echtscheiding; nee hoor ik niet!

In de zomer van 2010 ben ik moeder geworden van een heel mooi ventje (zoals elke moeder zegt: het mooiste kindje ooit). Sinds ik zelf ouder ben krijgt mijn scheidingspraktijk een extra dimensie. Als je gaat trouwen verwacht je niet een echtscheiding. Dat overkomt alleen andere mensen. Ja, ook ik ben getrouwd en heb dus eeuwige trouw beloofd. En ik realiseerde mij pas kort geleden (ik ben al sinds 2006 getrouwd…) dat mijn man ook wel eens van mij zou kunnen willen scheiden en dat ik dan dus niet meer elke avond met mijn kind zou kunnen zijn.

Nee jij mag je kind niet zien

Als je een kindje krijgt verwacht je niet dat je ooit nog eens zult zeggen “Nee jij mag je kind niet zien, het is niet veilig bij jou”. Maar als ik denk aan mijn eigen (gelukkig fictieve) scheiding en dat ik zelf van mijn kind gescheiden zou worden, ook al is het maar voor een paar dagen of een deel van de week, dan begrijp ik het toch iets beter. Mensen zoeken daarom naar excuses (die zij zelf gaan geloven) om te rechtvaardigen dat zij zelf de kinderen het meest bij zich hebben. Of zelfs helemaal niet naar de andere ouder hoeven te laten gaan. Soms zijn er ook zwaarwegende argumenten om een kind te beschermen tegen de andere ouder. Dit is bijvoorbeeld het geval wanneer er sprake is van kindermishandeling, verwaarlozing of misbruik. Over deze zaken heb ik het nu niet.

Allergie

In vele zaken die voor de rechtbank worden gebracht blijkt dat ex partners juist datgene wat ze vroeger zo in elkaar aansprak, zijn gaan zien als de alle slechtste eigenschap van de ander. In psychologische termen wordt dan zelfs van een allergie gesproken. Ik vroeg eens in het kader van een bemiddeling aan een  stel in echtscheiding wat ze vroeger zo leuk vonden aan elkaar, waar ze op gevallen zijn.

Zij zei “Hij was altijd zo spontaan en flexibel, hij regelt niets van tevoren, terwijl ikzelf alles graag tot in de puntjes uitgestippeld wil hebben. Juist doordat hij weinig van tevoren regelt, gebeurde er onverwachts leuke en bijzondere dingen”. Deze vrouw zegt nu “wat je ben je onverantwoordelijk. Ik kan nooit iets aan je overlaten. Je regelt nooit iets en daardoor ontstaan er alleen maar problemen. Zo kan je toch geen kind opvoeden. Een kind heeft behoefte aan structuur en duidelijkheid”.

De man vertelde over zijn ex; “zij was altijd zo fijn georganiseerd. Zij bracht structuur in mijn leven”. Nu noemt hij haar “star en rigide, nooit eens gewoon los en spontaan”.

Terugkijken

Wat zou het toch mooi zijn als ex-partners ook bij een scheiding en bij de regeling voor de kinderen toch nog eens zouden kunnen terugkijken naar datgene wat ze nou juist zo leuk aan elkaar vonden. Misschien zien ze dan dat juist de verschillen eigenlijk mooie aanvullingen zijn. Dat wat een ouder niet of juist te veel of te weinig biedt wordt door de andere ouder gecompenseerd.

Deze ouders zagen het. Van moeder kan het kind veel leren over rust en regelmaat, over de voordelen van regels, structuur, planning en organisatie. Van vader kan het kind de voordelen van flexibiliteit leren en al het bijzondere en spontane meekrijgen dat komt met het denken buiten de kaders en het je laten meevaren over de golven. Zo kan het gelukkig ook. Maar in een echtscheiding is het verdomd moeilijk.