Mijn ouders gingen scheiden

Mijn ouders gingen scheiden toen ik 17 jaar oud was. Dat liep niet helemaal volgens het boekje. Eigenlijk gaan dat soort dingen nooit helemaal zoals het zou moeten. Mijn ouders hadden geen vechtscheiding. Ze hebben de scheiding samen geregeld bij een advocaat.

Hoe vertel je het de kinderen?

Het moment dat ze ons vertelden dat ze gingen scheiden staat in mijn geheugen gegrift. Onze ouders wilde met ons praten. In de woonkamer, wij moesten allemaal beneden komen. Wij dachten dat er iets was over het beter opruimen van onze kamers. Jaren later hoorde ik van mijn moeder dat ze de boodschap hadden voorbereid en dat ze het op een neutrale manier zouden gaan brengen. Dat is niet gelukt. “Je moeder wil scheiden” gooide mijn vader eruit. En daar werd de schuld van de scheiding bij mijn moeder gelegd. Mijn vader stond totaal niet achter die keuze

Mijn ouders gingen scheiden, wat ik ervan leerde

Van dat mijn ouders gingen scheiden heb ik verschillende dingen geleerd. Als eerste hoe je het niet aan je kinderen moet vertellen. Hoe vertel je wel aan de kinderen dat je gaat scheiden? Daarover schreef ik al eerder een column. Door de ervaring met mijn ouders heb ik ook geleerd dat sommige dingen makkelijker gezegd zijn dan gedaan… Toch geeft ik scheidende ouders altijd mee om het neutraal te brengen. Als je niet wilt dat je kinderen partij gaan kiezen moet je dat de kinderen ook niet vragen. Het is ook kortzichtig. Bijna altijd is er iets mis in de relatie tussen partijen, wat betekent dat twee mensen aan de stoelpoten van het huwelijk hebben staan zagen. Dat een de zaagbeweging maakt waardoor de stoel omvalt doet aan de acties van de ander niet af.

Bijna altijd is er iets mis in de relatie tussen partijen, wat betekent dat twee mensen aan de stoelpoten van het huwelijk hebben staan zagen. Dat een de zaagbeweging maakt waardoor de stoel omvalt doet aan de acties van de ander niet af.

Verdrietige ouders

Wat ik ook leerde van de scheiding was dat ik de scheiding op zich nog niet eens zo erg vond. Wat ik wel heel erg vond was dat ik zag dat mijn ouders verdrietig waren. Ze deden hun best het te verbergen en dat was goed. Soms lukt dat niet. Zoals die keer dat we, net na de scheiding, met mijn vader in Frankrijk op vakantie waren. Mijn broer, zus en ik gingen stappen. Ik was iets vergeten en ging terug naar onze bungalowtent. Alle lichten waren uit. Toen zag ik mijn vader in het donker op bed zitten. Hij deed snel de lichten aan.

Zwelgen in verdriet is niet eerlijk

Soms zeggen cliënten tegen mij dat het juist eerlijk (en dus goed) is om het verdriet aan de kinderen te tonen. “Het is niet mijn keuze, ik wilde dit niet. Ze mogen best zien dat ik verdrietig ben”. Ze leggen hiermee de schuld bij de ander en belasten tegelijkertijd de kinderen op allerlei manieren. Nu zeg ik niet dat je een machine moet zijn om een goede ouder te blijven tijdens de scheiding. Natuurlijk mag je verdrietig zijn en natuurlijk zullen je kinderen dat soms zien, zoals bij mijn vader.

Zwelg niet in je verdriet onder het motto van eerlijkheid. Dat is pas oneerlijk.