Bestaat mijn droompartner wel?

Ik was getrouwd met mijn droomman, althans dat dacht ik. Als kind droomde ik al van de prins op het witte paard. Toen ik mijn ex ontmoette dacht ik echt de man van mijn dromen gevonden te hebben. Ik kon mijn geluk niet op toen we gingen trouwen. We zouden samen oud gaan worden.
Dat was altijd mijn perfecte plaatje.

Een gelukkig gezinnetje, twee kindjes. Alles klopte met mijn droombeeld. Tot er scheurtjes ontstonden in het perfecte plaatje. Er kwamen steeds vaker ruzies, de sfeer sloeg om en de gezelligheid in huis was vaak ver te zoeken.

Ik hield mezelf voor dat ieder stel te maken had met ups en downs, ook wij. Het zou vast weer goed komen. Helaas liep het anders. Toen mijn ex vertelde dat hij wilde scheiden kwam zijn mededeling alsnog hard aan. Ik had het niet verwacht, we zouden toch voor elkaar vechten? Blijkbaar vond hij dat hij dat al lang genoeg gedaan had. De spreekwoordelijke koek was op.

Mijn droom viel in duigen

De scheiding was een hel. Ik wilde dit helemaal niet, zeker niet voor onze kinderen. Vooral emotioneel had ik het heel zwaar. Dit werd nog erger toen ik erachter kwam dat mijn ex met een andere vrouw omging. Volgens hem was dit nog maar kort, maar ik kon mijn gedachten er niet vanaf houden dat zij de reden was dat hij wilde scheiden.

Ik moest afscheid gaan nemen van mijn droomleven, al was dat leven de laatste jaren lang niet zo leuk meer geweest als in het begin. Alles waar ik ooit van gedroomd had raakte ik kwijt. Ons fijne huis, ons lieve gezinnetje, al die kleine dingetjes, zoals een arm om me heen en ’s avonds gezellig samen op de bank.

De kinderen bleven gelukkig bij mij wonen, maar ik moest ze ook delen van de week missen. Zo hoorde het niet te zijn. Ik had het er moeilijk mee als mijn kinderen hun vader miste door de weeks. Als ze hem even iets wilde vertellen of laten zien van school, maar hij er niet was.

Van droomhuwelijk naar nachtmerrie

Tijdens de verhuizing kwam ik ons trouwalbum tegen. Ik kon het niet over mijn hart verkrijgen om hem weg te gooien. Het was toch een belangrijk deel van mijn leven geweest. Pas jaren na de scheiding heb ik hem voor het eerst weer bekeken.

We hadden echt een droomhuwelijk met alles erop en eraan. Hoewel mijn prins niet op het paard zat, kwam hij me wel met paard en wagen ophalen. Ik kan me dat moment nog steeds herinneren, het was geweldig. Wij pasten zo perfect bij elkaar.

Ik vraag me nog steeds af waar het fout is gegaan. Waar is ons droomhuwelijk veranderd in een nachtmerrie. Hadden we ons huwelijk kunnen redden als we er allebei vol voor waren gegaan, of was het altijd gedoemd om te mislukken?

Ben ik nog wel liefde waard?

Scheiden betekende vooral heel veel regelen. Ik moest met de kinderen een ander huis zoeken, alle spullen moesten verdeeld worden en stapels papierwerk vlogen me om de oren. Zolang ik bleef rennen voelde ik me redelijk goed. Ik kon dit!

Eigenlijk durfde ik niet stil te gaan zitten en naar mijn gevoel te luisteren, want het ging helemaal niet goed. Ik zat behoorlijk met mezelf in de knoop. De nieuwe vriendin van mijn ex, want zo had ik haar benoemd, maakte het er niet beter op. Ik was gewoon ingeruild. Ik was zijn liefde niet meer waard blijkbaar.

Op een gegeven moment was alles geregeld en kon ik niet anders dan ’s avonds nog even op de bank gaan zitten, alleen. De kinderen lagen al op bed, dus geen afleiding. Ik was helemaal op mezelf aangewezen. Vroeger had ik het heerlijk gevonden om even alleen te zijn, even bij te komen van alle drukte in huis. Nu kreeg ik een heel ander, benauwend gevoel. Ik was niet ‘even’ alleen, maar voor de rest van mijn leven, want ik vond zelf dat ik de liefde niet meer waard was.

Ook na mijn scheiding mag ik gelukkig zijn

Mijn beeld van een droompartner is zeker veranderd sinds ik gescheiden ben. Of ik ooit weer zo dolverliefd kan worden op een man? Ik vraag het me af…

Niet lang na de scheiding ben ik in therapie gegaan, ik kwam zelf niet uit het donkere dal. Mijn zelfbeeld werd steeds negatiever. Zo kon het niet langer. Niet voor mezelf, maar zeker ook niet voor de kinderen. Zo kon ik geen goede moeder voor ze zijn.

Gelukkig trof ik een hele goede therapeut, die mij heeft laten inzien dat ik ook na mijn scheiding gelukkig mag zijn. Dat wij niet meer bij elkaar passen betekent niet dat ik niet goed genoeg ben. Ik heb geleerd dat ik niet meteen die lege plek op de bank moet willen opvullen. Dat kan nooit een succes worden. Voor ik een ander gelukkig kan maken, moet ik eerst mezelf gelukkig maken.