Voor mijn scheiding had ik kinderen…

Na de scheiding zijn de kinderen bij hun moeder blijven wonen. Ik heb ze nog een aantal keer gezien. Mijn ex heeft een ander huis gevonden waar ze met onze kinderen is gaan wonen. Ik bleef in ons oude huis. Dat is handig, dacht ik. Dan hebben ze allebei hun eigen kamer hier.

Helaas zijn we met een vechtscheiding uit elkaar gegaan. Waar we dachten als volwassenen afspraken met elkaar te maken vlogen we elkaar continue in de haren. We botsten werkelijk op alle fronten. Dit zorgde voor enorm veel stress. In één huis blijven wonen terwijl de scheiding liep werd onmogelijk. Daarom is mijn ex al snel met de kinderen vertrokken.

Daarna heb ik ze nog een paar keer gezien…

Heb ik geen recht om vader te zijn?

Misschien naïef, maar ik verwachte wel dat ik mijn kinderen nog zou zien. Mijn ex dacht daar helaas anders over en hield ze zoveel mogelijk bij me weg. Het werd één grote wraakactie, ze maakte mij aan alle kanten zwart. Ook tegenover de kinderen praatte ze alleen maar negatief over mij.

Dit leverde de kinderen zoveel stress op dat ze ervoor kozen om het contact te verbreken. Ze waren niet heel klein meer tijdens de scheiding en de oudste mocht een brief schrijven aan de kinderrechter. Door alle negatieve verhalen van zijn moeder kwam ik daar slecht uit.

Uiteraard bepalen de ouders nog steeds waar de kinderen gaan wonen en hoe dit geregeld wordt, maar we kwamen hier samen niet uit. Al mijn hoop was gevestigd op de rechter. Helaas hield die er een nogal klassiek beeld op na en vond dat de kinderen het beste af waren bij hun moeder. Met veel moeite heb ik op papier gekregen dat ik ze om het weekend mocht zien, maar in de praktijk werd dit niet nageleefd. Ze zijn een paar keer geweest, hooguit één keer per maand. Daarna was het over.

Mijn kinderen kwijt door de scheiding

Ik heb van alles geprobeerd, maar mijn kinderen heb ik sindsdien niet meer gezien. Via wederzijdse kennissen hoorde ik hoe negatief er op ze ingepraat werd als het over mij ging. Dat deed pijn. Zeker omdat ik ze niet mijn kant van het verhaal kon vertellen.

De jongste heeft nog weleens gebeld, ondanks de verhalen kon ze zich niet voorstellen dat ik niet van haar zou houden. We hebben een fijn gesprek gehad, maar ondanks dat ze mij wel wilde zien, liet haar moeder dat niet toe.

De oudste begon te puberen en zette zich overal tegen af. Zelfs zijn moeder leek vaak niet te weten waar hij uithing. Het was onmogelijk om tot hem door te dringen. Toen ik via via zijn mobiele nummer te pakken kreeg, heb ik geprobeerd hem te bellen en berichtjes naar hem gestuurd, maar er kwam nooit een reactie op.

Misschien later…

De hele scheiding is een verschrikkelijke tijd geweest, niet alleen voor mij en mijn ex, nog meer voor de kinderen. Ik zal voor ze blijven vechten en contact met ze blijven zoeken. Geen contact meer hebben met mijn eigen kinderen is voor mij geen optie.

Ik hoor vaker dat kinderen, als ze ouder worden, opnieuw contact leggen. Natuurlijk hoop ik daarop. Maar vaak is dit pas als ze volwassen zijn, dat duurt nog jaren. Ik wil het liefst zo snel mogelijk weer deel uitmaken van het leven van mijn kinderen. Ik ben er altijd van overtuigd geweest dat een kind zowel zijn vader als moeder nodig heeft tijdens het opgroeien.

Zeker in de puberteit ontwikkelen ze hun eigen ik. Ik vind het belangrijk ze daarin te steunen en niet, zoals hun moeder nu doet, volledig los te laten. Helaas heb ik daar geen invloed meer op. Zowel mijn zoon als dochter hebben ondertussen een mobiel. Zo kan ik ze toch bereiken. Alhoewel ik niet weet in hoeverre ik nog aankom bij mijn zoon. Mijn dochter stuurt nog regelmatig wat terug, maar hoe gaat dat straks als zij ook gaat puberen?

Hoe dan ook laat ik allebei mijn kinderen regelmatig weten dat ik nog steeds aan ze denk en er voor ze wil zijn als ze me nodig hebben. Elke dag weer doet het mij pijn dat ik ze niet zie. Belangrijke jaren gaan voorbij waarin ze opgroeien en ontwikkelen tot mensen die ik steeds minder ken.