeens voor mijn ex. Ik raakte goede vrienden kwijt en er kwamen goede vriendschappen voor terug, uit onverwachte hoek.

Ik vond het moeilijk om vrijuit over mijn scheiding te praten, zeker met mensen die ook mijn ex kende. Ik merkte al snel dat mijn reden om te scheiden met een opgetrokken wenkbrauw werd herhaald. Ik vond het moeilijk om mijn gevoel hierbij goed uit te leggen. Maar toch was het gevoel zo sterk dat ik ernaar moest luisteren en de scheiding doorgezet heb. Hierbij kon ik niet altijd op begrip rekenen en dat vond ik best zwaar.

Was scheiden de beste keus?

Ik weet niet of ik ooit met zekerheid antwoord kan geven op deze vraag. Ik weet tenslotte niet hoe mijn leven was gelopen als ik niet gescheiden was. De scheiding zelf viel me zwaar. Ik bleef maar denken aan hoe leuk we het vroeger hadden. Zouden we dat nog terug kunnen krijgen? Als er een mogelijkheid was geweest had ik er alles voor over gehad…

Toch denk ik dat we nooit meer zo waren geworden als vroeger. We waren allebei door de tijd heen veranderd. Het leven heeft ons letterlijk tekent. Door alles wat me samen en apart hebben meegemaakt zijn we geworden wie we nu zijn en die twee mensen passen niet meer bij elkaar zoals vroeger.

Dus was scheiden de beste keus? Ja, dat denk ik wel.
Ben ik nu gelukkiger dan tijdens mijn huwelijk? Nee, dat nog niet. Maar daarvoor is het allemaal nog te vers. Ik zal eerst mezelf weer terug moeten vinden, uitvinden wie ik nu ben en dan kan ik mijn liefde weer aan iemand anders geven.