Als wij niet meer bestaat… Wie zijn wij dan?

Wij, een simpel woordje. Maar na een scheiding zorgt een klein woordje als ‘wij’ voor veel verwarring en zelfs irritatie. Want wie zijn nu precies ‘wij’? Vroeger wat het makkelijk. Wij waren gewoon ons gezin; vader, moeder en twee kids. Nu kan ‘wij’ van alles betekenen. Zijn wij ik en mijn kinderen, of mijn kinderen en hun vader, of nog erger… mijn ex en zijn nieuwe vriendin.

Wij na de scheiding

Wij zijn gescheiden, daar kan niemand meer omheen. Wij wonen nu ergens anders, dat zijn mijn zoon, dochter en ik. Als mijn kinderen een weekend bij hun vader zijn geweest durven ze weer te vertellen dat “wij leuke dingen hebben gedaan”. Er was een tijd dat ik dit niet goed kon verdragen. Zo erg zelfs dat mijn dochter het niet meer durfde te vertellen. Ze was bang dat ze mij pijn zou doen met haar vrolijke verhalen. Gelukkig ben ik daar aardig overheen en kan ze weer vol enthousiasme vertellen wat ze beleefd heeft.

Sinds een aantal maanden is er een nieuwe ‘wij’ ontstaan in het huis van mijn ex. Als de kinderen nu vertellen over wat ‘wij’ gedaan hebben kan dat betekenen dat zij samen met hun vader weg zijn geweest, of dat zijn nieuwe vriendin daar ook bij was. Dat is een ‘wij’ waar ik nogal moeite mee heb.

Natuurlijk zat het erin dat hij een keer een nieuwe vriendin zou krijgen. Dat de vrouw waarvoor hij mij verlaten had al snel uit beeld verdween, vond ik stiekem wel grappig. Al was het maar om het leedvermaak. Hij had het er destijds zichtbaar moeilijk mee, dat de vrouw waarvan hij zo zeker was alweer zo snel de benen nam.

Mama, wie zijn ‘wij’ nu?

Vooral mijn dochter, de oudste van de twee, heeft het nog vaak over ‘wij’ als zijnde ons gezin van vroeger. Soms vind ik dat best pijnlijk. Dan denk ik terug aan hoe het was, hoe fijn we het samen hadden toen alles nog zo heerlijk ongecompliceerd was.

Mijn dochter heeft hetzelfde probleem als ik. Ze weet soms ook niet over wie het nu precies gaat als ‘wij’ genoemd wordt. Mijn zoon heeft er minder moeite mee. Die zegt gewoon “pa en ik”, of “ik met m’n zus”.

Ik denk ook vaak aan waar wij misgegaan zijn. Ik heb altijd gedacht dat we gelukkig waren als gezin. Blijkbaar heb ik iets over het hoofd gezien en was het wij-gevoel bij mijn ex al lange tijd niet meer aanwezig.
Achteraf gezien trok hij zich wel steeds meer terug. Hij werkte vaker over en sprak meer met vrienden af in de avonden. Ik zocht er niets achter. Hij had een drukke baan en ik snapte dat hij aan ontspanning toe was en dan met vrienden er op uit trok.

Pas geleden vroeg mijn dochter nog “wie zijn ‘wij’ nu?”. Even snapte ik niet wat ze bedoelde, maar toen voelde ik waar ze op doelde. Samen hebben we afgesproken dat ‘wij’ hier in huis gaat over ons drieën, zij, haar broer en ik.

Een nieuwe gezin vormen na de scheiding

Een gezinsleven is voor kinderen heel belangrijk, heb ik altijd gevonden. Nu hun vader niet meer bij ons is, wil ik ze wel zoveel mogelijk dat gezinsgevoel geven. Ik praat dan ook vaak over ‘ons gezin’ als zijnde ons drieën. Mijn zoon kan hier wel eens boos over worden, want volgens hem zijn we alleen een gezin als zijn vader erbij is.

In het begin deed dat pijn. Ik deed zo mijn best, maar kon niet aan zijn verwachtingen voldoen. Zo voelde het althans. Nu begrijp ik het beter. Hij mist zijn vader vaak en voelt zich verscheurt tussen twee huizen, waar hij allebei wil zijn. Wie ben ik dan om zijn vader helemaal uit het verhaal te schrappen.

Wij blijven ouders

We zijn dan wel gescheiden, maar wij blijven wel de ouders van onze kinderen. In het begin liep het alles behalve soepel en kregen we bij elk gesprek over onze kinderen ruzie. Nu gaat dat gelukkig beter en kunnen we als volwassenen overleggen over wat er in het leven van onze zoon en dochter gebeurt.

We hebben samen regels opgesteld die in beide huizen gelden. Zover ik weet houden we ons daar allebei consequent aan. Het gaat dan vooral over bedtijden, schermtijd en de hoeveelheid snoep. We merken aan de kinderen dat ze het fijn vinden dat er overal dezelfde regels gelden, dat brengt rust.

Ik ben blij dat het nu zo gaat. In het begin was het bijna onmogelijk om op een normale manier met elkaar te communiceren. Bij één verkeerd woord liepen we beide over van emoties en kon het niet anders dan uitlopen in ruzie. Even dreigde het weer fout te gaan toen de nieuwe ‘wij’ op het toneel verscheen. De ‘wij’ als in ex en nieuwe vriendin. Want die ‘wij’ dacht opeens iets te vertellen te hebben over onze kinderen. Gelukkig heb ik dit niet te lang door laten sudderen en direct duidelijk vertelt hoe ik erover denk. Wij zijn de ouders van onze kinderen, dus wij beslissen, niet zij.

We hebben er veel moeite voor gedaan, want de kinderen leden zichtbaar onder ons gebekvecht. Dat konden we niet maken. Wij zijn hier de volwassenen. Wij zouden het goede voorbeeld moeten geven. We blijven tenslotte toch hun ouders.